дека (сврз.) - негов (прид.)

Кога внимателно ќе се погледне Хичкоковата кариера, од неговите неми англиски филмови до холивудските филмови во боја, во неа ќе најдеме одговор на неколку прашања кои секој синеаст треба себеси да си ги постави, а од кои следново не е баш безначајно: како да се изразиш на чисто визуелен начин? Margina #21 [1995] | okno.mk 13 Овој човек кој најдобро од сите го пренесе стравот во филмот, и самиот е плашлив и претпоставувам дека неговиот успех е врзан за оваа одлика од неговиот карактер.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„ Може да се претпостави дека неговата книга е еден начин да се избегне тоа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Според извештајот раководството на ЕЛАС го имал “Титово уверување дека неговата независна Македонија не ја вклучува грчка Македонија“.346 За сите информации кои британските воени мисии ги барале во однос на Македонија од своите претпоставени се нагласувало дека “владата на Неговото Височество не може да заземе каков било став за македонското прашање сé до после победата“ и дека британските мисии за врска на ова прашање мора да му пристапат со посебно внимание.347 Членовите на британските воени мисии, и покрај нивните настојувања и препораки од повисоките инстанци, не можеле да останат надвор од политичките инволвирања во однос на иднината на односите меѓу Македонците и Грците.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Како и да е јас сериозно сметам дека неговите гледања во врска со соништата ја бркаат целта : да го откријат лажовното во вистината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Неговата теорија не прави така остар и радикален прекин со традицијата како што понекогаш се прикажува, и Дерида е во голема мера дел од модернистичкото, христијанско, и Западно наследство од кое тој толку многу се гади.26 Превод: Ж. Трајаноски
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Му реков дека неговите асоцијации во врска со гипсената положба на Пеперутката не се хумани.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но она што не е во ред кај овие сугестии е претпоставката дека аргументот за приватниот јазик имплицира дека не може да постои ништо како привилегирано препознавање во „прво лице” на диктатите на нечие разбирање на еден израз. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 65 Од фактот дека владеењето со некој израз може да се научи единствено во јавен амбиент, и дека неговата исправна употреба треба да биде контролирана од јавни проверки, не следува ништо што би се однесувало на невозможноста од разбирање на еден израз, на тој начин стекнат и контролиран, кој се состои во некоја когнитивна состојба на оној кој го употребува.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Една од клучните работи во таа приказна е кога тој дечко сфаќа дека неговата девојка работи во едно од тие места, за да си купи подобар пар вештачки очи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Илјада деветстотини триесет и седмата му ја облекоа грчката војничка униформа; го вежбаа, значи го учеа да убива, како во сите војски, велејќи му дека тоа е чесно и го убедуваа, како во сите војски, дека неговиот живот е највредното што го има и треба да го даде за “патридата”.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Раскажувачкиот текст станува огледало коешто сликата ја прекршува на начин или да го извртува или да го враќа претходниот текст.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога ја напушти родната куќа во Поградец крај Охридското Езеро и ја мина границата со семејството, па се најде на другиот брег, во друга земја, со други луѓе, со друга нафака, никогаш не можел ниту да замисли дека неговата балканска скитија по достигната цел во зенитот на младешката моќ во Цариград, ќе заврши во овој град, кој османските султани по неуспешните походи по европските територии кон Рим, Венеција и Виена, го нарекоа, како можеби нивно последно упориште во Европа, Капија на Ориентот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Беа сигурни дека неговиот дух беше со нив.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
„Објаснувањето дека информацијата случајно ти се истресла мене воопшто не ме изненадува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Иако отпрвин „геј“ го дефинира како нешто што ги опфаќа и „родовиот идентитет и сексуалната ориентација“, а и како нешто што се однесува на „маж кој е (истовремено) родово нетипичен (психолошки и можеби телесно андрогин или женствен) и начисто хомосексуален по својата ориентација, ако не и практика“ (13), па иако неговата конечна пресуда ги дефинира геј- мажите како некои што се „невообичаено устроени и според родовиот идентитет и според сексуалноста“ (263), тој заклучува дека неговото „разгледување на природите на геј- мажите всушност се однесува на родовата ориентација, а не на сексуалната ориентација сама по себе“ (262, курзивот е мој).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но Френк не сакаше ни да чуе; се беа договориле дека неговиот збор ќе биде последен за ваквите работи сѐ додека е во состојба да одлучува, а тој е решен да не допушти работите да дојдат дотаму да не може. Ü за­брани дури и да му телефонира на Донат за да го најави нивното доцнење: ако не му биде добро кога ќе дојде времето за облекување, таа ќе замине според договорот, а тој ќе се придружи подоцна.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
На крајот од војната, кога за време на една од семејните средби во неговиот дом, Зигмунд ја прочита на глас тукушто пристигнатата телеграма дека неговите синови наскоро ќе се вратат од фронтот, помислив на Роза, но не се осмелив да ја погледнам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Марша и татко му понекогаш ќе му спомнеа за тоа дека неговата мајка е во друга држава.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Подоцна некој бабуњосан Адам Лесновец, за кого можело да се поверува дека удрил со муцка во улиште, им кажал на луѓето од дружината дека човекот во ветов кожув се вика Доце Срменков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
262 Во однос на ова шефот на британската воена мисија Bethesda на 7 октомври ќе го извести Force 399 дека неговата порака испратена до Германците била само со цел да се иницираат преговорите меѓу Германците и македонските партизани кои според него не биле “прифатливи за Германците без британска интервенција“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Таму пишува дека човекот во песната за целото време се однесува како да е во состојба на искрена понизност, понизност како животен став, но патувајќи низ животот, тој сфаќа дека неговите намери се всушност плитки, безплодни и самозалажувачки.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
На секој оброк таа го преколнуваше да не биде себичен и да не заборави дека неговото сестриче е гладно и дека исто така му треба храна, но немаше фајде.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Меѓутоа, голотијата во сите тие филмови не е ласцивна.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Риверс е роден во 1923 година, во Бронкс, Њујорк.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во обата случаи тој однос може да се разбере во значењето кое Дерида го предложи со своите епиграфи, како надоместок кој ја повторува изворната традиција, заземајќи го нејзиното место, одново испишувајќи ја однатре, но секогаш како тоа всушност да е однадвор.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А преку ден ќе го излудат децата од селото што носат кучиња да се борат со кучето од Пипиле за да му покажат дека неговото куче не е најсилно во селото како што се фали тој.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Козакот станал многу попретпазлив кога слушнал од татко ти оти и тој е од Новодеревјановское.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Henry Ford бил вистински гениј, бидејќи прогнозирал дека неговиот изум ќе стане употреблив предмет за поединецот. Автомобилот значи дека секој ќе биде мобилен.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ни не слутев дека неговата судбина ми ја раскажува преку песната што божем успаната девојка ја пеела!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во тој момент, гледачот може да забележи дека неговите зборови имаат различно значење во друга реченица.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Беше убедена дека неговата вознемиреност се должеше на тоа.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Се сети дека неговата матарка е поставена со шајак.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Но тој се сомневаше дека неговиот шеф може да го попречи неговото „унапредување”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Гледиштето дека неговите учења радикално прекинуваат со традицијата е едно од оние нешта што го прават Дерида во голема мера дел од неа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа мора да го стори ова не само поради тоа што сето она кое желбата сакаше да го оттргне од говорната игра одново се враќа во неа, туку и поради тоа што истовремено, и самиот говор се наоѓа загрозен во својот живот, изгубен, отсечен, поради тоа што повеќе нема граници, препуштен на сопствената конечност во истиот миг во кој изгледаше дека неговите граници се бришат, во истиот миг во кој престанува да биде сигурен во себе, опфатен и ограден од страна на бесконечното означено, кое изгледаше дека го надминува. 50 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој дојде на овој турнир со цврста намера да го реши за себе двоумењето, надевајќи се потајно дека сепак не е сѐ уште загубено, дека сѐ може да се поправи, и дека неговата слабост е само преодна слабост.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Даниелс признава дека неговата практика да исполнува женски гласовен репертоар без да им го менува граматичкиот род на заменките во текстовите од песните што ги пее е нешто што хетеросексуален исполнител најверојатно не би го правел – но тоа изгледа само значи дека единственото нешто во гејството што е битно за него е изборот на сексуалниот објект, насоченоста на еротската желба, нејзиното хомосексуално жариште, машкоста на машкиот предмет на љубовта.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Започнав правејќи споредба помеѓу Дерида И Витгенштајн од Tractatus-от.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Да се потсетиме и на – Фелини кој јавно изјави дека неговиот филм „Осум и пол“ е правен под дејство на психеделичкиот фактор!
