додека (сврз.) - ги (зам.)

Додека ги чекав гостите глетката, ова прекрасно зрение: фонтанчето ме асоцираше токму на македонските состојби кај нас, едно добро вртење во круг.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Што работа дадов додека ги стокмив перденцата на прозорците, што шиење, што везење, а постелнината, бел вез винова лоза, да ја порачувам дури во Велес.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Апостолките на нашиот татко во кој се појавил на свечениот чин, што мене ме одушеви уште првиот момент кога го дознав тој ненамерен гест и белиот невестински фустан што Ласа никогаш не го облече.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Затоа, пак, сега благодарејќи на ракописот што таа го остави и од кој јас се обидувам да составам целина, а да не ја посрамотам мајка ми, ја сваќам иронијата... (Додека ги прередував работите во собата на мајка ми..... ја најдов Небеска..., посветата гласи: „Филип ти пожелува што побргу да оздравиш, а јас никогаш повеќе да не се разболуваш!“)
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ако таа беше со мене додека ги пишувам овие редови сево ова веројатно ќе излезеше сосема поинаку.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Како да беа предодредени да патат или тоа им срасна во генот уште како деца додека ги бараа своите родители, браќа, сестри, топлината на домот...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Во февруари Ролинг Стоунс беа во градот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Брајан Џонс и Нико беа добри пријатели, па тој и Дилан едно попладне заедно влетаа во Фектори, додека Велветите пробуваа, а јас со Дејвид Витни и Дејвид Вајт ги правев Сребре­ните Јастуци за мојата следна изложба во Кастели која требаше да се одржи во април. (Ги искористив и за Денс концертот на Марс okno.mk | Margina #15-16 [1995] 111 Канингем и навистина бев приврзан со нив: додека ги правев, имав впечаток дека мојата уметност исчезнува, како моите слики да одеа од yидовите и одлетуваа од нив во некој непознат правец).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И додека ги користев сите овие механизми, застанав пред еден подолг ходник, во кој имаше темно-жолтеникава светлина.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Така, додека ги посматрав овие населби, неволно ми идеа мислите на убавата долина на Радика, па и Вардар, на нашите езера, на долините на другите наши реки, во кои можат да се изградат безброј вакви летувалишта, кои веројатно ќе бидат и подостапни за наши луѓе, и патем да се решаваат и други проблеми - да се вработуваат нови луѓе и да се активира една цела нова индустрија за приколки, која сега сѐ уште е во зародиш, барем кај нас.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И додека ги минувавме овие заснежени и замрзнати патишта, на ум ми идеше онаа наша поговорка - Пред Божиќ ... и си велев - нели ќе беше подобро да се седи дома, отколку да се талка по овие завеани европски патишта.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Влезе во дуќанот и скршена од болка, додека ги прередуваше незавршените костуми, го најде свадбениот костум што Јехуда си го беше сошил за сопствената свадба, го доближи до лицето залудно обидувајќи се да го почувствува мирисот на нејзиниот син од необлечениот костум и се струполи на земја.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога се задевојчуваше, мајка ми, додека ги работеа домашните работи, со шепот ѝ кажуваше нешта кои внимаваше ние останатите да не можеме да ги чуеме.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Соседите од нивната улица ги затворија во логорот на Бањица, а Јехуда, во потрага по својата Алегра успеа некако да издејствува да го затворат тука, со нас, на Сајмиште.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
” Сенка на сомнежот (Shadow of a Doubt), 1943г. •Сенка на сомнежот, заедно со Психо, е еден од вашите ретки филмови во кои главната личност е негативец, а публиката сепак сочувствува со него, веројатно затоа што никогаш не го гледа додека ги убива вдовиците. •Хичкок: „Веројатно, впрочем, тој е убиец идеалист.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Всушност, живеев близу LaBrea јамите со катран.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
