дека (сврз.) - никогаш (прил.)

Се насмевнува и ја прифаќа кесичката со две бели таблети.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сандерс исто така ги пробал различните други дроги што повремено си го наоѓаат патот во клубовите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Херман му вели на човекот дека никогаш порано не ги има видено овие таблети, тие се нови.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Вели дека никогаш не му успеало да го добие вистинскиот ефект од ДМТ, можеби затоа што е непушач.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сега сите ја гушкавме нашата Сталинка, небаре сакавме да нè разбере дека никогаш нема да ја прежалиме таа наша голема спаси­телка, сигурно прва жртва на сталинизмот во овој јужен дел од Балканот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Знаеше дека никогаш нема да ја заврши, но само така ги хранеше своите непресушени балкански илузии.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Додека шеташе со рацете спакувани околу половината, се сети дека треба да појде во библиотеката во Ману за да си ја земе личната карта која ја беше оставил при подигањето книги, а се заколна дека никогаш повеќе нема да влезе во библиотека, па и што ќе му беше, кога реши да стане шофер.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Дојдоа по две години како туристи и ние сфативме дека никогаш повеќе нема да се вратат.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога заврши, Сребрениот Џорџ ми рече дека навистина се воодушевени, бидејќи чуле дека никогаш не давам интервјуа, а еве сега сум им раскажал повеќе од било кому пред мене.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во филмот сите го работеа она што секогаш го работат - беа тоа што се... (...) Нико и Лу се скараа. (“Доста ми е од тоа драматично срање, рече, таа навистина изгледа супер на контрасните црно-бели фотки, но мене навистина ми е доста”).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Поголемиот дел од филмот отиде во бункер и од тогаш почнавме да размислуваме за идејата за филмови со вообичаена должина, кои би можеле да се прикажуваат во нормалните кина. избор и превод: Игор Ангелков ] ВО СЛЕДНАТА МАРГИНА, ПОСЛЕДНОТО ПРОДОЛЖЕНИЕ: okno.mk | Margina #15-16 [1995] 131 АТЕНТАТОТ ВРЗ ВОРХОЛ prepiska: Bruno Richard & Gary Panter Margina #15-16 [1995] | okno.mk 132 P.S. MAIL_ART okno.mk | Margina #15-16 [1995] 133 Во cледHata mapгиHa ЛиoTap ЛаmиeP Bиpилио Xoфctеter Бpajaн Инo 134 Margina #15-16 [1995] | okno.mk okno.mk | Margina #15-16 [1995] 135
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Да, па испратете ни неколку копии, кога ќе излезе“.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Утредента Синематик почна да прикажува двочасовна верзија на нашиот 25-часовен филм и тоа беше тоа.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Знаев дека никогаш повеќе нема да го видиме во цела должина и затоа тој беше како и нашите животи - би поминал еднаш покрај нас и никогаш повеќе не би го виделе.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Рече дека нема да и дозволи повеќе да настапува со нив, и дека никогаш повеќе нема да свират зад неа. (Тоа, всушност, беше и еден од најголемите проблеми помеѓу нив - дали таа е член на бендот или тие се нејзин пратечки бенд).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Се чини дека никогаш нема да ја осознаам нивната функција.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Но тој не стравуваше за живот и имот, него го мачеше мислата, што на моменти се претвораше скоро во извесност, дека војната ќе ги пресече патиштата меѓу него и неговото девојче, и дека никогаш веќе нема да го види.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Мими ја опфаќа на заминување таа слика и не мисли ништо за неа, само е потсвесно сигурна дека никогаш нема да биде онолку лошо стара.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Долго гледа така Соколе и му се чини дека никогаш не би му се здодеало да гледа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не може да се отме од некое гордо чувство дека сам дојде до овој мил предмет, за кој мислеше дека никогаш нема да го добие без туѓа помош и смислување.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Понатаму: Постојано сакав да ме истепате зашто бев сигурна дека никогаш не би можеле да го сакате мојот задник, но ако го истрескавте, тоа ќе значеше дека барем на некој начин сте го прифатиле.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Луѓето зборуваат дека никогаш порано вакво нешто не се случило; никогаш ваква дамка и немаштија не удрила како сега.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Кога останав сам, застанав пред огледалото и од јад си изназборев сè и сешто.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Потоа ги кренав картите таму од каде што ги земав и се колнев дека никогаш веќе нема да ги фатам в раце.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Знаев дека моите џебови се празни.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Јатката на моливот, сите мои копнежи и тајни ги пресоздаваше во зборови и таа нејзина дарба е дело на голем и свет оган, низ кој се топела и претопувала нејзината света твар, сѐ дури низ тој оган и самата не се пресоздала во мое сеќавање.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ах, тој молив, човек во човека, со кој единствено ги споделував магиите и тајните за песната и кој бележејќи ја песната - сѐ повеќе ме подмладуваше, сѐ дури и од неговата лична судбина не осознав дека никогаш иднината не треба да ја поврзуваш со себеси.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ги уверуваше дека никогаш нема да се откаже од нивните значења, зашто тие се пренесени во него засекогаш.