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Не, јас навистина тврдам дека неговата несреќа воопшто не беше крик на повредена суета. (Мислам дека и премногу се манипулира со суетноста на уметниците и со горчините што нејзиното неконтролирано разлевање ги создава).
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Значи дека бебето што таа ноќ се удавило во нејзината утроба било дете од љубов - момченце - и дека неговата душа се ослободила овде да лута низ водите.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Идниот ден отидов кај Зигмунд и го замолив да настојува доктор Гете да ја врати Клара во нејзината соба, и наскоро брат ми ми кажа дека неговиот колега ја прифатил молбата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Повремено ќе се пипнеше овде онде, за да се увери дека не си замислува само дека неговите мускули стануваат позаоблени, а неговата кожа позатегната.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го кудел тој Динкинса зашто си ги изневерил гласачите кога именувал хомофобичен комесар за здравство, зашто ја укинал пилот-програмата на Њујорк за замена на игли и зашто не ги бранел бездомните носители на ХИВ и зашто не се борел против сѐ поголемиот бран насилства кон гејовите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И во своите највидовити претпоставки додека беше жив, Татко не можел да го замисли падот на Берлинскиот ѕид, распадот на СССР и комунизмот, а најмалку распадот на СФР Југославија со братоубиствените војни, создавањето на новите држави, посебно на новата Република Македонија, а најмалку дека неговиот син за кого најмногу страхуваше, оти некаде ќе се заплетка на големиот пат на животот, ќе стане амбасадор на СФР Југославија, која при завршувањето на неговата мисија ќе се распадне, а потоа и прв амбасадор на новата Република Македонија во Франција.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се нишал на стврднати нозе со празни коленици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дали Борхес знаеше дека неговото наследство ќе бидат точноста и строгоста во јазикот, односно, повеќе кодот отколку пораката, стил а не суштина, естетските артефакти отсечени од светот на искуството?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не си ги чувствуваше ни рацете ни нозете.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дека панславизмот е едно смешно антиисториско движење И дека негова цел е подјармување на цивилизираниот Запад Од странот на варварскиот Исток и на градот од селската рамница Оттогаш наваму се разгрануваат разни врсти антисловенство Од кои некои предизвикуваат и војни со многу жртви И не е многу важно дали антисловенството е лево или десно Многу поважно е што историјата на антисловенството не е завршена
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
И потоа, барем така веруваше господинот Гроздановски, грифонот не ја наведнуваше својата глава додека не беше сигурен дека неговиот стопан заспива.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тот е бог на пишувањето, секретар, син на Ра, или Амон, богот- сонце, на чиешто место доаѓа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ѓурчин победил, му ја отсекол главата, ја ставил в зобница и ја однесол во Солун кај Лобуд-паша (со кој Ѓурчин бил добар пријател) бидејќи знаел дека неговата глава била уценета од турските официјални власти.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Всушност точно е дека неговите Јапонки што пред малку ги спомна беа причината да се појави девојката в бело во моето сеќавање а и во разговорот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Еден студен зимски ден, Џ дозна од маалската алапача Мара дека неговите гладни соседи ја исклучиле струјата во зградата за да се нагостат со пингвините.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Хорхе Луис Борхес ДЕЛОВИ ОД АПОКРИФНОТО ЕВАНГЕЛИЕ 3. Тешко му на сиромавиот со дух, бидејќи под земјата ќе биде она што е сега на земјата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Да им каже дека неговата женидба е свршен чин.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Не верува дека неговиот син дезертира.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Проститутките не се при свест. Не се сеќаваат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Појде по нив како мачка со скршена нога. „Јасно“, шепна претпазливо и сфати дека неговиот шепот се разбива од нешто невидливо што го делеше од тие сенки.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Им кажал дека насила бил мобилизиран од Бугарите, им кажал дека ниеден куршум од фронтот не испукал во човек, туку само во воздух, им кажал, дека негова љубов е добитокот, а не убивање луѓе - и тие го пуштиле.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Она што Џон Апдајк го рече за Борхесовите есеи може да се примени и за неговата проза: „Тие имаат структура на лавиринт и, како огледала, взаемно се отсликуваат... okno.mk | Margina #32-33 [1996] 216
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ете ја причината зошто Мирко Бунде, инспираторот на моите горчливи случувања, но и бескрупулозниот манипулант со туѓите судбини, го зазеде неоспорното прво место на листата на мојата одмазда.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Френк деновиве го има истото чувство додека ги гледа нивните фотографии од тоа време: еве ја веселата Марџори на плажа, сѐ уште неоскверната и поубава и од неговата ќерка, со оние две прекрасни деца; еве го него како позира на својот велосипед, сѐ уште несвесен дека неговиот панкреас решил да го убие по кратка постапка.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Човекот- ѕвер бил поитар од животните. Еднаш, ноќе, влечен од алчност, зад гробиштата на селото тој убил свое чукаре и веднаш ја нурнал муцката во пресните дробови на добичето, на тој црн ангел за утрешни ораници.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој знаеше дека неговите приказни будат кај Велета нешто многу подлабоко и посилно отколку што беа само моментниот заборав на тешкиот живот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Превидувањето е разбирливо, зашто дојдов на уверување дека за Дишан било важно врската со Жари да ја држи во тајност, и дека неговото однесување во тој поглед фрла светлина на целата мистериозно-измамничка поза која тој ја негувал, толку поетично собрана во делото од 1959, With My Tongue in My Cheek (Со мојот јазик на мојот образ3).
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
На многу места по снегот веќе немаше ни капка крв, но затоа пак неколку десетини чекори потаму тој беше целиот натопен од некое густо крваво избликување, и Змејко знаеше дека неговиот пријател напред застанал тука во својата разоденост да си ја излади раната и да здивне.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сè повеќе сфаќаше дека негова најголема грешка е што се врати кај нив.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Иновирањето станува вредност по себе.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Искуството му кажуваше дека неговиот настап кај Рада ќе се види со нејзино доаѓање оваа вечер.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во прочуениот претпоследен став од Tractatus-от Витгенштајн признава дека неговите сопствени зборови се бесмислени. 7.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
“La mythologie blanche”, in Marges, 301. 5 Francis Bacon, “The great Instauration”, in The Philosophical Works of Francis Bacon, John M. Robertson (ed.) (London: Routledge, 1905), 243. 6 Christoph Martin Wieland, Gespräche unter vier Augen, in Sämtliche Werke, J. G. Gruber, (ed.), 50 vols. (Leipzig: Göschen, 1824-77), XLII, 127-8. 7 Spurs: Nietzsche’s Stules/Eperons: Les styles de Nietzsche, bilingual edition, trans. Barbara Harlow, (Chicago: Chicago University Press, 1978), 137. 8 A Treatise of Human Nature, Selby-Bigge, (ed.) (Oxford: Clarendon, 1967), xxiii. 9 Видете Richard Bernstein, “Serious Play: The Ethical-Political Horizon of Jacques Derrida”, The Journal of Speculative Philosophy 1 (1987): 93-117. 10 Матеј 5, 5; 19, 24. 11 Charles Taylor, The Ethics of Authenticity (Cambridge, Mass.: Harvard Universitu Press, 1992), 104. 12 Видете, на пример, Positions 56-7. 13 De la grammatologie, 62, 64. 14 De la grammatologie, 65-86. 15 Матеј 4. 16 Summa Theologiae II ii qu. 162 art. 5-8. 17 David Hume, A History of Ehgland, 6 vols. (Philadelphia: Claxton, Remen and Haffelfinger, 1876), VI, 374. 18 Подвлеченото е на Хјум. Enquiries concerning Human Understanding, Selby-Bigge, (ed.), 2nd edition (Oxford: Clarendon, 1902), 165. 19 La vérité en peinture, (Paris: Flammarion, 1978), 189. 20 Marges, 4. 21 Glas (Paris: Galilée, 1974). 22 ”Beantwortung der Frage: Was ist Aufklärung?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Беше поминал половина век од постоењето на албанско-југословенската граница, со многу трагични настани, а триесет години откако ја минавме границата преку езерото и засекогаш станавме емигранти на животот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тој смета дека неговото дамнешно напуштање на Земјава сум го нарекол безумно капитуланство.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Со нив, тој го гледа соговорникот право в очи, но така што соговорникот никако не може да се ослободи ни од впечатокот дека овој ништо не разбира од тоа што го слуша, ни од уште полошиот впечаток дека неговиот поглед открива барем непријатна умисла.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Братот на директорот на издавачката куќа во желбата да го ослободи од необмислените предрасуди го известил Милошевски дека неговите пораки не држат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Борис Калпак го легна дното на пушчениот кундак врз штотуку отворен мравулник и рече дека ќе го избрише од дружината кога ќе му ја остави главата на камен да си играат со неа ноќе лисици и лисци, да ги учат малите лисичиња како се глодаат коски.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога го испраќавме на аеродромот, сите бевме среќни.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- По ова А.А. ме погледна супериорно не испуштајќи ги, дискретно, и другите во кафеаната од вид и давајќи ми јасно на знаење дека неговиот став е конечен, според сталинските манири.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ја збунуваше онаа „скапоцениот камен е до тебе, дека неговата светлина е толку силна што верувам дека ќе ја забележиш.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сега, неколку секунди по будењето, виде дека неговите нозе се движат и дека тие така сами се движеле додека спиел.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но тој не обрна внимание на тоа дека неговата сегашна, онострана сила, по сè изгледа ѝ соодветствува на неговата некогашна физичка сила, иако тој, исто така, субјективно речиси и не ја чувствува.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