” •Секогаш, по повод Сенка на сомнежот ми се наметнува оваа поединост: во првата сцена на железничката станица, кога пристигнува возот од кој се симнува вујче Чарли, од оџакот на локомотивата сучи многу јак црн дим, и додека возот се приближува, тој го затемнува целиот перон.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Грот: Што мислеше и чувствуваше во овој период додека ги работеше сите тие бедни работи?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ние долго време се мачевме додека ги направивме.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Помислете на пример, на сето она што ве разликува од Fransois Villon, поет од XV век, додека ги читате неговите балади напишани во затвор: друга личност, од друга епоха, во затвор, пишувал на старофранцуски, па уште преведен на македонски.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Му верува додека ги мириса гаќичките, а неговите прсти оставаат црвени бразди на нејзините гради.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Рацете ми трепереа додека ги местев двете големи колца на магнетофонот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Си поставуваше нови прашања, додека ги примаше картите, без да ги гледа како порано.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Честопати сакаше да ги следи зраците од ламбата додека ги осветлуваа илуминациите во старите персиски книги.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Ти треба книги да пишуваш, ќе им помогнеш на луѓето да ја заборават маката, додека ги читаат, - му рече еднаш на велгоштанецот мајсторот Трајан.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во таков вртеж од недомислени размисли ја додржуваше Гого главата на рамената, додека ги сложуваше боите де со четката де со шпахлата, отстапувајќи чекор - два наназад за да го одмери она што го намачкал, со едното затворено, а другото примижано око, како да беше на стрелиште, па ќе приседнеше на еден издлабен триножник колку да земе здив и да му се врати на платното, во една борба во која се вживуваше и уживаше, сѐ до неизвесниот исход кога веќе исцрпен не сакаше да знае дали излегол победник или губитник.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Змиулеста планинска патека А во зеленилото жарчиња од јагоди. За жедта најсладок залак Додека ги береш усните ти се палат.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
По патот, додека ги барав, Среќавав чудни мртви гласови И цветови од отворени рани По кои си играеја непознати букви Што шумно ме исмејуваа "Твоите песни се на плоштадот" Викаа бесрамно буквите "Некој ги повика да бидат пеперуги Па сега ја храни со нив правта".
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ѕидовите празно одѕиваат додека ги разместуваш.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Само јас го видов тоа опашесто чудо, тој порив на мажјакот да го разурне спокојството, тој пресметан кликтеж на насилникот над зачудениот честак додека ги вика на својата самотна полјанка возбудените женки качени на танки но брзи нозе.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Гранчињата на светкаворозовите цветови беа преминале во мувлесто бела боја и Кети тажно промрморе додека ги потсекуваше долгите растенија.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Вкочането гледаше во братот, набљудувајќи го секое негово движење, но не го гледаше брата си, ја гледаше силуетата на неговата сенка додека ги повторуваше движењата на телото.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се насмеав, станав и реков: „Знаеш како се чувствував, Земанек, додека ги гледав? Знаеш ли како се чувствував, Земанек?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А еве, сега, наеднаш, ми дојде да ви го соопштам тоа, професоре Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И мене истото чувство ме обзеде предмалку додека ги полнев садовите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира дека се чувствувам премногу комотен додека ги сместувам зборовите на Даскалов во мои реченици.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас му верував на Грофот, но не за она, како ги пипкал алиштенцата додека ги избирал, му верував и нему како и на другите бесрамни поединци дека навистина располага со толку запленети нешта што чувствува потреба да се ослободи од нив!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А притоа значењето на некои од нив само го наслутувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сѐ ми се причинува дека гледам покрај него. Но и во тоа не сум сигурен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ете тоа сакам да му го речам додека ги кревам полните садови со вода. Но молчам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или сметаше дека на тој начин ми помага?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Веројатно настојуваше да го уситни гревот, да го обезличи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се чинеше повеќе изненаден одошто збунет.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Како да сакавте нешто да ми речете кога побаравте да ги земам свеќите од ранецот? - прашуваше свртен кон мене додека ги клаваше свеќите во саксијата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури и сега, додека ги повторувам овие зборови, ми звучат како прифатливи и одмерени иако верувам дека ќе има и такви кои ќе си помислат дека биле неискрени.