дека (сврз.) - тогаш (прил.)

Мајка ми кажуваше дека тогаш бил болен и Спиро, мојот најстар брат.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се смета дека дека тогаш во „мрежата” имало околу 10 000 творци okno.mk | Margina #15-16 [1995] 9 од сите континенти.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Многу луѓе сметаат за потребно да кажат дека тогаш и тогаш вечерале или биле на „џез“ музика во една од многуте сали и ресторани на „Хилтон“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Раскажувањето на пријателот Пејо ме увери и по заклучокот дека тогаш кога црните луѓе ќе бидат принудени на судир или напад, тие тоа го изведуваат на еден начин што зад себе не остава речиси никакви траги.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога денес размислувам, навистина сум убеден дека тогаш циркусот, покрај манастирот, беше едниственото место каде не важеа законите на околниот свет; тоа беше држава во држава, нација во нација, свет во свет, космос во космос; мало небо во големо небо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но Луција не се согласуваше; ми парираше по секоја цена и велеше дека на нашиот фолклор не му е потребно никакво мундијално руво, дека треба само да се сочува народниот дух, да се чуваат, да се практикуваат и да се изведуваат народните обичаи, песни и ора, и дека тогаш таа музика ќе го надмине и џезот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ниту пак некој друг ми има речено.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе го повторам за да се потсетиш: Секогаш оставај размислите да го испреваруваат она што го правиш.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Паметам дека тогаш си го спомнав оној твој совет од последниве денови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Никогаш ми немате спомнато дека тогаш и вие сте биле кај нас со партизаните.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој повеќе сугерира дека преку објективизација на секојдневниот свет, би можеле да станеме посвесни за степенот до кој одредени “начини на живот и мислење” го обликуваат нашето постоење, и дека тогаш би можеле да бидеме во позиција да избереме други “начини на живот и мислење”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Осврнувајќи се на ова, јас не верувам дека тој предлага суштински поглед на себе, таков што индивидуите би се “пронашле” себеси.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
И паметам дека тогаш денот беше пролетно топол. Цутеа бадемите и се натпеваа славеите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И пак, и одново се потсетивме на денот кога не собраа и не одведоа и си спомнавме дека тогаш цутеа бадемите и во првутот на лисјето се натпеваа славеите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Знаеше дека тогаш го гледа Тарс за последен пат и дека никогаш повеќе нема да се врати на тие безгрижни брегови на неговото детство.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Македонци, браќа мои, чеда мои, простете ми, оти сега знам дека тогаш во срцето свое сум носел лутина и кон вас, оти во Филипи, понесен од љубовта и добрината на Лидија, го очекував од сите истото, та кога се најдов соголен и натепан со стапови, во себеси носев горчина наместо љубов кон вас, Македонците.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но, сега знам дека тогаш не сум умеел соодветно да ги протолкувам зборовите Негови и поради своето непознавање на жената, не сум ја разбрал природата нејзина како благослов Божји за мажот што го љуби.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Премиерот, пак, веруваше дека некој нешто му должи затоа што тој дал, но притоа заборави дека тогаш кога му барале, самиот за возврат не побарал ништо.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Мислеше дека тогаш ќе умре таму, дека ќе ја доживее истата судбина како и Учителот, презрен од своите, исплукан од подбуцнатата толпа, дека неговото земно тело, веќе измачено од претходните патешествија, ќе остане за навек во Светиот град.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сега знаеше дека тогаш ја следел побеснетата толпа и ги подавал камењата од страв.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тоа го знаев многу добро за себе, знаев дека тогаш нема да ми биде важно ништо друго, освен мојата бол. По што? Тоа и е она најнеискажливото...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислеше дека тогаш ќе мора пак да успее да го стори она, што се бараше од него, и тоа беше сѐ, што можеше да знае.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Верувам дека тогаш заеднички сите ќе одлучиме за денот на веридбата. Мојот предлог е тоа да биде на Мала Богородица.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На пример, кој можеше да се заколни дека тогаш кога стана збор да му се „пресретне“ патот на Хаџи Ташку, прв Боше Јанчески намниса.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Нека страда, нека изѕемне; јас трпам оттука и ми се чини дека тогаш й помагам малку.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не дека чувствувам нешто.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но во тој случај Маргарита, ако било што можев да предвидам, тоа е дека во еден момент расеано ќе се сврти кон прозорецот и дека тогаш, во тој случај, Маргарита ќе го види мојот одблесок, вкрстување на погледите на ликовите од тоа стакло врз кое темнината на тунелот става одлики на придушено огледало, го става својот виолетов плиш што се движи давајќи им на лицата живот во некои други рамништа, одземајќи им ја онаа ужасна маска на креда што им ја навлекува комуналното осветлување на возилата а особено, е да, тоа не можеше да го порекнеш, Маргарита, кое ве приморува вистински да го погледнете она друго лице на стаклото бидејќи во магновението на двојниот поглед нема цензура, мојот одблесок на стаклото не е исто нешто со оној човек кој седи наспроти Ана и во кого Ана не смее отворено да гледа во вагонот на метрото, 59 а освен тоа онаа што токму го гледа мојот одблесок веќе не е Ана туку Маргарита во моментот кога Ана брзо го тргна погледот од човекот кој седи наспроти неа бидејќи не е згодно да го гледа, но кога се сврте кон прозорското стакло, таа го здогледа мојот одблесок како демне на тој момент, за благо да се насмевнам, без дрскост а и без надеж кога погледот на Маргарита како птица ќе падне во неговиот поглед.