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Колку и да навикнуваше на новиот ред на живеење, колку и да се помируваше со реалноста на еден друг начин на живот, колку и да беше Мајка внимателна, тој не можеше да ја прикрие тивката меланхолија што го обземаше кога ќе останеше долго време загледан во течењето на реката, свесен дека никогаш повеќе нема да ја има илузијата дека ќе замине, некаде далеку, кон Цариград, или кон Америка...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Зар не се беше заколнал дека никогаш нема да се врати како питач во градот каде што бил дочекан како во царски палати?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Да му се понуди на еден идеолошки систем од комунистичка провиниенција кој за своја херојска историја го подразбира својот антифашистички ангажман - имиџ на симболот на “фашистичкото, то ест нацистичкото зло” завиткано во уметничка амбалажа беше суптилно испитување на можностите за слободно користење на извесни културни сегменти претходно цензурирани и забранувани, но и барометер кој покажа дека режимот за кој генерации и генерации југословени мислеа дека никогаш нема да замине од политичката сцена веќе беше на почетокот на својот крај.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Но, точно на дваесеттиот ден, кога ловот го стигаше својот врв и кога пашата мислеше дека никогаш нема да сврши - одненадеж тој го прекрати, се откажа од срните...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Го слушаше нивното ритмичко ѕвонење и му се чинеше дека никогаш порано немал слушано поубава, попленувачка музика.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тој набрзина ќе ја исркаше чорбестата манџа, безвкусна и безимена, и бргу бегаше назад признавајќи си дека никогаш немал смисла за вкус и што се однесува до него можеа да му дадат јачмен место ориз или да му подметнат прлешко место јагнешко месо.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Правото на сопственост ќе премине во творечка борба за време“, ќе рече Хлебников, укажувајќи ни дека никогаш немало и ќе нема доволно време, и настојувајќи да се открие општ поредок на времето и да се осознае она што беше кон она што ќе биде.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Одеднаш Луција почна да се смее. Се смееше хистерично; се потпре на моето рамо, и потем се смееше до бесвест; кога се созеде, рече дека никогаш не слушнала посмешно нешто.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
За мене тие беа повеќе и од нашите големи празници за кои никогаш не арчев непотребни зборови но знаев да ги одделам од другите денови и на посебен начин да ги доживеам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Господи, имаше, имаше и други такви денови, вредни за паметење, за кои бев сигурна дека никогаш нема да ги заборавам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знаевме дека никогаш не истепал ниту едно дете па затоа слободно се нафрливме во колата.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Другари - почнува Младен - ветувам пред сите, пред сите вас ветувам дека никогаш, никогаш нема да ме најдете во грешка. Ветувам...
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Двајцата рекоа дека никогаш не ручале поубаво.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Не сум никаков специјалист за популарната култура и не сум никако поткован за никаква стилска струка, па не бев добро намирен да се зафатам со тој проект.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се разбира, во нашево постмодерно општество, машките спортски ѕвезди можат да си негуваат нападен имиџ што го китат со секакви изведбени керефеки.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Многупати сум се покајал што само сум се зафатил да го сфатам односот меѓу машката хомосексуалност и културниот облик или да ја објаснам логиката што е во основата на фасцинираноста на машката геј-култура со одредени артефакти на главнотековната култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но тоа нималку не ме обесхрабрило да барам макар по некој одговор.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Го гледаме тоа во танцовните керефеки што фудбалерите си ги изведуваат крај линиите, го гледаме тоа во накитот, во тетоважите и во фризурите на професионалните кошаркари како Денис Родман (иако Родман тврдеше дека никогаш „не се вкопил во калапот на маж од НБА“).290 А со тоа ни оддалеку не сме ја ни начнале метеорската кариера на Дејвид Бекам, кој му се посветил на изгледот барем исто колку што му се посветил на дејството.291 Професионалните спортови сѐ повеќе заличуваат на театар, на огромна и бескрајна мелодрама што постојано се одигрува на кабелските канали како И-ес-пи-ен и на спортските страници во весниците и во списанијата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А се држам за него, иако знаев дека никогаш нема да успеам да ги најдам сите одговори, дека дури нема да најдам ни многу одговори, токму зашто прашањата се поважни од сите одговори што би можел да ги дадам.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа склоност, која можеби започнала со боксерот Мухамед Али, веќе станала во масовните медиуми очекувано или барем истрпливо обележје на спортскиот свет, исто како што сега е обележје на стрејт-мажественоста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа глетка ја гледам и најаве и во сон и мислам дека никогаш нема да успеам да се ослободам од неа и од прашањето: од каде ли толку дива и фанатична, слепа и студена, жестока и јаросна омраза и толку дивјачка жед за убивање?