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зарем сите вакви постапки не го поткрепуваа оној мој впечаток дека таа го претпочиташе притаениот пат на сенките додека ги водеше своите стравувања низ честакот од дилеми?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А беа можеби неискрени па дури и невистинити бидејќи, морам да признаам, Таша не беше грда жена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако не дојде Панде додека ги изедеме ќе си одиме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
А јас, додека ги разбрав, се измачив.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Утредента им реков на црнците од селото: - Знам како ќе го совладаме крокодилот. На чесен збор, знам.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Ме догледа и пискотливо ме викна додека ги ширеше рацете како да ме пушта внатре. - Ти бегај. Носиш мачка со себе.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Се држевме за малите прсти додека се опивавме од виното од кристалните чаши, последниот за заеднички подарок на нејзините разведени родители, додека ги разурнуваме, анализиравме и повторно, со итра победничка насмевка, ги градевме нашите вродени и здобиени емотивни комплекси додека гледавме како ѕвездата на новиот филм ја шмукува мекоста на остригата, додека ги одморавме телата, а во очите, низ единствениот прозорец на студиото, неосетно ни заспиваше жолтата градска есен.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И додека ги прелистувам и ги препрочитувам, постојано ми се врти мислата во кој литературен вид да ги преточам: во роман, патопис, репортажа, мемоари?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Многупати моторите ни гаснеа на тие кривини и додека ги загревавме, ранетите ни мрзнеа и на сет глас ни пцуеја се живо и мртво и ни се закануваа дека ќе не убијат.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Како многу години пред тоа, тргнавме кон неговата мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А потоа, откако станав од креветот и отидов до прозорецот, додека ги тргав завесите, го слушнав како вели: “Сакам да ја видам мајка ми.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Уште додека ги изговараше тие зборови, од изразот на неговото лице видов дека се кае за она што го кажува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека ги гледавме во паркот, додека ги прислушнувавме нивните разговори и додека си ги прераскажувавме и мислевме што ќе биде со нив потоа, заборававме на своите лудила, и нашите лудила забораваа на нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека ги слушав другите како разговараат, неколкупати минав со раката преку џебот од мојот фустан.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно облачно пролетно попладне, во кое очекувавме дожд па затоа наместо да излеземе во паркот останавме во своите кревети, во Гнездо дојдоа браќата на Добрата Душичка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не,“ му противречев, иако видов дека во себе и самиот си противречи, „сѐ повикува на живот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дури, постојат автори (од оние кои лично сме ги запознале или ги познаваме) чиј востински глас, кој ни е познат од секојдневниот живот, постојано го слушаме додека ги читаме нивните песни или раскази.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се поднасмевна, задоволен од она што го прочита – ракописот беше читлив, а зборовите јасно и верно ги пренесуваа неговите пораки, токму онакви какви што му беа во главата додека ги запишуваше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тогаш, ненадејно, некој силно затропа на вратата...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Градите го болеа од гнев, му гореа како фурна додека ги кинеше материјалите што дотогаш ги собираше – копии од поранешните устави на Република Македонија, анализи на политичката состојба од 1992 година наваму, податоци од вонредниот попис на населението и домаќинствата во 1994 година, сета онаа хартија што требаше некому (а кому ли?!) да му покаже дека она што се случува во земјата нема никаква реална причина освен нечија жед за територии.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Зјапаше во папирусите, ги препрочитуваше зборовите што ги напишал, со надеж дека читајќи ги, повторно ќе го сети во себе истото чувство како додека ги пишувал. Залудно...