2. Приговори кои произлегуваат од погрешното разбирање на природата на функционирањето на компјутерите и на теоремата на Gödel Многу коментатори на AI малку се разбираат во компјутерските науки. Ry- chlack е доволно чесен во воведот на AIHR да ни каже дека неговите идеи за компјутерите биле повеќе изведени од играње со сортери на бушени картички и од детски пластични модели отколку од било каква техничка едукација.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
„Како и сите стереотипи, тој е проблематичен“, допушта Клам, „барем делумно точен, а може и да биде генерациска работа, макар што ако моите студенти [по драма] се некаковси показател, тој и натаму има некаква валидност“(5).116 Тоа што ќе се нарече стереотип, тогаш, не значи ниту дека неговото значење се отфрла ниту дека се доловува.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој исто така тврдеше, на ужас на Кун, дека неговиот космополитски модел на 98 Margina #4-5 [1994] | okno.mk науката може исто така да се примени и на организираниот криминал.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Мислам дека неговото однесување при вчерашната средба само го потврди оној мој заклучок дека непотребно го имав сместено во групана млади за кои помислував дека се подучувани од почитуваниот професор по сомневањата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во писмото таа ми пишуваше којзнае по кој пат за талкањата на братучедот Благоја, кој, барем според нејзините приказни, сега се наоѓал во далечните светски метрополи а дека неговите другари за жал станале и премногу алергични на оваа приказна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Несомнено дека неговиот „шок“ бил голем кога дошол во непосреден допир со Македонците што живееле на територијата на која требало да ја извршува доверената задача.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Се расправавме околу толкувањето на сонови, за тоа дали соновите се психички, симболични, претскажувачки, или тотални бесмислици, додека ти не рече, „Види, ти мисли си што сакаш за твоите сонови, но не мешај ми се во моите, договорено?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го дрпнал од филм – поточно, од филмската верзија на еден бродвејски мјузикл за Американската револуција, 1776.324 ‌Даглас Кримп, кој го раскажува настанов и ја дава подлогата што ја резимирав, тоа го прави додека страсно и силно се залага за темелење на напредната политика не врз идентитетот, туку врз идентификацијата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Некои велат дека дури и лично Ататурк му рекол дека неговата револуција барамлади луѓе, како него.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Кој беше тој, Јоханес Гризебах, со осквернета рака да ја симне маската и да открие дека зад неа нема никого?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пред да биде поведена постапка за заштита од вознемирување, предвидена е обврска работникот или друго лице ангажирано со договор кое смета дека е изложено на вознемирување на работното место, писмено да се обрати до лицето за кое смета дека го вознемирува и да му укаже на тоа дека неговото однесување е несоодветно, неприфатливо и несакано, а се со цел мирно решавање на спорната ситуација, без притоа лицето кое трпи вознемирување да бара законска заштита (чл. 17).78
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
” На 13.11.1903 год. по разговорот со Мисирков во Софија, во времето кога се печатеше неговата книга, Е.Спространов запишал: „Уверен сум дека неговиот македонски јазик ќе трае ден до пладне.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ќе се разбудевме во ноќта и ќе почувствувавме како студеникавиот воздух се загрева, ќе почувствувавме оган во ветерот или ќе видевме како ѕидовите за миг горат со светла боја, и тогаш знаевме дека неговата ракета е над нашата куќа -- неговата ракета, додека дабовите се лелеат од воздушниот удар.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Знаејќи дека жителите од улицата ќе почнат да се собираат и дека неговото семожно семејство барем за прво време не ќе ми остане должно, се изгубив.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Во едно интервју од 1968-та тој отворено рече: “Параболата за палата е парабола за уметноста која постои во својата сопствена рамнина и не & е дадено да се бави со стварноста.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Можеби тој импулс му го зацврстила поддршката што ја добивал од „своето и од семејството на партнерот и од стрејт-соседите“, која шокантно спротивна на згрозеноста што ја изразиле „на интернет неколкумина хомофобични ОЖМ кои се идентификуваа како стрејт и кои почнаа да му се обраќаат на Мет со женското име, затоа што вистинските мажи не затруднуваат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Другарот Чапаев, убеден во својата моќ, го уверуваше Татко дека неговиот избор за судија може да се смета за завршена работа.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Се раскажува дека сосема неодамна пристигнала молба од еден капетан – началник на околиска полиција, не се сеќавам од кој град, во којашто тој јасно изложувал дека исчезнувале државни одлуки, а дека неговото свето име се спомнувало апсолутно без никаков повод.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не ги слушаше гласовите на тие луѓе чии деца плачеа, чии жени се довикуваа со сè поочајни гласови, чии мажи ѕиркаа преку бодливата ограда, ден низ ден сè повеќе замолчуваа и се молеа и кога молчеа; иако тие слики и гласови допираа до него, зашто знаеше дека неговата работа привршува, дека е слаб на човечките несреќи и дека поради сето тоа е сосем возможно одново да му се вратат силните мигрени.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
5. Блазе си им на оние коишто знаат дека во трпењето не е круната на славата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Од времето кога Бојс се приклучи на наставниот кадар на Дизелдорфската уметничка академија во 1961, неговите дела на хартија покажуваат забрзан интерес за претходниците на ДАДА (Свитерсовите колажи се чини дека му оставиле особен впечаток) и современите авангардни движења.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Но кој мислел, кој можел да верува дека неговиот престој во колибата толку ќе се одолжи.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Звукот на неговите чекори како да продолжуваше и понатаму, како расипана плоча, иако не изгледаше дека неговата големина се промени кога се приближи и се задржа тука.1 Кога застанав и погледнав во небото, забележав дека светот се врти.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Лозите и овошките на дед Павел наеднаш почнаа да се запустуваат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Всушност, се жалеше (како што само тој знае да се служи со зборовите), дека забележал дека неговите сетила се целосно мртви, дека веќе и чудата не го возбудуваат, оти отрпнал на невозможното, кое во циркусот го имало премногу; дошол до ситуација, велеше, чудата да му станат секојдневие, и посакал да се врати од малото небо (веројатно мислеше на циркускиот шатор), под големото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Попрво би се рекло дека неговите филмови се занимаваат со деми­сти­фикација на еротиката.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Воопшто не се сомневам дека третманот на Риверсовите дела од страна на критиката е под силно влијание на реакциите на критичарите на неговата личност, и дека неговиот намерен публицитет и спремност јавно да ги признае мотивите и целите што другите уметници исто така ги имаат но ги чуваат во својата приватност, го обои вреднувањето на неговата уметност...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Помисли дека има два живота; дека неговата душа има две тела; дека неговото тело има две души; дека има способност да умножува светови и го греат две сонца...
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Од неговите зборови ќе ги издвојам и овие: „Ете, таков е ракописот на животот. Секогаш е нејасен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но тој повторно е зафатен со темницата во прозорецот а јас… јас навистина се плашам дека може да се случи и на глас да го прашам дали верува дека неговото професорско однесување може да придонесе во разрешувањето на сложените прашања и дилеми сврзани со мојот случај, во кој наивноста и брзоплетоста заземаат најзначајно место?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јасно е дека таа заслужува поголемо внимание.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За него е важно да помогне, го топли чувството дека некому му помогнал, дека неговата крв струи во жилите на други луѓе, а тие луѓе живеат, чекорат, работат.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Всушност, многу е веројатно дека најголем дел од настраните обожаватели на Џоан Крафорд не сакаат сериозно да бидат таа и сигурно не би се решиле да бидат, дури и кога би можеле.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие воопшто не забележувале дека неговите стихови не се напишани во трето лице.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
А дека неговиот „сепаратизам” не бил само на зборови, потврдуваат и пишувањата на Мисирков и Чуповски за него во „Македонски глас” (1914).