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ох, колку во тој момент сакав да му речам - татко, вети ми дека никогаш нема да доведеш друга жена за мајка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога мама не беше дома, јас одев во собата на Зигмунд.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оттогаш почна да ме споредува со другите девојчиња, да ми кажува дека никогаш нема да бидам како нив, да ми вели дека мојот живот секогаш ќе биде мачна празнина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Знаеш дека никогаш не сакав да бидам смешен,“ рече брат ми, држејќи го в раце костимот. „Знам,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Затоа пак одев кај Рајнер, а таму ме дочекуваше неговото студенило, и потсетувањето на моето ветување дека никогаш повторно нема да дојдам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се сетив дека никогаш ништо не бараше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Каде е моето детенце?,“ вреска жената, а некој од веселата толпа која ужива во оваа претстава си ја соблекува кошулата, набрзина ја свиткува, и ѝ ја фрла.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неговите желби секогаш беа скриени помеѓу зборовите со кои го кажуваше своето забележување, воодушевување или несогласување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ме болеше насетувањето дека брат ми и јас се разделуваме, беше тоа прво сознавање дека тој и јас ќе тргнеме по одделни патишта и таа помисла болеше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Токму затоа те преправам во будалетинка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Желбите секогаш беа скриени помеѓу зборовите со кои го кажуваше своето забележување, воодушевување или несогласување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Почувствував како цел еден свет што го исполнуваше моето детство – часовите во кои брат ми учеше во својата собичка а јас седев во аголот и го набљудував како бесшумно ги придвижува усните додека чита, часовите во кои ми ги пренесуваше знаењата, нашите лежења на креветот додека чувствувавме дека никогаш нема да се раздвоиме – се изгасна засекогаш.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Еден ден ќе ти направам таква кукла.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некои во толпата си кажуваат едни на други дека нејзиното дете умрело при раѓањето, а други велат дека никогаш не родила, а на сите им раскажувала дека е трудна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Малкупати го сретнав, но и од тие малку средби сфатив дека никогаш ништо не бара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас излегував од неговиот дом, а дел од мене остануваше таму, како сенка на подот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
За мене Рајнер стана постојано присутно отсутно суштество.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Му реков дека никогаш повторно нема да дојдам, и уште додека одев кон дома сакав да се вратам кај него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сите ние знаевме дека никогаш ништо не бара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Знаеше дека тогаш го гледа Тарс за последен пат и дека никогаш повеќе нема да се врати на тие безгрижни брегови на неговото детство.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Стравот дека никогаш веќе нема во себе да го сети мекото стврднување на исконското, вонтелесното, вонземското спојување на разделените половини ја скамени со истата онаа силина како што скаменува стравот од смртта.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Понекогаш ѝ се чинеше дека никогаш нема да ги сфати овие луѓе, помисли отпивајќи голема голтка кафе од шолјата со американско знаме.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Сакам да живеам уште малку, сакам повторно да свирам, сакам да направам дете...“
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Помисли на мајка си, на нејзината насмевка, помисли на деда си кој умре сам во својата куќа, се сети дека никогаш не го видел татка си.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Една ноќ во мигот на најголемиот очај, кога бил сигурен дека никогаш повеќе не ќе напише ниту ред, посегнал по еден том од четиритомното издание на делата на Бихнер.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во истата таа војна, некои од жените од мешовитите бракови изјавувале дека никогаш не мислеле дека ќе треба да се изјаснуваат како Хрватки или Србинки, но откако мажите им загинале како Срби, односно Хрвати - морале.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во таков случај би биле сигурни дека никогаш не ќе ја заменат Македонија за едно подолго спиење или излежување.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
За време војната во Босна и Херцеговина, поточно во Мостар, многумина од муслиманското население изјавиле дека никогаш не помислувале наутро најпрво да се свртат кон Мека и Медина.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тогаш можел да се заколне дека никогаш веќе не ќе ѝ избега на топлината што го носела кон храмови на нечуени воздишки и непочувствувани допири.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