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Делејќи им ги статиите, за цело време се плашев да не треба да се изложам на посебни напори, то ест да ги претворам моите пријатели во идиоти за да сфатат дека без објавувањето на делата на некои автори ќе биде многу тешко да се открие душата на нашиот народ, да се оформи свеста за тоа кој сме, а уште помалку за тоа каде зјапале 100-те академици, писатели и научници додека ги составувале списоците.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Еден ден, додека ги решаваше своите домашни задачи, слушна: „Темјанушки! Темјанушки! Купете темјанушки“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Ги гледаше сите нивни лица, сите четири лица на сите овие четворица познати луѓе, кои што сега, исто како небото пред малку, мораше да ги открива на еден сосема нов начин, во таа нова длабочина на небото над нив, додека почиваа и додека си уфкаа во своите прежилени раце, а и после, додека ги палеа своите цигари, собрани во една група пред него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше секој израз од неговото лице, секоја сенка во неговите црти, имаше еден постојан впечаток дека го гледа пред себе тоа лице, а додека ги изнаоѓаше неговите зборови, на Змејко му се причинуваше дека тој го зел на себе дури и омјазот на оној старец.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Немаше ниедна друга мисла, додека ги гледаше како се смалуваат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Самата помисла за абортус отпадна уште додека ги слушаше зборовите на сестрата на гинеколошкото одделение.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Многу често, додека ги влечев вреќичките по плочките во трговскиот центар и се килавев како маченик, во црната темница друштво ми правеа мачките и напуштените кучиња што се грееја во тунелите... и еден млад дечко.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Има и вреќа со грав“, рече детето додека ги стискаше палците за среќа, за да има и нешто детско во пакетот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ја замислувам Виолета, каква е и со што заслужи пет минути страв додека ги ишприцал буквите од нејзиното име.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Прекрасни описи, нормално и содржината, и додека ги читам ги имам пред очи сите случувања како на филм.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И додека ги гледам сите сувенири по дома се сеќавам само на тоа како горевме и течевме додека бевме заедно...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Додека ги слушаше одговорите се муртеше, како да не одобрува нешто. Мрмореше и ја нишаше големата глава.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Алатот помеѓу нозете на Александар се зацврсти додека ги лајкаше разголените слики направени на некој базен.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Инвентарот не е ниту зголемен ниту намален.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И навистина, списоците на доверителите на стрико ми Ото исполнуваа една огромна тетратка и неговото прво впишување нè враќа уште во времињата кога ја прекинал кариерата во судот и одеднаш им се посветил на други планови коишто, додека ги ковал, го чинеле толку време и пари.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нешта кои, додека ги имав или беа покрај мене, не ми значеа многу.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И конечно, може ли ексцентричниот trompe l'oeil процеп да го претставува „количеството на вртењата”, што тој ги прави додека ги врти педалите.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Треба да зачекорам од почеток, се сети неочекувано додека ги одврзуваше чевлите.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Додека ги изгубив од видното поле на ретровизорот, во свеста ми одекнуваше рефренот на загрижената мајка: Зарем мораш секогаш ти да бидеш првиот, првиот Коцката беше фрлена!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Додека ги миев рацете, почнаа да доаѓаат жени.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога се свртев, го здогледав девојчето како плаче, а кога го прашав зошто плаче, тоа ми рече дека од тоа брашно така не се месело, нивните соселани поинаку го меселе.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Еден ден, додека ги чував овците на гумното бидејќи овчарите појадуваа, ми доаѓа една девојка и ми носи писмо од момчето Мане, нејзин братучед.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во суштина, размислуваше тој додека ги исправаше бројките на Министерството за изобилство, ова не е дури ни фалсификување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Па и сега, иако разумот му велеше дека пораката веројатно значи смрт - сепак, тоа не беше она во што веруваше и неразумната надеж опстојуваше, и срцето му биеше, и со тешкотии си го контролираше гласот да не му трепери додека ги мрмореше своите бројки во говорпишувачот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа ненадејно, додека ги зацврстуваше бедните крпи околу себе, го надвладеа чувството на сожалување над сопственото уништено тело.