дека (сврз.) - еднаш (прил.)

Беше помлад човек, се потсетив дека еднаш го бев сретнал во една од продавниците на Маказар додека купував некои нешта за себе таму. Се потсетив и на името, Јован.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Вистина е и тоа дека еднаш замалку не загина на една од нашите претстави.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Останува само да се спомене дека еднаш сте го доживеале ова, но со намера никогаш повеќе да не се види, зашто„Ох, Калкута!“ е декаденција на духот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Потомства и потомства на мојот народ исчезнувале уверени дека еднаш ќе живеат.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Не им завидуваме на предавствата кои се нафрлаат, пред сѐ на јазикот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Бојан знаеше дека еднаш во неделата донесуваа или испраќаа по некого четири торби леб, две за дедо му, две за кучињата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Не се сомневав дека еднаш и од него ќе стане нешто.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
На пример, се сеќавам дека еднаш го молев татко ми да ми купи една играчка-автомобил од излогот на една продавница; тој рече дека е прескапа, и дека нема толку пари.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се разбира, ја сакав Луција, но сега веќе имав пред себе нешто конкретно: едно убаво тело за кое знаев дека еднаш ќе биде навистина – мое.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Токму затоа, решил да тргне во будење на сетилата. (Всушност, јас дури денес дознав дека ја изгубил смислата за рамнотежа, и дека боледувал од Мениеров синдром; мислам дека еднаш ми има речено дека цената на сознанието е да ја изгубиш рамнотежата).
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
За да биде уште поголемо недоразбирањето, за личноста од моите желби не знаев ништо, но верував, или поточно бев сигурен, дека еднаш сепак ќе го сретнам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Веројатно веќе сфативте дека мислев на татко ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се сеќавам дека еднаш рече дека неговата работа е многу повеќе „јапонска“ од скулптурите во јапонскиот оддел.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во секој случај, тие изразуваат настрани начини на чувствување така што изнаоѓаат сопствени (дисидентски, девијантни) начини на поврзување со главнотековните културни предмети на кои им се изложени и така што се идентификуваат со особените аспекти на тие предмети кои се или нехетеронормативни или сеотворени за нехетеронормативно чувствување.372 Ова може да објасни зошто некои геј- или протогеј-машки субјекти гравитираат, уште рано, кон конкретни жанрови на дискурот и на чувствувањето, сосе нивните сродни културни облици (како што се холивудските мелодрами и бродвејските мјузикли).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Или ќе треба да измислат перверзни односи кон таквите облици или ќе треба да најдат во таквите облици можности или пригоди или дозволи за одредени нестандардни начини на чувствување.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Милер раскажува дека еднаш му дал касета со Јужниот Пацифик на некој дечко во кого бил потајно вљубен, касета што го репродуцирала површинското крцкање од лонгплејката што ја имал уште од детството – крцкање што особено се слушало на „Некоја чудесна вечер“, нумерата што очигледно најчесто ја вртел и на која особено сакал да му го обрне вниманието на предметот на својата љубов.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Еден друг мој геј-пријател, додека сѐ уште бил основец, ја преработил автобиографијата на Кристина Крафорд Најмила мамичке и ја преточил во драма – само што ликот на Кристина го преобразил во машко, надевајќи се дека кога ќе се поставувала драмата, тој самиот ќе ја игра таа улога; промената на полот му овозможувала драмска улога што можела да посредува меѓу неговиот мажествен идентитет и неговата емоционална идентификација со абјектниот, но моќен мелодраматичен женствен пример.