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Дека неговиот литературен текст на безброј места се пресекува со реалноста, која е надвор од него, е факт лишен од секаква контроверза.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Се разбира, не му реков дека за мене и не е битно ваквите податоци колку држат вода, и дека неговите информации стануваат интересни само во случаевите кога ќе дотечат од повеќе извори, или кога ќе откријам дека во таквите приказни е содржан и некој туѓ интерес или настан спротивен на нашите интереси.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Шефот Кузе прашува: Чие правило е точно, моето или твоето?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ја бараше меѓу многуте жени, на песокот и во водата, ја бараше неа, Јана, и кога не ја најде, се врати верувајќи дека неговиот нагон е и негова сила.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Пиел со ситни голтки и се сеќавал за дел од својот живот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тие денови, по будењата, се обидував да се убедам себеси дека треба пак да ја посетам Клара, и веднаш наоѓав изговор – во Виена имаше епидемија на пневмонија и шпански грип, и секојдневно умираа стотици луѓе, беа затворени училиштата, театрите, операта и кино-салите, се препорачуваше да се излегува од дома само кога тоа е неопходно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Верувам дека неговата натамошна работа ќе биде плодна.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но добро е, човек зад себе да остави аманет дека неговиот пат не бил залуден.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Како што се оддалечуваше од куќата, гневот и омрзата сѐ повеќе му растеа во него, зашто токму кога имаше намера да се зближи што повеќе со неа, дури да ја земе за жена, го откри нејзиното неверство; виде дека неговото отсуство во текот на неделата таа го делела со друг.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Најпосле се најдоа лице в лице и изгледаше дека негова единствена желба е да избега.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога размислувам за тоа време сега, сметам дека неговите искуства во Првата светска војна, во тенковскиот корпус во Африка, и во кралскиот воздухопловен корпус мора да оставиле голема трага во него, а и несреќниот живот со мајка ми... но тој никогаш не ми зборуваше што му значела „војната” лично и, како што си претставувам, имал премногу големо чувство на пристојност и лојалност кон неа за мене да ми зборува за таков вид нешта.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но мера за нови чевли ми зеде само мене, а на Банета му кажа дека неговите чевли ќе одат на поправка.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ж: Ова е толку чудно но е вистина.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Махмуд Дарвиш ќе стапи во редовите на Палестинската ослободителна организација во 70-те години од минатиот век, а ќе ја напушти во 1993-та во знак на протест против спогодбите во Осло, коишто Јасер Арафат ќе ги склучи со израелската држава.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не дека е апсурдно на оној начин на кој апсурдноста секогаш беше во солидарност со метафизичкото значење.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ги купуваше сите постепено...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Опсег на важење на законските одредби Додека со Законот од 1992 година беше предвидено тој да се применува на сите правни лица со седиште во Република Македонија (чл. 1, ЗИПДНД/92), со Законот од 1993 година се пропиша дека неговите одредби нема да се однесуваат на правните лица во приватна сопственост.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Момчето се засрами: Парацелзус е шарлатан или обичен визионер, а тој, натрапник, му влезе низ врата и го натера сега да признае дека неговите познати магиски вештини се јалови.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А притоа знаев, или бев со впечаток дека неговите прсти на рацете немаат нокти.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се чини дека Дерида сака да објасни дека Теут ја одразува приказната за Тот, и дека неговото присуство кај Платон влегува во рамката на одредена структура на западната мисла, онаа според која пишувањето е осудено како лажно и изведено, наспроти гласот, за којшто се мислело дека претставува извор, пренесувач на вистината и носител на „присуството“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Меѓутоа, застапникот на писателот во Буенос Аирес изјави дека Борхес умрел поради рак на црниот дроб и дека неговата вдовица Марија Кодама е единствен наследник. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 228
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Обете поенти зависат од потребата за јавни ограничувања, кои ја подвлекуваат суштинската дистинкција - дистинкцијата помеѓу следењето на правилото и (само) мислењето дека некој го следи правилото - а нивната основа Витгенштајн, како што е познато, ја наоѓа во договорот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И беше наполно сигурен дека неговиот глас, кога би го испуштил сега, онака напнат во неговите гради, би бил многу покукавичко завивање, без ниедна трошка од онаа решителност, што ја имаа во себе дури и најслабите и најдалечните нивни одзиви.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И додека немоќен, престрашен од себе, го пушташе тој грчевит звук да се излие од неговата ништожна, скршена сила, му прелета дека жената, единствената на која ѝ дозволи да ѕирне внатре, зад ѕидот, некогаш му рече дека неговата смеа е гласна воздишка.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Борхес не се шегуваше кога како задача на литературата го постави повторното испишување на старите метафори.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Насловната на Војс најавува дека неговото посебно издание ќе содржи „Портрети на радикални животи“ и навистина е тешко да се замисли живот порадикален од оној што го опишува Калифија-Рајс.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Само мислам дека неговото дело досега сериозно било потценувано, дека е важно да му се даде неговото вистинско место меѓу првите.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Му се чинеше дека неговиот Охрид е на рудината на некоја највисока планина та што таму небото изгледа пониско од длабочините на езерската шир, толку пониск одошто ова над Канада.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во истиот миг стана и тој, го досигна одликувањето од перничето и застана пред Софронија; пред да му го обеси одликувањето на гуша, му соопшти, не без искрено сочувство, дека неговиот брат носителот на спахиската титула, Георгие Акиноски - Алах да му ја направи миризлива земјата - загинал во бојот со Австријанците.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Зачекорувајќи во утринската сончева светлина, тој можеше да ја чувствува еластичноста на земјата, што беше накисната од дождот, која му се спушташе и подигаше под нозете, и се чинеше дека неговите чевли наместо ѓон имаат пена.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој многу добро сфати дека неговата уметност во суштина е психосоцијална и дека во исто толкава мера е производ на искуството од неговото несреќно детство и фантазиите колку што е и од потребите на моментот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој мора да биде сигурен дека неговата мајка го сакала едноставно затоа што постоел, не заради она што можел да го стори.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тој благонаклонето цитира една забелешка што Џон Клам ја изнесува на почетокот од својата книга за музичкиот театар и машката геј-култура – „Според мене, суштествувањето како геј има исто толку врска со посветеноста кон некои видови култура, колку што има врска со моите сексуални настроенија“ – навидум прифаќајќи го благо отфрлачкиот и леко омаловажувачки став кон сексот што провејува во Кламовата употреба на старинскиот збор ‘настроение’ кога зборува за хомосексуалниот избор на предметот.334 За Фелоуса, „геј“ не е синоним со „хомосексуалец“ и никако не треба да се сведува на тоа (13).335 ‌Онака заинтересиран за „некои од особените димензии на машките геј-животи кои ја надминуваат сексуалноста сама по себе“ (x), за „несексуалните димензии на природата на геј-мажите“ (243), Фелоус доследно ја ублажува важноста на сексуалноста, сметајќи ја за едно од „најнесуштествените нешта“ според кои геј-мажите се разликуваат од стрејт-мажите – односно, ја смета само за знак на подлабока разлика, која мора да има врска со особеноста на „геј-сензибилитетот“, сфатен како „суштественa страна на човечката природа“ (262).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Примерна задача на Тито уште во текот на војната било прашањето за обединување на териториите кои биле под италијанска окупација (Истра, Јулска Краина, Трст), а прашањето за обединување на Македонија, сметал дека не требало да се поставува “акционо“ и дека неговото решавање требало да уследи на мировна конференција.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Солзи му надојдоа на очите. Келнерот што поминуваше забележа дека неговата чаша е празна и се врати со шишето џин.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И слушам: - Господин министере Рендис, вчера во мојот штаб дојде еден војник и ми се пожали дека неговиот татко е интерниран затоа што си го зборувал својот словенски јазик.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Одговорот не го знаеше ни сега, но кога ќе се сетеше на сè, му се чинеше дека неговата генерација ја помина оваа деценија во една постојана противречност – кажувајќи ги сите вистински нешта, а истовремено правејќи ги сите погрешни работи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Можеби е подобро што го одбиваат, си вели авторот иако знае дека неговата спална ноќеска ќе жали за оваа толку прирачна малечка карабинка со која ноќе вежбаат “учките“ во Гостивар.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се претпоставува дека тие имаат радио-приемник и управата на полицијата порачува, на молба на сер Крафорд, дека нападот врз седмиот кат ќе биде одложен за два часа доколку се докаже дека неговата ќерка е жива и здрава.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Сепак е јасно дека Риверс поседува креативно јадро, и дека неговите неуспеси најчесто се резултат на первертирањето на неговата моќ и неспособноста константно да остане во контакт со своето влијание. желбата за признание и награда без сомнение е пречка во развојот на Риверс а неговиот нагон да живее и работи со полна брзина, понекогаш го попречува а понекогаш го свртува неговиот пат од талентиран но дезориентиран почетник, кон значаен оригинален мајстор на модерната уметност.