таму се и убиените Јане Крстин и Пеце Дановски, обајцата синооки и високи меѓу дрвја, загинале, биле закопани, станале да докажат дека никогаш не биле покосени од пушка: таму е и Круме Арсов со црвено брадиче и во светечка одежда, пиел крушова ракија и горел, се родил од пепел да нѐ најде и да ни каже со каква љубов човекот може да го освои светов, тој или Неделко Шијак, или обајцата со кренати раце кон млечниот поток на ѕвездите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јастрепски остроока, подгрбавена аглесто и со машки објала под црната калуѓерска облека, така што дури и рамениците ѝ личеле на скршени или преморени крилја, изгледала дека никогаш веќе не ќе зачекори по таа земја на тага, дека ќе остане на тоа и свето и проклето место, помеѓу две нездрави црни борови стебла, и самата да пушта од себе испреплетени корења и да го наслушува со накривена глава минатото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Земи го и Дмитар-Пејко. - Не ќе можам. Еден човек со четири коли - тешко е.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
во долиштата до кои не стасала лакомоста на живите, го засилуваат листењето на оскорушите и дренките, и на оние сини цвеќиња над кои сеќавањето разбуцува топли спомени: но таму е проѕирен и лелеав Дмитар-Пејко со цут на жилата меѓу веѓите, стои во ѕвонеста кошула на младоженец и помлад е од некогашната своја младост, ќе се пресмета со чудовиштето што ни го претскажуваше патем:
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред Арсо Арнаутче се отворала со омајност златна и сина и сочна синоличка, и тој, од името на својата машкост што му била дадена од господа, можел само да се наведне под пролетна месечина и со жед на пустински камилар да срка пелур, потоа пијан од цветно вино да се закопа со чело во треви и да ѝ ги шепоти на земјата тајните на љубовта; во тој миг можел да биде уверен дека од земјата ќе шурне сребрена вода со чии капки светот ќе си ги излекува и очите и срцата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Косите, повеќе лилави отколку црни од јад или побелени од спомени, ѝ ѕиркале од под забратката и биле некако призалепени за скаменетото лице што не познавало насмевка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го болеле очите или плачел. Со сите прсти минувал преку влажните клепки и му се чинело дека никогаш во својот живот не изговорил повеќе зборови отколку тогаш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ФЕЗЛИЕВ: Тоа дека никогаш на никого не сум му дозволил да ме прави будала; најмалку ќе ти дозволам тебе.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
А долу, под нас, црнееја долините. Ми се стори дека никогаш, таму долу, нема да се раздени...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Колата налетала на знак за кој селаните тврдеа дека никогаш не го виделе, огромен, сега целосно деформиран патоказ, на кој со бели букви имаше испишано само еден збор - МУЗЕЈ.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Му беше добро и мислеше дека никогаш не ќе успее да се замати, а речиси имаше заборавено со кого си има работа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше секоја таква работа, која беше толку далечна од зборовите, што се чинеше дека никогаш не може да се дознае, а сепак, тој ја знаеше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ги познаваше добро, оние двајца на креветот, знаеше дека никогаш и во ништо не можеш да си сигурен со едни такви двајца.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го расцепуваше снегот напред, често пати и со гневни чекори, знаејќи постојано дека никогаш уште еднаш никој не ќе може да смисли за него такви луѓе, со кои би можел помалку да разговара, од оние двајца назад.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во тој миг и двајцата се заколнаа дека никогаш повеќе не ќе ги отворат тие поглавја од животот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И не го почитував правилото дека никогаш не знаеш што може да ти се случи по пат велејќи си „Плин имам, само да ја земам, вртам крукче и се враќам“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
За Максима Акиноски општопознато е во Потковицата, Боше никогаш не разговарал со него но од други слушал, дека никогаш не ги кажува работите направо.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Дури сега, додека го пишувам ова, се сетив дека никогаш не го дознав неговото вистинско име, зашто во Барселона го знаевме само под неговиот уметнички псевдоним: Сатурн Волшебникот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Секогаш имаше планови, непогрешливи планови.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Забележав една девојка сама на маса како пие чај.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Со шеговит глас, соодветен за големи измислици, ѝ ја раскажа ублажената верзија на нејзината дијагноза. – Тоа значи – заклучи – дека ти недостасуваат уште неколку дена за да оздравиш целосно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се сетив, секако, дека беше подготвен за средбата во кафеаната „Знак прашалник“, а и дека никогаш не стигнав да проверам дали тој клуч функционира или не.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Педесет беше горната граница, со текот на децениите беше создаден непишан закон дека никогаш не смее да бара повеќе од тоа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
– Мислам дека никогаш веќе нема да бидам иста. – Сега сето тоа е минато – ѝ рече тој, милувајќи ѝ ги со врвовите на прстите крвавите лузни на лицето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Затоа таа ноќ се задоволи ѕвонејќи само во Сарагоса, но поспаната баба без возбудување му одговори дека Марија си заминала по ручекот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Што научи? Дека никогаш нема да ја повториш грешката?! Не.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Во списанијата за деца не можеше да се види дали се тажни или весели.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Си приспомнав дека никогаш не сум сртенал жив ут.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Хејс: Ах, Стивен, знаев дека никогаш не требаше да се согласам да започнам расправа со тебе јавно!