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Извесен мој геј-студент се сети дека еднаш, некој летен ден, кога бил многу помалечок (изгледа кога имал околу седум годинки), го заглавил целото свое запрепастено семејство на паркиралиштето пред некој супермаркет, каде што се изначекале додека да им ги изглуми сите улоги од Звукот на музиката или барем да им ги испее сите песни од филмот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во исто време во некои европски домови навлегува покуќнината Бидермаер, по која многу подоцна (денес) ќе копнеат внуците на македонските селани од Кукулино, премногу рамнодушни за да знаат дека еднаш, во илјада седумстотини четириесет и првото лето господово, еден нивни подалечен дедо, скитник, калуѓер, бакрорезец, иконописец и хералдичар го објавил во Москва грбот на својата земја - жолт лав на црвено поле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш мислев дека еднаш веќе сум минувал по таа дива земја со некакви бели и лилави жиличиња што лазат со испреплетување меѓу камења и суви базја и се хранат со сѐ што ќе се допре до нив, тогаш така мислев или можеби мислев дека еднаш ќе минам по таа врвица што ја започнувам со стежната стапалка, но сеедно - веќе бев на грпката на ридот што се спушташе кон нејак поток и видов во далечина на некоја планина расфрлени куќи, не поголеми од тупаница, и видов зад потокот дабов забел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сепак чекорев со сенка на продуван страв врз тилот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш, две години пред раѓањето на српскиот социјал-утопист Пелагиќ и две години по смртта на францускиот социјал-утопист Фурие, припадникот на движењето Млада Германија, Гуцков, проповеда во својата литература еманципација на жената напаѓајќи го црковниот брак; во Македонија, негде во Леринско, потурчени се сосила три девојки, четвртата е силувана и оставена на пченкарна нива со пресечено грло, и убиен е негде во Скопје поетот мечтател Селџик-бег, Турчин и заштитник на православната сиромаштија; мртов не ќе го види уништувањето на шумите на тој народец кога во Европа почнува засиленото садење на борови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми се чини дека еднаш - и тоа категорички - Ви забранив да се виѓавате со Вашата сосетка? Уште повеќе да ја примате - овде!
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Сиот опфатен од тоа ужасно бреме, Језекил правеше сѐ за да го победи, секогаш постојано живеејќи со надешта дека еднаш и тоа ќе пројде, дека и тоа ќе се заборави и дека ќе си му се врати нему пак онаа пргавост од некогаш, со која што тој еднаш можеше да помине и по најтенката талпа на највисокото скеле, без да трепне со очите, дека сево ова во него е само уште една проклета шега, дека и нему ќе му се насмее еднаш еден син ден, сѐ до една случка, која го исфрли од височината на скелето како партал, не водејќи притоа сметка за ништо, ни за неговите соништа, ни за неговото детство, а сепак, дури и благодарен што успеал да си ги донесе оттаму на земјата цело и своето пониско рамо, и својата судба.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И ова старче, со она негово пониско рамо, продолжуваше веќе и да си ги валка своите вредни раце со некакви ситни кражбички, и беше сѐ порадосно, мислејќи дека еднаш и тој мораше да дочека среќата да му се насмевне, сфаќајќи ги за своја среќа токму тие свои поеднипати и до смешност бесмислени кражбички.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се прикажуваше една шега дека еднаш ѝ напишал мајке си да му прати пари да си дојде додома од градот, до каде што стасуваше железницата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, тој секогаш успеваше да ја однесе малку погоре со себе си и неа, малку подалеку напред меѓу буките, и тоа се продолжуваше толку долго, што тој веќе и не се сеќаваше ни како почна, што тој не можеше да предвиди ни дека еднаш ќе заврши некаде.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше дека ќе мора да му одговори. Дека еднаш ќе мора да го стори тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Лишките немаат врска со оваа работа, вели налутено Максим и во истиот миг се прекорува себеси што откако се заветува зимоска дека еднаш ќе го отепа кобникот од Камен, а не го стори тоа, не се стори ниет ни да се сети на него, а еве сега на друго си помислува, поправо зад друга помисла се затскрива: и да го отепаше, и да разгласеше дека е бувот отепан, луѓево пак ќе веруваа дека тие, лишките, им ја донесле оваа несреќа, а не тој, Лазор Перуноски, во час на пијанство.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тасија и Илинка со оваа приказна за Трајана Дамческа и за малечкото од Одрена Чибукоска, кое немаше ни полни пет години, отиде дури дотаму што тврдеа дека еднаш, во време пладнина, кога отишле тие двете да налеат од Виданови Извори вода за дома, дошла и Трајана со малечкото.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Иако тие први стигнале до изворите, ѝ го препуштиле редот на Трајана.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Кога ги провлекував прстите низ твојата коса, само по мекота поинаква од зрела `рж, не знаев дека еднаш, дење или ноќе, сеедно кога и каде, ќе го сторам тоа.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И ќе ме демнат со увереност дека еднаш ќе ме пратат да кршам мрамор на некој безимен остров заграден со море, со жици и со митралези.