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бебулињата со време да сфатат дека езерото е неспоредливо поубаво од стварноста и дека неговите бистри води се посилни од заборавот.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Малку појасно опишувам во тој расказ.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Самиот Џарман вели дека неговите филмови едновремено се и фикција и документ.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Мислам, на тој начин и дава знак на Трајчеица дека неговото учество во разговорот по оваа тема завршило и ме прашува мене кога ќе биде готов ручекот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Станува јасно дека неговата критика кон себе си е лажна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тие проникнале дека неговото доброчинителство не е искрено, туку има за цел нив да ги потчини.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Времиња со стари и нови граници! Дедо сигурно би се превртувал во гробот кога би знаел дека неговиот син една ноќ решил со семејството да ја мине границата преку езерото.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Затоа се смета дека неговиот интерес за детската уметност не е израз на некаква потрага по предметот или формалните идеи кај детските цртежи, туку фасци­ нација од раскошната имагинативност која прилично им недостасувала на неговите слики од детството.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Поетот и понатаму тврди дека неговата присутност може да се објасни како одгатка на секидневноста.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Идентификација“ е начин да се каже дека машката геј-култура е, некако, комплексно зафатена со ликот на Џоан Крафорд – дека тој лик воодушевил некои геј-мажи, дека неговите фигуративни можности ги погодиле и дека тие емотивно се поврзале со него или дека се понесени од односите на блискост или на совпаѓање или на коинцидентност што успеале да ги остварат со него.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа му велеше дека начинот на кој се изразува не покажува дека е слободен, туку дека ги презира жените, дека им се потсмева и ги понижува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
При разговорот на Черчил со раководителот на СОЕ, Далтон, непосредно пред неговото заминување во Каиро, истиот му рекол дека негова задача е да ја „запали Европа“.6 Едно од прашањата кое претставувало посебен проблем за СОЕ било како да се регрутираат луѓе за работа во СОЕ од земјите на Балканот.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Дилерот со уметнички дела, Hidenori Ota, вели дека неговите млади клиенти „немаше да знаат дека овде се сместени делата на Warhol и Hockney, ако немаше контроверзија.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Неговиот шеф беше проучувач на христијанството, кој не веруваше во зло.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се разбира, знаел дека неговата одлука не е в ред, и таквата помисла многу придонесувала да се чувствува виновен, но сепак оценил дека разделбата е најдобриот крај за оваа врска.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И тој повторно верува дека неговиот метод му овозможува да стори подобри нешта одошто традицијата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Да докаже дека неговата истрауматизирана сестра веќе длабоко забегала со умот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го зел со себе и го повел во царските дворови.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Пребарувајќи така по своите сеќавања, не можеше да го најде оној момент кога сфатил дека неговиот живот, тој албум од зачувани сликички во неговата глава, засекогаш се заплеткал со судбината на оваа земја.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Пред неколку месеци „Берлинскиот колекционер Ерих Маркс почна да ги собира своите долгорочно позајмени Бојсови дела од регионалните музеи, и со тоа почнаа да се шират гласини дека неговата колекција би можела набргу да замине за Берлинската Нова Национална галерија чиешто ново крило за современа уметност би било посветено на уметноста „после Бојс”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Првпат слушам за ваков вид класификации!”, го наслушнувам гласот на оној мој двојник што често ми се јавува за да ме зазбори.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Подоцна видов дека неговата посета беше сврзана со една душевна потреба на човек кој дошол во посета на својот крај по многу години и ништо друго посебно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мислеше на тоа и на сите движења, што требаше да бидат сторени секавично, а сето време не престануваше да ја држи пушката насочена кон онаа карпа, постојано свесен дека неговата миризба, што се искончуваше по белото пространство пред него еднаш ќе се засуче како фитил и сега, или во следниот миг, таа ќе стаса да се вотне до задреманата свест на ситиот самјак.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Зошто сум на овој свет!? Чувствувам дека неговата потреба од мене е огромна.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Што беше тој крив? Можеше ли тој да знае дека неговата тиха појава ќе предизвика таков немир во оваа осамена куќа, дека ќе му се противстави тој на еден човек што ќе се најде побуден да го брани од него најмилото?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Иако Петар постојано го боцкаше, си помисли, дури и тогаш кога се чинеше дека го фали, со истата слаткоречивост поради која и себеси се сметаше за најмилиот меѓу еднаквите, дури и тогаш кога го нарекуваше „нашиот сакан брат Павле“ и кога зборуваше дека неговата мудрост доаѓа од Бога.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Со олеснување забележа дека неговите напори не останаа попусти.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И се каеше што не му го запиша својот телефонски број евентуално да ѝ се јави, но не многу зашто предполагаше дека неговото отсуство нема да трае повеќе од десетина дена.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Иако Динкинс, можеби, тогаш не сфатил, Русо не го фалел.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Старецот уште шепотеше дека неговите мустаќести синчиња со надеж чекаат некој да им каже - бог да го прости Симон Наконтик, остави деца, внуци и спомени.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се сеќавам дека еднаш рече дека неговата работа е многу повеќе „јапонска“ од скулптурите во јапонскиот оддел.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Иако не сака да го лути акробатот, знае дека неговиот одговор, каков и да биде, ќе предизвика лутина.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сѐ уште мислел дека неговите луѓе без причина ја почнале оваа мала војна по која ќе се исправат од недостоплената земја со искалени лица на самоуверени војувачи пред кои штотуку почнало да се крева големото знаме на победата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Повеќето од прашаните одговарале дека сакаат полна кола со златници или пак ја барале златната царева кола.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Колку што се сеќавам, ако песната е совршена, тогаш нема потреба за палата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сфатив дека неговата ладнокрвност ме натера да се забавувам до тие граници.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Погледнувајќи го така стражарот, Пискулиев можеше да заклучи дека неговото лице не издава ништо грозно, ништо што би влевало во човека особено тревога, ами напротив, иако строго, што е во моментов сосем разбирливо, тоа изразува извесна мерка на правичност, а од тоа повеќе на Пискулиева ништо и не му треба.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Поимот „идентификација“, изгледа, е уште еден пример за необработен, непрецизен чувател на местото на некој попрецизен опис или на некоја попрецизна анализа или категорија што засега ја немаме.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Инженерот Декостер сметаше дека неговата мисија ќе прерасне во парадигма во регионот, зашто Македонија ја сметаше за мирна земја, која го избегна големиот конфликt по братоубиствените војни на Балканот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
“Kinderbadewane” (Детската када, 1960) ги потврдува Бојсовите живи сеќавања на детството и okno.mk | Margina #11-12 [1994] 95 уметноста како еден вид на детска лековита игра.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Нели токму наивноста и брзоплетоста, иследникот ги беше спомнал како можна олеснителна околност уште при првата наша средба, а јас наивно ги бев протолкувал само како понуда обвинувањата да се сведат на размена на пријателски размислувања и на еден вид другарска помош.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Потоа, отпоздравувајќи има на познатите што ќе влезеа во кафеаната, безгласно, само со положена дланка на гради, не толку со занес колку со внимавање да биде разбран и наполно јасен почнуваше да раскажува. Не можев да не поверувам дека неговиот дух не се војва низ минатото, меѓу човечките крводелци и недоразбирање од стојбиштето на неверојатното што сѐ повеќе се сокрива под превез со боја на латици од крваригин цвет; раскажува а ти навлегуваш во зона на мистерија во која се испреплетуваат љубов и омраза, тие моќни чинители на човечките драми и балканските игри низ векови.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Мислам дека тоа е многу негативен начин на земање дрога.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Богословот беше пркосно насмевнат а тој не беше сигурен дека неговиот глас звучи злобно. Не звучеше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
_________ 1 видете, на пример, Christopher Norris, Deconstruction : Theory and Practice, revised edi- tion (London: Routledge, 1991), поглавја 1-3. Hugh J. Silverman, (ed.), Derrida and Decon­ struction (New York: Routledge, 1989). Rudolph Gasché, The Tain of the Mirror (Cambridge, Mass: Harvard University Press, 1986). Mark C. Taylor, (ed.), Deconstruction in Context (Chi- cago: University of Chicago Press, 1986). okno.mk | Margina #11-12 [1994] 79 2 Deconstruction: Theory and Practice, 18. 3 Иако Дерида нема никогаш експлицитно кажано дека неговата алтернатива не е Западна, тој го имплицира тоа во постојаното асоцирање на Западот со логоцентризмот што тој го деконструира.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Змејко сега знаеше дека неговиот Брат е еден од оние, што раководеа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
4. Тешко му оному кој плаче, бидејќи веќе ја стекнува бедната навика да лелека.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој го доживува како свое духовно единство на оваа пресвртница на својата историја, дури и на своето постоење, тоа дека негова судбина е да се бори за светогледните дела и сознанија.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Му рекоа дека негова задача е да ја продолжи борбата против народниот непријател...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но, написот на Калифија-Рајс се впушта во своевидна главнотековност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И пак се потсети Маркос дека неговите укажувања не убедија никого од високите врвови.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И без твоето двоумење знам дека има и премногу фира помеѓу известијата што втасуваат до мене“, му реков на Борче.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој сметаше дека има доволно аргументи за тоа и ќе настојува од своја страна да не се должи премногу за овој збор, макар што претпоставуваше дека неговиот пријател би можел да има друго мислење и аргументи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Повеќето филмови тој прво ги снима со супер-осум камера, ги преснимува на професионално видео, и најпосле, ако најде финансиска помош, го префрлува материјалот на формат 35 мм.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