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Се вратив и му реков на Фокс дека никогаш нема да допреме до Хироши.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Да ја разгледаме идејата дека ние не сме способни потполно да ја совладаме неорганската хемија бидејќи сме направени од органски соединенија; или дека никогаш во потполност нема да го сфатиме „зеленото” бидејќи нашите крвни зрнца се црвени.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Верувам дека никогаш не сте мислеле дека е во право личноста што живее во кула од слонова коска не уважувајќи ја интелигентната и наклонета публика.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Кога виде дека никогаш не ќе може да ја напише оваа историја и во проектот му останаа големи неиспишани празнини, во неговиот живот и книги, стапи Климент Камилски со своите книги и илузии.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
При изборот на секој непобеден, односно останат турцизам во балканските јазици, Камилски го очекуваше коментарот на Татко, кој почнуваше да има несомнен авторитет како балкански ориенталист пред својот пријател...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Напротив, беше обземен од немоќ и дефетизам, верувајќи дека никогаш нема да стигне до посакуваната цел, да се пресмета со сите, како што велеше во овие мигови, натрапнички турцизми.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски со нескриено задоволство ја забележа возбудата на Татко, кој веруваше дека никогаш нема да ја најде оваа значајна публикација за да продолжи да ја пишува својата Историја на Балканот низ падовите на империите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Колку што повеќе навлегуваа во јазичниот балкански лавиринт на турцизмите, Татко и Камилски јасно согледуваа дека никогаш нема да го најдат излезот, ќе ги замајуваат постојаните крстопати на јазичниот лавиринт.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Го обземаше тага, меланхолија кога ќе го навасаше помислата дека никогаш повеќе нема да ги види, сите блиски, од мајка и браќа, сестри, внуци, поширока рода, без кои се осиромашуваше смислата на неговото и нашето постоење и дека ќе заврши животот, а ние никогаш нема да ги видиме, да ги запознаеме.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Јас верував дека никогаш нема да се вратам во Париз? прифати Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Една османскотурска заемка ќе ги води по два или три пата на разбирањето, но без некогаш да се стигне до вистинската смисла, како да водеше до некоја ирационална цел.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Си мислев дека никогаш повеќе нема да те видам по нашата последна средба во 1938 година, кога по шпанските боишта се враќаше на балканските.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но Кејтеновиот син не признаваше, рече: - Никогаш не сум крадел, - одговори, - нишнувајќи ја главата нагоре, на свој начин и јас со сигурност знаев дека никогаш не крадел и нема да се обиде.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Соговорниците стануваа прилично спокојни оти тоа не им се случило ним и некако необично уверени дека никогаш нема да ги допре.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Арафат ме пречека во својата војничка униформа, крај палестинското знаме, со сите симболи на палестинската државичка која ја претставуваше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Трети велеа дека никогаш овој простор во глобални рамки не бил позначаен како што бил во голем дел од Титовиот живот како за Балканот, така и за третиот свет.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ми зборуваше дека никогаш нема да ја заборават улогата на Тито, на Југославија, во поддршката на Палестина во најтешките моменти од својата историја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Една цела фаланга националистички ориентирани политичари, писатели, фарисеи, профитери започнаа да го нагризуваат споменот на некогашниот владетел кој според едни, и не беше ангел, но не се и луѓето ангели, додека според други ако е политиката уметност на можното, Тито го правеше и невозможното.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога имав седумнаесет години, нели ти реков дека никогаш не си ме бакнала или погалила како мајка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ни велеше дека никогаш не би дозволил неговото дете да пости тримери.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Подобро се сеќаваше на ненормалните неспокојни околности од тоа време: на повремените тревоги поради воздушните напади и на криењето во ходниците на подземната железница, на купиштата урнатини на сите страни, на неразбирливите прогласи излепени по уличните агли, на бандите млади луѓе сите во кошули со иста боја, на огромните редици пред фурните, на повремените престрелки со автоматски пушки во далечината - над сѐ, на фактот дека никогаш немаше доволно храна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И самото купување на тетратката беше доволно непромислена работа и тој се заколна дека никогаш повеќе нема да дојде ни во близина на тоа место.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ако Партијата може да ја подаде раката во минатото и да рече за овој или за оној настан дека никогаш не се случил - тоа бездруго е пострашно отколку обичната тортура и смрт.