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ако ни биде дозволено да ја парафразираме Јунговата анализа, би можеле да речеме дека тогаш кога Duchamp “свесно” почнува да минува во потсвеста, нему му станува “врело долу”, бидејќи ја открива Невестата (т.е. она што се нарекува анима, потсвесниот женски принцип што постои кај секој маж).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Јунг повлекува мошне интересна паралела меѓу поимот на огнот и потсвеста, во својот коментар за мистичните патувања на алхемичарот Михаел Маер.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Може да се рече дека тогаш започнува европското вавилонско проклетство.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но, некаде длабоко од потсвеста излезе надежта, сосем мала, одвај дофатлива, дека ете ако тој, нејзиниот Хелвиг, измени нешто во одлуката... ако го победи тој другиот во себе и ако им се врати, дека тогаш потешко ќе биде пак да го прифатат. Нејзините.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Вистина е дека тогаш Марија личеше на постара сестра на другите соученици.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сега е време да се вежба, и мораме да имаме трпение, да ги негуваме овие насоки на развој, да не се надеваме дека ќе дојдеме до теорија што еднаш за секогаш ќе одговори на прашањата и дека тогаш ќе можеме да ја примениме.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сега сам, на песочниот брег, по чудната ноќ помината со богословот крај шампанско и мараскино, се сети дека тогаш почна крајот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А ваквите настојувања беа толку присутни, и беа толку грдо поттикнувани токму од луѓето од кои Јана зависеше!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Можеби настаната од потребата да се поттикне јунаштвото кај борците; (нели, се зборуваше, откако успеал да ја протне бомбата низ отворот на бункерот, тој со своите гради го затнал тој отвор низ кој митралезот го бранел влезот во рудникот) а притоа творците на ова тврдење изумиле дека приказнава може да втаса и до ушите на тетка Боса Сотирова и дека тогаш јунаштвото на Благоја нема да е поттик туку ќе претставува бодеж што ќе длаби во срцето на несреќната мајка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но како да му помогнам додека чувствувам како ме измачува помислата дека не сум во состојба да го запрам времето и дека веќе наближува некој друг ден, некоја друга ноќ, а тогаш Јана ќе биде сосема друга жена, поинаква од онаа што тој ја познава, и дека тогаш ќе му припаѓа на некој друг.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Паметам дека тогаш бев заклучил оти само слабаците не се прекоруваат себеси поради несреќата што ќе ги снајде нивните блиски.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- А ние мислевме дека тогаш таму, на Камна... - прошепоти со скршен глас.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кажано со технички психоаналитички јазик, сега мислам дека тогаш превидов дека тој го проектираше дедо ми на мене.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Таа жена ми рече дека тогаш почнало да ѝ се врти во главата и дека сакала да се онесвести.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во тие три месеци ние ги пресвртевме позициите од син на татко па на син.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не можела да ја усклади неговата изјава со она што самата го гледала. Тоа секако е прилично „влажен” изговор! Па, тој стварно тоа го направил.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Најмногу зошто во себе, во делчето на тоа некогашно „јас“, добро се сеќавам дека тогаш ние не бевме заедно. Мислам, мајка ми и јас.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Дури сега се сеќавам дека тогаш можев да го обгрнам со својата детска рака – воздивна, давајќи си пауза и јас знаев дека сега ќе дојде поентата – Моите раце одамна веќе не можат да ја обгрнат неговата блискост.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Толку го погодило тоа кога чул дека жртвата бил Кенеди, што веднаш отишол дома; а сега сакаше да знае како јас можам да бидам толку мирен, иако сум му ја раскажувал приказната за Индија каде видов многу луѓе како лудо се забавуваат бидејќи починал некој што навистина многу го сакале, и дека тогаш сфатив дека всушност сѐ зависи од тоа како ти самиот ќе ја прифатиш ситуацијата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во дваесеттите години, војната на бандите беше профитабилна тема од година во година, но сетете се дека тогаш немаше телевизиски слики или војна на банди на екран.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Малку подоцна ми се јави Хенри Гелдзалер и ми кажа дека ја чул веста во некој ресторан додека ручал. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 165
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Главно се наоѓаше во состојба на распаѓање - посебно ѕидовите беа во лоша состојба.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се разбира јас најпрво ја прочитав книгата Времето на козите, бидејќи таа беше прва објавена и ве уверувам дека тогаш веднаш помислив дека се работи за филозофска сказна.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И си спомна дека тогаш уште рече: - Другари, владината војска се прилагодува на партизанската тактика на војување, а ние сакаме да се откажеме од неа...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Велиш дека тогаш ќе го постелиш веленцето на кое ти израснале чедата и внуците...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мислам дека тогаш нејзе ѝ го извадија името мошка Петра.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И, ако имаме среќа нашето дете да стане нуклеарен инженер, во што ќе вложиме сѐ што можеме и имаме, не прашувајќи се дека тогаш тоа наше дете ништо друго не ќе сака повеќе одошто да му се даде можност да ја стави во погон нуклеарната сила чии тајни ги владее, ако ништо друго да проектира и изгради нуклеарна централа!...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сѐ си мислам дека тогаш се стори тоа. Ова со детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се чини дека тогаш ништо не беше нормално. Почнувајќи од него.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)