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Барем ќе знам дека еднаш и јас сѐ сум му нарекла.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе ми дојде да му се изнавикам, сѐ да му наблискам. Пијан е, ќе си речам, и утре не ќе знае што сум му рекла. Барем ќе знам дека еднаш и јас сѐ сум му нарекла.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дуковица ми кажуваше дека еднаш и јадел и пиел цигара. Ама тогаш многу се засркнал. Со чадот и трошки му залетнале.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе одбиев, ама знаеш дека еднаш кога бев во тесно ме позајми пари. Не е фер.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Дали ова беше паметно?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Можеби никогаш веќе нема да ги види овие мили предмети, од кои ни на сон не помислуваше дека еднаш ќе се раздели.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Кога ги провлекував прстите низ твојата коса, само по мекоста поинаква од зрелата 'рж, не знаев дека еднаш, дење или ноќе, сеедно кога и каде, ќе го сторам тоа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Најверојатно, од мали беа свесни дека еднаш, кога – тогаш, ќе бидат фатени и бутнати во рудничка јама.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Можеби, - се согласив со галебите. – Сепак се надевам дека еднаш ќе се сретнам со него.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Жално квичејќи, животното не се обиде веќе да ги спасува децата.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Имаш ли свој бог, Јано? „Јано, едно дете ми рече дека еднаш бог седел во нивниот двор и сечел лубеница.“ Не можеше да се нурне во себе и да испитува, сега, кога беше сигурно дека двајцата нејзнини богови ќе се сретнат и ќе ја разголат нејзината тајна.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Татко донкихотовски и се спротивставуваше на историјата, со својот живот, со своите постапки, со својот егзил, со своето перо, додека Мајка фаталистички ја поднесуваше со нејзините симболи и тотеми.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имаше врска клучеви на напуштените куќи во селидбите верувајќи дека еднаш ќе се вратиме до нив колку и да беа силни границите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мајка се сеќаваше дека еднаш Татко, во времето на рациите по куќите за кои се сомневаше дека се чува сталинска литература, не само што ги скри книгите за Сталин туку, меѓу светите книги, постави книги на Маркс, Енгелс и Тито.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Марија, ќе убијам, говорев ноќе по твоето бегство, се колнев пред онаа киклопска глава повикувајќи ја како сведок дека ќе си достојам на зборот, дека еднаш ќе замавнам со нож на некого и дека со бел отров во очите, како оној во детството, само со очните белки, ќе испитувам дали крвта личи на сок од малини или е грев на мракот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Впрочем и не држам многу до нив.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам дека еднаш имам заклучено дека можам да ги сметам и за измислени.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам дека еднаш ја прашав и за изворите на осаменоста.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Зошто? Зошто?“ „Кој би можел да рече дека еднаш, еден таков човек во токму таква машина од хартија и бамбус, нема да долета од небото и да фрли камења на Големиот Ѕид?“ запраша царот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И кој знае што ќе направеа ако Пеце не си спомнеше дека еднаш кога добро беше најаден солца, испи неколку зглопци вода, а не десет вакви шишулиња.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И притоа да верува дека ништо не се случило.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И секогаш сум со надеж дека еднаш ќе ми појде од рака повторно да го пронајдам", одврати.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Господи, како тој умееше своето лошо однесување да го преобрати во добро.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ми се чини дека еднаш, ве видов таму. (Вера служи ракија и салата.) Ова е таа славна ракија. (Зема чашка.) Вие не пиете, господине Андреевиќ?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Новата година за прв пат се приближуваше со поинакво значење, не за да донесе нови непознати страдања, туку да влезе во убавото малечко главче на Пеличка дека еднаш откако ќе изминат триста и шеесет и пет дена се менува бројот на годините со тоа што на претходната додаваме уште една.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Му напишав уште дека еднаш во месецот ќе му праќам нова облека и храна, а ако ми испрати стари пљачки, ќе ги перам и ќе му ги враќам.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)