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Туку и тоа дека никогаш не смее да се признае никаква промена во доктрината или во политичкото врзување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Секогаш кога тој ќе почнеше да ѝ раскажува за принципите на Ангсоц, за двомислата, за променливоста на минатото и за одречувањето на објективната стварност, и притоа да употребува уште и зборови од Новоговорот, нејзе ѝ стануваше здодевно, се збунуваше и велеше дека никогаш не обрнувала внимание на такви работи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Забележала дека носи некакви необични чевли... вели дека никогаш порано не видела никој да носи такви чевли. Значи, изгледало дека е странец.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Знаеше дека во преградата веднаш до него, ситната жена со пепелава коса, работи на просто пронаоѓање и бришење од печатот на имињата на луѓето што беа испарени и за кои, според тоа, се сметаше дека никогаш не постоеле.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му падна на ум како чуден факт дека никогаш не беше чул некој член на Партијата да запее сам и спонтано.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во полумрачната соба, сега осветлена само од кружното тркало на ламбата, внимателно ја пипаше, милиметар по милиметар, знаејќи дека никогаш веќе не ќе му се даде да го прави тоа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Кажи ѝ, мати“, рече со солзи, „кажи ѝ дека никогаш не сум мислел да ја заборавам.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се чинеше дека далеку е погребот, дека никогаш нема да се случи.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Знаев дека никогаш нема да се јави, дека ништо нема да биде од тоа.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Карл стана свесен дека никогаш нема да го напушти татковиот дом...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Така, преку размислите за Доне, стигна пак на почетокот - ами баба Петра, дали веќе чувствува дека никогаш нема да го види својот Костадин?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Петра не е многу изненадена од неговата појава, таа знае дека никогаш нема да ѝ излезе од мислата, го прекорува Проклет да си бре дедо, врколак стар, се залости во вагонот само за сами да си заминеме и колку што сум тешка уште потежок товар ми стави на плеќи!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Макар што на Македонците им е доволно само раздобјето Од Александар Трети Македонски до Цезар Македонците не го фермаат многу многу Некој си Калигула таму и особено неговиот коњ Кај го давале Македонците Букефал За некаков дртав коњ на Калигула Спроти императорот и коњот велеа Македонците Никој не велеше спроти императорот и аеродромот Што е знак дека Македонците сепак беа свесни Дека никогаш нема да имаат аеродром спроти Александар Велики Ама напатени од многу посегања врз минатото и иднината Си велеа поарно мало аеродромче со големо име Ем големо ем наше си велеа Македонците Отколку голем аеродром со туѓо име што се пишува на латиница
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Од куртоазија ѝ кажуеш дека никад боље не изгледала и следи рецитација.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
А знаете ли дека никад у историја нa Канада не се десило на билборди да има нешто друго освен коли и хамбургери... Политичари?... Ар ју факин' џоукин' уит ми!?
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Кога најпосле возот ќе запреше, ние, како нај­ви­стински и најзагрижени патници, бевме најсреќните, ма­кар што добро знаевме дека никогаш нема да заминеме.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко настојуваше да ѝ приредува среќни мигови на Мајка, пред тие вистински да дојдат, плашејќи се дека никогаш нема да се појават.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Бујната и силна мисла на Игор Лозински продолжуваше во ноќта која се чинеше дека никогаш нема да заврши...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И ќе ти кажам дека никогаш не сакав да те затворам. И ќе ти кажам дека ти ме расипа.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
И ќе ти кажам дека никогаш не ми беше потпора.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
И ќе ти кажам дека никогаш не застана до мене.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Таа вечер, сместувајќи ги коските на Митруша во новиот гроб, стариот железничар се зарече дека никогаш веќе нема да ги распретува - ни да го сели, ни да го пусти, ни да го штури.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Знаете, дека ви завидував? Тоа е срамно да се рече, како што е срамно да се тврди и спротивното, дека никогаш не сум ви завидувал.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ми се чини исто така дека никогаш ги нема допрено со помислата страдањата на несреќниците што нè пресретнуваат речиси на секој чекор.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Па сепак, спремен сум да прифатам дека и во таквиот неоснован прекор се прикриени и значењата на некоја можна употребливост.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Службеникот учтиво му врати дека никогаш не е ни рано, ни доцна.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Очекував да го соопшти и она познато обвинение, до кое тој многу држи: дека никогаш не сум се соживувал со страдањата на несреќните поединци, и дека за жал не сум ја разбрал додавката: "на заслужните и кога ќе згрешат не свртувај им го грбот". (Сакам веднаш да додадам дека изгледот на Привидот при секоја нова средба е сè понестварен.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Меморија: страв - расказ – Од ден- на- ден сѐ повеќе стрепам: овде сум, а по којзнае кој пат сонувам дека никогаш нема да бидам.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Брзо речи, речи дека овојпат ќе останеш дома засекогаш и дека никогаш веќе нема да си заминеш, речи го тоа!
