И трепери пред очи, таа едноличност, додека умира по бои разни.
„Портокалова“
од Оливера Доцевска
(2013)
Ја сликав додека умираше
немо, спокојно, без агонија.
Последна фотографија.
Порто Санто, мај 2004
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Повторно помислува дека историјата е само еден бескраен след на жртви, меѓу кои по необјаснивата волја на Севишниот се вбројува и оној што, еве сега, се жртвува со експлозивна направа, и оние невини луѓе во автобусот во кој ја активираше, како и самиот тој, невиниот рабин Елеазар бен Цви, кој ете ни на крајот, сега додека умира, со последниот атом на свеста не може да го сфати цинизмот на историјата, ненадејноста на збиднувањето и непредвидливоста на искуството, зашто целиот живот невино верува дека не е нужно да се помине низ искуството, да се проверат нештата за да се прифатат од друг дадените заклучоци.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)