‌Кога ги изнесува во преден план прашањата за родовата ориентација, конкретно „несообразноста со родовата улога“ и „родовата нетипичност“, како признаци на „природите на геј- мажите“ (барем на природите на оние мажи што се „насочени кон зачувување“; 243) и кога штуро се зафаќа со прашањата за сексуалноста, Фелоус без колебање упатува на авторитетна поткрепа во некои претходни теории за хомосексуалноста, и тоа од викторијанскиот период, кои геј- мажите ги дефинирале како женски души во машки тела, како припадници на трет пол или на меѓупол.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Помислував на неа тие денови, кога на улиците гледав мајки како ги гушкаат своите синови кои во колони се враќаа од фронтот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Набрзина пресмета дека неговото враќање од војска ќе се совпадне со враќањето на Рада, а можеби е веќе и вратена.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тоа беше категорично ставање до знаење дека неговата женидба со оваа девојка се отфрла и дека нема да се отстапи од тоа. Дека ќе се оди до крај.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Иако промени неколку кројачи, а помеѓу нив и најпознатите од Стара чаршија, нему не му појде од рака да стрефи мајстор кој ќе му сошие сако што ќе ја прекрие чудната форма на неговиот граден кош и ќе го поништи впечатокот дека неговото торзо е градено врз скелет од голема птичја кобилица.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не знаеме ништо за влијанијата врз културата на Питер Гринавеј, но очигледно е дека неговиот естетизам е англосаксонски и дека отровната убавина на тој естетизам се доведува во врска со уште еден нов крај на векот сто години по Вајлд и Бердсли. Под угледот - порок. 42 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
И кога мислев дека веќе го нема и дека се изјасни се наеднаш сфатив дека неговата сенка се скрила под моето чело да притиска глуво како во кошмарна бессоница.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Така, дел од модернистичкоит дух е да се биде “модерен”, во нетехничката смисла на зборот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Неговата неприкосновена искреност, за добро и за зло, го покрива целото негово дело и ги прави достоинствени дури и неговите најголеми гафови. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 235 Риверс никогаш не е помалку од потполно вклучен во задачата што си ја поставил: да го украси своето доделено место во историјата на уметноста со толку многу незауздано изобилство колку што самиот може да поднесе.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
По долги години, еден од дворјаните, за да му се додвори на царот, му ја кажал вистината дека неговиот син е со чергарите, а тој што го има кај себе е од циганската черга.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
На друго место напишав дека важноста на Џојс во Латинска Америка се врзува за фактот дека неговиот однос, како ирски писател, кон англиската традиција е сличен на односот на латиноамериканските писатели кон шпанската (и европска традиција воопшто). Margina #32-33 [1996] | okno.mk 19
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Од друга страна, сепак, го смируваше помислата дека неговото отсуство се поклопува со мистериозното исчезнување на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во тој миг, Татко забележа во распоредот дека неговата просторија со сиџилите им беше дадена на младите архивисти-ориенталисти.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Борко зина, како да сакаше да викне, но знаеше дека неговиот вик тука ништо не може да помогне.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
А притоа знаев дека неговото службено место е поткрепено и со посебни овластувања.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој е сè уште малечок за да сфати дека неговата најдобра другарка е вештерка!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
За кај се спремаш, Здравко, здравец мој попарен, викам и сеќавам дека неговата рака се лади во мојата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Она што Кун го нарекуваше „нормална наука“, во која научниците ѝ се приврзани на една доминантна парадигма, Фаерабенд го нарекуваше “бајка”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
IX. Вистината е дека неговите го мразеа поради блискоста со оние што ги нарекуваа не-Евреи, заборавајќи дека токму оној Петар што подоцна се срамеше од сопствените постапки прв ги прифати нив во верата кон Бога во куќата на Корнелиј.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Како што е добро познато, Витгенштајн, во својата расправа за значењето на крај доаѓа до сосема истиот став како И Дерида: излегува дека неговите идеи се неизразливи самите од себе.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А лордот Селбурн на кого СОЕ му била потчинета, на 18 јули 1943 година му упатил писмо на Винстон Черчил со барање да се зголеми помошта на Дража Михајловиќ со образложение дека неговите симпатии се „решително на страна на Михајловиќ...
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Навистина неговиот плач беше изблик на една многу подлабока болка што не треба да се врзува дури ни со љубовта; тој крик беше објава на еден крај; на свршеток кој сам по себе беше премногу грд. Затоа и го отфрлив.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Јас му ги познавав слабостите и способностите, па дури и силата, и знаев дека неговото највисоко достигнување во секоја недопустлива и срамна историја може да биде улогата на сведок кој дури и таа задача делумно ќе ја изврши.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Стојан се насмеа слатко кога стрина му Митра му рече дека неговиот другар Крсте се жени и дека треба и тој да бара чупе да се жени.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Приказната почнува во еден убав мајски ден, кога постарата, малку необична, мистериозна Г-ѓа Морисон во еден парк ќе го запознае младиот Г-н Стјуарт кој ќе ѝ се довери и пожали дека неговата љубена наместо да се омажи за него, сака да прави кариера на оперска певица.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Кога си заминал градоначалникот, следниот беседник на закопот на Русо истакнал дека неговиот претсмртен прекор кон Динкинс не бил од Русовото енциклопедиско познавање на политичкото говорништво во осумнаесеттиот век.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На средбите што ги имавме во Истражниот затвор постојано зборувавме за овој предмет, задржувајќи се на секој детал исцрпно, и јас бев сигурен дека неговиот гест, кога показалецот го стави на пластичната проѕирна папка на предметот “НиЕ”, поттупнувајќи неколку пати на првата буква, а потоа лизгајќи го прстот под краткиот наслов како да го поттцртува, повеќе беше со намера да ја исполни празнината што тој ја почувствува кај мене, отколку да ме потсети или да ме упати на нешто важно за кое требаше посебно да размислувам.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Му немав ништо речено на Милошевски ни за тоа дека неговата кукличка знае многу примамливо да врти со опашот, и дека секогаш влечи зад себе цела сурија мрсулковци.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислеше дека тогаш ќе умре таму, дека ќе ја доживее истата судбина како и Учителот, презрен од своите, исплукан од подбуцнатата толпа, дека неговото земно тело, веќе измачено од претходните патешествија, ќе остане за навек во Светиот град.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Со погледот му потврди дека неговиот последен долг е измирен.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
На челникот му се сторило дека неговата нејака шија е меѓу две јаремски жегла.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Велејќи дека неговата работа е повеќе јапонска отколку онаа на јапонските уметници, Noguchi сигурно го идентификуваше јапонството како естетски, а не како географски или политички фактор.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сосема е разбирливо што Патрик Калифија-Рајс, кој е болно свесен за непријателството и за нетрпеливоста што ги предизвикува едно такво нестандардно семејство, би сакал да ја ублажи настраноста на своето семејство и да ја промовира неговата обичност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Баге заустува да му се спротистави: дека син му не е педер, дека е нормален, дека е женет, дека има дете, дека во нивната семејна лоза нема ни намек на самоубиствен ген, дека сета таа работа е наместена, изрежирана и подметната од некои мрачни сили што се испилија во овој наш плурализам (беше готов да плукне притоа, но во последен момент се воздржа), дека неговиот син е нивна невина жртва и дека токму тие како служба се должни да ги откријат, да ги казнат, а на синот негов да му го обелат образот, макар и мртов.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Еден политичар вреска дека неговиот народ не е исплашен туку лут, друг бара да загинат по милион луѓе од обете страни за работата „еднаш засекогаш” да се реши, трет вели дека е подобро народот да му се наоѓа во состојба на вооружен екстремизам отколку во летаргија, како тие две состојби да се единствените можни состојби на човековото постоење.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Успеал да го убеди дека гемиџиите сега имаат услови навистина да преземат некаква акција и дека неговото приклучување кон Кружокот можело да биде од голема корист, а ќе ги задоволи и неговите амбиции - да се дејствува.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Како може Кејтеновиот син да не е жив, мислев, како може тој во земјата да биде пориен, да лежи, да не се движи, никако не можев да разберам дека неговите живи стапалки некогаш ќе бидат избришани, уште помалку можев да разберам дека тој не ќе се смее.