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Дури тогаш, во земјанката, почувствував дека немам татко, дека никогаш нема да го видам, да му речам “тате” да ме погали по глава, да ме пофали, и дека не стигнав да се израдувам со него, а сега, ете, го нема...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Таму ни ги зедоа автоматите и ни дадоа стари војнички униформи.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Четир... петнаесет...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зборуваше долго. Прекина за миг и потоа покажа на планините и рече: - Зад оние планини утре ќе се води тешка борба.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Смее ли да си признае дека никогаш не бил заситен од радоста?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Сакам да речам дека никогаш не се узна дали биле генерали или не.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Всушност тој многу искрено постапи кога призна, иако и премногу тихо и срамежливо, дека никогаш не плука по оној кој го храни. И толку!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Засолнет, се колнеше дека никогаш нема да му дозволи на злото на допре до него.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Бевме млади и се уште итавме на нашето старо место иако веќе знаевме дека никогаш не е доцна да му се обесиме на залезот кога и онака утре нема навреме да раздени.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Верувам дека никогаш порано, пред појавата на Валери Соланис не дошол на идеја да ја изедначи славата што сам ја конструираше со таа на Мерилин или Лиз, слава која предизвикува стравопочитување.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но, природно, кога еднаш ќе го разбереме тој двоен императив (толку оптоварен со спротивности), кога еднаш ќе се придвижи неумоливата критика на политиките, на сите политики коишто, во далечното или непосредно минато, ги создале претпоставките за војна (одлуката која можела да се донесе нужно била само страотно стратешко обложување чијшто влог - еднаш кога трагедијата се ублажила, со тоа дека никогаш ништо нема да ги надокнади мртвите кои ѝ беа цена - е можноста да се сочува помнењето, извлекување поуки и подобро разбирање на тој двоен императив).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој веруваше во целата ебана работа, верувам, наспроти средствата што ги користеше за манипулација.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа му вети на својот иден маж дека никогаш повеќе нема ништо да украде.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Уметноста се повлече во цитаделите на културата од каде се појави дури од неодамна; рок културата беше пратена во прогонство на Main Street; и повеќето од децата на Фектори, меѓу кои и јас, избирајќи помеѓу Кејт Ричард и пост-минимализмот, се определија за музиката. (...) Но идејата останува заедно со Ворхоловата осудена на пропаст визија, така што мислам дека некаде во музејот на Енди Ворхол, треба да постои оваа, налик на пештера сребрена соба со бели излупени цевки и нечист под.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Неуспехот ќе значеше враќање во Алжир и состојба на потполна неизвесност - а јас не сакав засекогаш да се вратам во Алжир (едновремено и поради тоа што имав впечаток дека никогаш нема да можам да “пишувам” доколку живеам “дома”, а и поради политички причини.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
(Таа, на пр., еднаш влезе во самопослуга, зема извесен број работи, се обиде да излезе со нив без да плати, беше запрена, и кога ѝ беше наброено сѐ што украла, ја врати секоја наброена работа, излезе, помина од другата страна на улицата, седна на тротоарот и изеде полна тегла путер од кикирики што помина покрај помошникот во самопослугата).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Мислам дека денес е лесно да се исчитаат тие апстрактни шеми, зарем не? (Треба временски да се утврди нашиов разговор: воочи необично „земската“ фаза на војната).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Отсекогаш страдав од „школска болест“, онака како што зборуваме за морска болест.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во еден момент за време на предавањето, кога погледот на предавачот застана на девојката со израз на препознавање, таа ја отвори бундата под која беше гола разголена. 19.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
“И знам дека никогаш нема да заборавам, но дозволи ми да простам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Доволна казна е што се сеќавам на тоа што го направив, а уште повеќе на тоа што остана недоречено и непроживеано.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И знаеме дека никогаш повеќе нема да ја пустиме да си оди, затоа што од длабочината на душата копнееме по неа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Си ветија дека никогаш повеќе нема да се караат за глупости.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
