ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

- Не ли мислиш, повторувам, дека твоите „чувства” еволуирале и дека денес прилично комотно дозволуваш да рекламираш одредени буџети?

- В ред, Томо. Знаеш и ти дека твоите пријатели се и мои пријатели.

И како по вакви бисери да поверуваш во секојдневието што ти се нуди, кога знаеш дека за твојата безбедност се грижи неспособниот инспектор Брок, дека твојот град го водат тројцата корумпирани свињолики одборници, дека твојата светла иднина ја одредува Министерството за истражување руди и губење време, а дека вистинското мерило на твојот транзиционен свет е пијаницата Суперхик, кој краде од сиромашните за да им даде на богатите?

Има многу пречки што можеш сам да си ги поставиш, како извесни табу симболи и зборови, и да гарантираш дека твојата порака нема да биде чуена.

Можеби ако другите не ги водеа овие битки јас ќе ги водев, но бидејќи тие го правеа тоа многу добро, јас работев нешто друго. ?

Млекарки со полни ведра кога се враќаат од молзење и разбој и на него мајка ти врз бесконечната ливада на веленцето што го ткае спроти Велигден да гледаш постапно како никнуваат на милиони цвеќиња, тревки, плодови и незаборавна, точно во тие години, во пределот на првиот допир, да почне една војна, постапно да го изумуваш својот татко, тој да исчезнува низ времето, да потече и крв од твојата нога за да сфатиш дека твоето детство стои допрено како божјак до војна и молчи...

Постариот внук му се обраќа со плачни очи: - Изворите на нашите фантастични претстави за младоста избиваат токму во оној стадиум на животот кога годините ги разурнуваат развиените форми на апстракција и посредно расудување, Дедо, (во меѓувреме дедото мора да седне, зошто помалото внуче му ја отсечува едната нога до коленото), наивно е да веруваш дека твоите спомени ја чуваат младоста неизменета.

Инаку ти би видел дека твоите сонувани џиновски стебла се истргнати од корен додека во нивните стеблаци невратно гаснат очи на црвени верверици; инаку ти би видел дека белите гриви на ветровите висат како свенати класја.

Погодив дека твојата љубов нема корен, дека нејзините цветови полека умираат.

- И? - И... не ѝ кажуваме на Елена! Се плашам ако ѝ кажеме дека твоето одење на Орелска Чука ќе остане само желба.

Како може некому воопшто да не му е чудно, а камоли смешно, кога ќе му кажеш дека твоето име е име на дрво?

Види лебати, шепотеше. Па ние едвај се сетивме дека твојата мајчица немала ништо такво, како што е огнот, за да ти покаже. Колку си просто, шепотеше.

„Ло Текс, тие ќе мислат дека твојот штос со сачмарката е слаб“.

Сосема е јасно дека Твојот текст за Елен Лејбовиц и не можел да се опредмети, да се запише, поинаку освен како епистоларен роман: сосема старовремски и (оттука) зачуден книжевен жанр со кој, сигурна сум, не си дури ни помислувал дека ќе се плеткаш.

Благодарение на годините што си ги поминал со Елен Лејбовиц сосема непозната жена што во Твојот живот влегла буквално од никаде, та и излегла од него по истиот терк, исчезнувајќи (во текот на Божиќната ноќ) во некоја конечна бартовска тишина...

Јас мислев дека твојата комплетна преокупација е Вардариште/Дрисла - сметам депониите.“

Тебе многу добро ти е познато дека твоите заканувања минуваат кај мене како - смешни.

Да си ги поставиме за пример жените, да учиме од нив: кај нив не постои наука за убавината, но постои да се изгледа убаво - ете една уметност во која некои работат и по седумдесет години и тоа со успех. (...)

1. Од самиот почеток, штом само стекнеш свест за себеси, научи дека си благородник, дека си дворјанин и заклучно, дека си роден само да го јадеш оној леб што го сеат твоите селани; со еден збор, замисли си дека си среќен трут, кому крилјата не му се изгрицкани, дека твоите дедовци само тоа и мислеле, на твојата глава да ѝ го остават правото на ништо да не мисли.