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Беше само сигурно дека неговите мисли со тие на партнерите сигурно се разминуваа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Можело да се очекува дека неговите маки еднаш ќе се споменат со гускино перце во некоја библија над чии страници ќе липаат поколенијата; но сѐ ќе било попусто и веќе никој не ќе можел да му ги смекне раните на душата што со копнеж се стремела кон височини.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Е, ама солунецот Раде изгледа заборави дека ближеа изборите и дека неговото непримерно однесување престанува да е грижа само на власта туку станува грижа и на заинтересираните партии.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тврдел дека неговата убавица чека само знак од него.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Авторот на „Ќелавата пејачка“, на „Лекција“, на „Кралот умира“, се плаши дека неговата творечка усилба е недоволна материјално да се егзистира.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„А што ќе правам таму, мој градоначалнику? Ќе чекам, исто како и овде.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Семејната заднина укажува дека неговиот новооткриен талент и не е изненадување; двајцата родители се во рекламниот бизнис. Frere-Jones (името му е комбинација од презимињата на двајцата родители) се сеќава дека графички алатки секогаш имало „низ целата куќа”.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ми одговори дека нема такви паметници што го величат злото.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На друго место покажав дека неговиот модус операнди може да се утврди во најголем дел од неговата проза.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се разбудив: дабјата и костурите со зинати челусти се распаднаа, се строшија до безначајност во прав.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој, значи, мислеше дека неговиот живот е само паѓање, постојано паѓање. И ништо помалку и ништо повеќе!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А: Веројатно... но малку е збунувачки H е B а B е B-мол. ( однадвор допираше некакво ѕвонење) Претпоставувам и дека неговото име е некаква мелодија, зарем не?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во една кариера обележана со периодично напуштање на успешните техники и методи на работа, со постојани обиди успешно да се обедини формата со значајната содржина и со една лична блескавост која што често се закануваше да го затемни креативното достигнување, не е лесно да се лоцира адекватниот центар на енергија од којшто целата извонредна креативност се ревитализира самата себеси.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Му се чинеше не само дека неговото тело е омекнато како желатин, туку дека е и провидно како желатин.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Никогаш не ја прашав од што беше направен, но знаев дека неговата тежина ме спречуваше да го истуркам од креветот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Татко добро знаеше дека, и да сакаше некогаш да стане партиец, не ќе можеше, свесен засекогаш дека неговото судење на другите може лесно да стане и негово судење. Со такви мисли влегуваше во Судот...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Веројатно и на Стојан му беше јасно дека неговата единица, пее поприлчно лошо и ако продолжи да ја турка да освојува први места на фестивали ќе си нанесува штета на самиот себе си.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Тоа може да се направи откако ќе се одговори на главните приговори на нашите противници, со кои тие се мачат да покажат дека нема потреба за одделно македонско друштво и дека неговото формирање не е своевремено.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Елена забележа дека неговото име го изговори сосема обично, како на човек кого го познава. Рамнодушно.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Локал, кинел со заби, збивал и не слушал дека неговиот втор син (првиот го барал одметникот татко по планинската непроодност) нечујно му се доближувал од зад грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но беше сигурен дека неговото премислување е добро.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во оваа прилика не навлеговме во Ќосиќевите спорни излети во политиката и полемичкото тежиште го ставаме на неговата еминентно писателска пракса.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
И згора на сѐ, како шлаг: „Заборави ме брзо бидејќи, како што велиш и самата во писмото, заборавајќи ме мене ќе заборавиш дека и синчето личело на мене“.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Авторот објавуваше дека неговата слика е вештачка творба, и дека и тој самиот е дел од неа, што е мошне духовито.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Не дека зборот “писмо” престанува да го означува означителот на означителот; тоа во една чудна светлина покажува дека “означителот на означителот” престанува да го дефинира акциденталното удвојување и секундарноста лишена од нејзините права.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бидејќи Кузе бил српски војник тврдеше дека неговото правило е точно, а Леко – бугарски војник, па вели – не ме викаа за тоа, туку ме прашуваа кој бил на стража во 12 часот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
18. Не знаев зошто сунѓерот мириса на креда по невидено и упорно плакнење во школските вецеа, но знаев дека неговиот мемливо-карбонатен здив ме стрелкаше, како меч на средновековна соученичка, во предизвик на двобој.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Тој и во спомените вели дека неговата трговија со волна се простирала и надвор од Румелија, па и надвор од тогашна Турција“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Парадоксите на самореферентноста Што треба да се прави во оваа ситуација?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа што требаше да го стори беше да не каже ништо и да го натера да поверува дека неговата шега е јалова.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Да претпоставиме“, рекол скржавецот, „дека неговите симптоми се такви и такви; и сега, докторе, што Вие би го посоветувале да прима?“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бев уверен, ни самиот не знаејќи зошто, дека Борис Калпак не ги сака обајцата Онисифоровци и дека неговата омраза не е постудена ни кон игуменијата Минадора.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ни самиот не можеше да поверува дека неговата најголема желба му се остварила.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Така тој, да не мислеше толку на Атиџе, ќе забележеше дека неговиот живот е сега посреќен, без припадноста на строги правила и страв од грешки.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога дојде Вајда, старецот се однесуваше потполно исто, мирно и придушено.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Водачот знае дека неговата моќ не е демократски пренесена врз него туку е насилно освоена и нему исто така му е јасно дека неговата снага произлегува од слабоста на масите; тие се толку слаби што им треба водач.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Чикатило понатаму изјавил дека неговиот канибализам е резултат на “сексуалната неадекватност и репресивниот советски систем” (sexual inadequacy and repressive Soviet system”).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Но тој ми зборуваше за неговите односи со неговите колеги на работа во „Мејнс” (мрежа од електрични кабли што одат под земја во градовите) а претходно имав слушнато некои работи и за неговите односи со татко му.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Третиот ден М излезе да се прошета навечер и забележа дека неговото тело фрла четири животински сенки: една на куче, една на мачор, една на лав и една на магаре.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Беше сигурен дека тој тоа нема да го доживее, но во ракописот имаше аргументи дека неговите потомци ќе се ослободат конечно од изолацијата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Не му беше лесно да го преземе овој пресуден чекор во својот живот, верувајќи дека неговото перо може да биде попрецизно од мечот, со кој се црташе картата на палестинската држава, во забрзаните постапки на Јасер Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Од тие причини неговиот извештај претставувал "салто-мортале" и давал сосема поинаква слика за населението што живеело во областа Лерин, а особено се разликувал од дотогашните извештаи кои биле доставувани до Форин офис од лицата што биле во придружба на официјални грчки лица и "супервизори" на она што се разговарало и какви информации ќе се добиеле од месните жители.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Понекогаш, дури и Антонио, отхранет врз слободоумните закони на републиката, ќе помислеше дека неговиот мистичен пријател е богохулник.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
„Ти навистина веруваш во тоа?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мислам дека сигурно му беше објаснил дека неговата дисциплинска финта, да ме испрати во Рокет****, не беше баш решение...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Подоцна, не веќе во безумен очај како пред доаѓањето, Онисифор Проказник се обидел да дознае зошто човекот со остра коса носи под кожувот лита мантија што се тутка во прешироки беневреци но пред тоа мислел дека неговата словенољубивост подмолно се пресметала со едно попче што не сакало или не умеело во манастирот да пее на разбирлив јазик пред да се џембоса претепан и по гаќи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Господинот Хајам мисли дека Хичкок чувствува „длабок презир кон светот”, и дека неговата вештина „секогаш се развива на најсилен начин кога има да испорача разурнувачки коментар”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Мајка не можела веднаш да разбере за што се работи, но, потоа, Татко бил јасен во кажувањата дека неговото откривање на сиџилите ќе им пречи на преамбициозните, на жедните за брза кариера кои, со партиските крилја, ќе сакаат да летаат превисоко.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Не само што знаеше, тој таквиот поглед непомирливо го бранеше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Еден од тие ревносници дури и рече дека за нашето бебе ќе било подобро да било мртвородено отколку да го одгледуваат луѓе што се ‘збунети околу својот род’“ (48). ‌Меѓутоа, она што е упадливо во ова сведоштво е неговото настојување на, буквално, „семејните вредности“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Па така, менувајќи го својот живот, ја најде целта на своето постоење, си ја виде смртта и сфати дека неговото постоење од тој момент може да биде само такво, а целиот негов живот ќе го води само кон таква смрт, преку која тој конечно ќе му биде близок Нему, ќе биде до Него, без овој параван на земниот живот меѓу нив двајцата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ехе, на сите ќе им раскаже дека неговиот внук прв се искачил на Орелска Чука!