По грчевитата гримаса што не ја тргаше од лицето, минувачите дознаваа дека никогаш не му олеснaло.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Убаво го рзапознаваш тогај гласот на овој заробеник: Неговите црвени цветови живеат само еден ден – колку да ја поздрават својата татковина Африка и низ долг атавизам одново да кажат дека долго памети крвта и дека никогаш и ништо не е изгубено.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Се колнам во верата, совеста и честа дека ќе работам на ослободувањето на духот со сите мои сили и средства и дека никогаш нема да ги предадам тајните на револуционерното дело, а ако тоа го сторам, да бидам убиен со овој револвер или со оваа кама што ги бацувам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ЈАКОВ: Се заколнувам во верата, совеста и честа дека ќе работам на ослободувањето на духот со сите мои сили и средства и дека никогаш нема да ги предадам тајните на револуционерното дело, а во случај тоа да го сторам, да бидам убиен со овој револвер или со оваа кама што ги бацувам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ЕВТО: Што лажеш? Што не кажеш дека никогаш ништо не сме имале, дека ништо, нема да имаме.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Се колнам во верата, совеста и честа дека ќе работам на ослободувањето на духот со сите свои сили и средства и дека никогаш нема да ги предадам тајните на револуционерното дело, а во случај тоа да го сторам да бидам убиен со овој револвер или со оваа кама што ги бацувам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ми рече дека никогаш не мрднала и не се оддалечила подалеку од еден ден одење, никогаш во животот не се тргнала од топлината и добрината на земјата на која се родила и пораснала и по неа се движи, којa ја копа и ора, ја обработува и облагородува, ја сее и собира плод.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Мислам дека никогаш повеќе не ќе можам да сакам.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Извор: Flash Art, Summer 1994 Превод: Венка Симовска okno.mk | Margina #10 [1995] 119
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Му кажав дека никогаш порано не бев чул за него.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Она што мислев дека никогаш нема да се случи, се случи.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ако кажам дека хашишот е само фрагмент и дека никогаш не ја открива целината, дали само се препознавам себе во обидите да допрам нешто што ми бега?
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Дека никогаш не ми е дадено да бидам оној кој сум...“
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Неговиот расказ „Куќата на Астерион“ може да се чита, а да не се претера во толкувањето, како метафора за самиот Борхес.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Всушност, понекогаш помислувам дека никогаш и не сум излегол од таа библиотека”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Соочен со хаос во светот, Астерион Минотаурот го бира суредениот свет што го пронаоѓа во една човечка градба - лавиринтот на Дедал.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во неа Минотаур избира да остане во лавиринтот во кој е затворен: „Едно попладне“, признава тој, „излегов на улица; ако се вратив пред мрак, тоа го направив поради стравот што лицата од обичниот свет го предизвикуваа во мене“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Паметам, легнав в постела, се покрив со ложникот и додека лежев си мислев дека никогаш не ќе заспијам, од толку што ме возбудуваше она што нас децата нè очекуваше утредента уште во муграта.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
На авторот му се чини дека никогаш порано не бил толку нестрплив пак да се сретне со Летка. Иако ритуалот беше спазен.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Верувам дека никогаш не бев единствената со ваков проблем, ниту во моето опкружување ниту во светот, меѓутоа некако ми се чинеше дека секогаш другите малку подобро се снаоѓаат со домашната економија.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Му кажав дека никогаш повеќе не сакам да живеам во Западот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Свесен дека му се приближува крајот и дека никогаш веќе нема да ги види своите Велес, Солун и Вардар, докрај прибран, тој нашол сили да се поздрави со сите свои другари во затворската соба и потоа да издивне.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Двајцата рекоа дека никогаш не ручале поубаво.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
За да има со што да ме нервира и да ме мачи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И тој е некој чуден човек, како е тоа можно, кога цел свет оди во Кан во мај и сите се забавуваат, гледам јас на телевизија, само тој не знаел што да прави со слободното време.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татко ми еднаш бил во Кан со неа, и вели дека никогаш повеќе не би одел, оти само првите два-три дена му било интересно, а потоа ужасно му било здодевно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Каде биле до сега не знам, ама ми се чини дека никогаш не сум ги имала, туку дека сега почнаа да се појавуваат за мој инает, а за радост на огледалото.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)