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ми се стори дека неговиот глас доаѓа оддалеку.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Чичкото со џбунови по лицето, кога сме сами, ми се жали дека неговиот братучед, татко ми, требало повеќе да го почитува.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Имав чувство дека неговите пораки ги следат одамна пуштените на слобода звуци од инструментот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Бојс сакаше да им помогне.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сето тоа ме наведе да се запрашам: Ако од стрејт-мажите се разликуваме само по сексуалната ориентација, а не на некој друг суштински начин, зошто ja откривам оваа претежност на геј-мажи што биле видливо настрани уште од детството, обично со години пред да им започне сексуалниот живот? (ix–x) Ваквото размислување го наведува Фелоуса на заклучокот дека „гејството подразбира многу повеќе од само сексуални партнери и практики“ (262).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Гледа во еден од свештениците, повиено старче со влажен и замислен поглед, кое поради возраста веќе не служи по епархиските цркви, забележувајќи дека неговата риза е толку стара и така избледена, што наместо црна, на сивата светлина на денот се чини модра.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Уште повеќе, неговата реакција на ова беше идентична со онаа на Дерида: херојско држење.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Типично за него, Бојс инсистирал дека неговото користење на посебен след на невообичаени медиуми и подлоги нема ништо заедничко со формалниот експеримент, туку произлегува од неговото барање на физички супстанци коишто некако би ги активирале митските и архаични асоцијации.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Дури и кога би постоело легендарното Братство, што беше малку веројатно, беше незамисливо дека неговите членови би можеле некогаш да се состанат во поголем број отколку во двојки или во тројки.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Стигнавме во Западот, дури тогаш ми кажа дека неговите ќе бидат дома.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Овдека Мурад III замолче но веднаш потоа му соопшти на Софронија дека неговиот најстар син, Димитрија Акиноски, да му се умножат достоинствата, го одредува за носител на спахиска титула.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но никогаш во својата кариера која сега веќе опфаќа четириесет години, овој уметник не ги маскирал своите намери и не нѐ мамел во врска со својата мотивација.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Околу пладне, штом ќе е готова летната манџа, и штом ќе се курдиса сонцето како што треба, младите охридски мајки (што не значи дека во Охрид нема од стара мајка деца) ги дотеруваат бебулињата, ги сместуваат удобно во количките кои задолжително имаат чадорче или нешто друго за да им држи сенка, па полека тргнуваат кон езерото.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Арија (Aria, 1987), филмска интерпретација на десет оперски арии, благодарение на агилниот продуцент Дон Бојд, ги собра заедно, меѓу другите, и Jean Luc Godard, Bric Beresford, Ken Russel, Nicolas Roeg, Derek Jarman, и беше свечено прикажана на затворањето на Канскиот фестивал. 196 Margina #11-12 [1994] | okno.mk Истата година Џарман повторно работи со Бојд на The Last of England, филм за загубените утопии, прикажан 1988 год. на Меѓународниот форум на млад филм, во Берлин.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кутриот се расплака, објаснувајќи ми дека неговите Словенци идеолошки застраниле, влегле во Европската унија и таму не може да се надева ниту на едно чикмаче.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Всушност можеби само за да ме збуни а можеби и да ме исплаши повеќе пати ми имаше спомнато дека во текот на последната војна, службите на окупаторот, слични на неговата служба, ја практикувале специјалноста да им ги корнат ноктите на затворениците кои ќе се определиле за молчењето како начин на однесување при испитувањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Триесет години подоцна кај него сè уште посто­еше истата Margina #21 [1995] | okno.mk 109 преокупација добро видлива во интервјуто со француската критичарка Дора Валие (Dora Vallier) во кое вели: „Колку повеќе стареам и го совладувам медиумот, толку повеќе им се навраќам на најраните искуства.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Бабата: И што му правиш на ова кутро дете!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Да се надева дека неговите родители постепено ќе ја прифатат.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И во возот што одеше од Љубљана за Виена му се чинеше дека неговите случајни соговорници (најчесто Словенци, кои и самите зборуваа сосема несовршен српски откако прво ќе му се обратеа на словенечки) секој момент ќе го збрчкаат носот со презир кон неговото успорено одбирање на соодветни зборови во нивните сосема банални, попатни разговори.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тука, покрај Густав Климт, седеше неговата две години постара сестра Клара, која повремено, сосема неумесно за салонот, грубо го удираше со лактот, го прекоруваше, а тој се правдаше дека неговото однесување е дел од слободата која му е потребна на секое човечко суштество.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Очигледно разбра итрецот дека неговите луди постапки му се допаѓаат на татенцето, па тој тераше докрај.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А тоа му даде надеж, тоа го повлече да помисли дека неговите веќе тргнале од селото и дека можеби уште вечерва ќе дојдат на колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тој исто така чувствува дека традицијата треба да се надмине бидејќи таа им го попречува патот на новите гледишта што тој ги предлага.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се сети: кога во Нојовиот ковчег ќе заспијат и глувците, возможно е низ клучалка да се повлече и двогрба камила - и освен тоа, тие мислеа со неговиот мозок, беа негови медиуми, затоа повторуваа дека неговата соба е поголема од нивната.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Германските музеи се обидуваат да ги откупат релативно ретките дела од голем формат: Каселската нова галерија неодамна исплати повеќе од 10 милиони долари за една собна инсталација од 1976 год.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Повторно почувствува дека неговата одлука за детето, за неговото раѓање, има некаква врска со неговите родители.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Беше свесен дека неговата вистинска татковина се наоѓаше некаде во исчезнатиот рај на детството, во времето кога во Солун царуваше убавината на разликите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во тие разговори Еванс настојувал на своите соговорници да им објасни дека неговото присуство немало никаква политичка позадина и дека неговата работа е чисто воена.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Далеку од тоа дека неговата поетска постапка можеме да ја протолкуваме како “делување според начинот на природата” бидејќи во случајното распоредување на распарчените јазични сегменти остануваме лишени од оној трансцендирачки елемент на говорот, неговата смисла.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Но познато е дека неговиот пример понатаму го следеа милиони луѓе на релација Вардар-Триглав.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Исто така, барањето на овој вториов сликарството да стане слободна вештина, да биде cosa mentale, Duchamp просто мораше да го преземе потврдувајќи со тоа дека неговиот проект никогаш не бил ништо друго од тоа „сликарството, повторно, да се стави во служба на духот”.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Филозофот се насмевна и праша сосема непритворно: „Зарем треба да се испие цело море за да се сфати дека неговата вода е солена?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Веруваше дека негово е само неуморно и постојано да зборува и да пишува, да раскажува, оти таа дарба Бог му ја одредил да ја користи најмногу што може.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Возбуден и без здив, со чувство дека е и самиот со дупнати гради, Онисифор Проказник го гледал сето тоа со замрзнат прст свиткан околу чкрапецот на кобурата и можел и самиот да се прослави со своите стрелци: еден од противниците просто како да му го нудел челото. Сепак - не можел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога виде дека неговите сопланинци ги тераат да слезат во градот со козите, да се фатат за тешкиот алат и да станат железна работничка класа, Чанга мислеше оти некој сака нарочно да го растури природниот поредок на земјата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Бидејќи распоредот на книгите во библиотеката претставува една од битните теми во делата на Луан Старова, треба веднаш да се истакне дека неговите книги би можело со право да се вредат меѓу романите на Исмаил Кадаре и Данило Киш.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тоа едноставно се искушува себеси, се нуди себеси, обидувајќи се да се задржи себеси во точката на исцрпеноста на значењето. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 65 Она што Дерида го кажува, со сите оградувања, е дека неговите забелешки за значењето, И особено, како што може да се претпостави, за différance, се бесмислени.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А значајното лице, задоволно од тоа што ефектот го надмина дури и очекувањето, и сосема занесен од мислата дека неговиот збор може да предизвика несвестица, крадешкум го погледна пријателот за да дознае на кој начин го гледа тоа, и задоволно виде дека неговиот пријател се наоѓа во најнеодредена состојба на духот и дека и самиот од своја страна почнува да чувствува страв.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Почнала да зборува. За еден час веќе биле стари пријатели, а за два, веќе заборавила дека неговите крилја, воопшто, постојат.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тогаш со непозната болка разбира дека неговиот скалпел светкал над женското тело. таа-гола, студена, акако секогаш само со ноздрите насмеана!
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Кралевите на педалата” и „Кралевите на авијацијата”...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Александар со горчина констатираше дека неговиот татко е типичен пример за тоа како режимот на Стојан релативно лесно ги решава проблемите со своите противници...
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Не, оваа помисла не ми наиде случајно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)