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Додека ги спушташе на подот, тој забележа дека на спротивниот ѕид од просторијата има едно трокрилно огледало.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас знам дека тоа беше љубов за која требаше да се живее, но наспроти сѐ јас умирав преповторувајќи го секој твој збор, умирав препрочитувајќи го секое твое писмо, умирав додека ги диплев алиштата кои заедно ги купувавме, умирав со проѕевките во ноќните бдеења, умирав без да знам дека умирам, а сега умирам додека те гледам пред мене со сето твое отсуство и се прашувам од кога е тоа така, зошто е тоа така?“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се стемни додека ги исшета само неколку од четириесетте, појде од Тахта-кале маалото, па по Капан-џаде и Гази-Лала, слезе на Карадак и Кебир Челеби, а додека севезден се ѕвереше нагоре, небаре од ова или она ќоше на сокаците ќе го види туљбето на Гази Баба, снегот редеше и редеше, и врз неговите опинци и опутите, и врз клепките, ушите завиткани во шал, така и врз керамидите на куќите што му се бендисаа, убави куќи, ниски и двокатни, градени цврсто од тврд керпич, од чии пенџериња го гледаа вцрвенети детски обравчиња што крцкаат оревчиња, а лушпите не ги фрлаат надвор, преку џамот, туку ги собираат и метат како што е редот на чистотата и како што игуменот ги подучуваше во манастирот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Така, тој живееше речиси во катови, цел ден носејќи некакви неприсутни слики в глава додека ги гледаше присутните, и предвидувајќи ги новите со точност што зачудуваше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Откако ќе го истопли лицето и ќе ја испушти лулата, се подзавртува со грб кон силните зраци, зашто од нив му се мешаат боите на конците, и замижан извесно време додека ги распознае убаво боите, продолжува да везе.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Додека ги мазнеше наборите на зелено-бело-црвената италијанска тробојка, изветвена од времето, на места подјадена од молци, Мајка размислуваше од каде да започне со раскажувањето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Додека ги прелистував овие книги, се сетив на последниот Мајкин аманет, за кој ми велеше дека бил и Татков, дека само преку книгите, Татковите книги, било можно враќањето на другиот брег од егзилот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се обидуваше, со сите сили, додека ги имаше, сѐ до залезот на својот живот, да ги надополни овие две големи празнини, првин, станувајќи голема мајка на своето семејство и да трага по својата загубена татковина, останувајќи му верна на митот на враќањето во неа, носејќи ја постојано со себе врската на клучевите од напуштените куќи крај морето, крај Езерото, низ повеќе генерации на семејството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Работниците не попуштија, режимот реши да попушти, ама привремено, додека ги залаже работниците, и реши да ги прими сосе козите, се разбира плашејќи се и од гладот кој веќе царуваше во градот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Имам мистички визии и космички вибрации Ален Гинзберг Благословувам постојано Благословувам Сѐ што е околу мене. (Предметите Ми ги одбројуваат часовите Додека ги разместувам по сеќавање)
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Додека ги премерувате Границите на празнината Што ве соочуваат со Јаството Со планината што постои за вас Од другата страна, потпрен на бастун со левата, Ви мавта со десната рака Мирослав Холуб.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Потоа, додека ги намотуваше нејзините непослушни кадри околу својот прст, се срамеше, ја вртеше главата кон ѕидот, молчеше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Френк деновиве го има истото чувство додека ги гледа нивните фотографии од тоа време: еве ја веселата Марџори на плажа, сѐ уште неоскверната и поубава и од неговата ќерка, со оние две прекрасни деца; еве го него како позира на својот велосипед, сѐ уште несвесен дека неговиот панкреас решил да го убие по кратка постапка.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Стариот писател додека ги изнесуваше незадоволствата од власта настојував да оставам впечаток дека не ги следам осилата на неговата поплака, па оттука и мојата намера да оставам впечаток дека сум упатен на прошетка по полиците со книги.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Друс! Друс! потскокнуваше со обете нозе додека ги сместуваше градите на нивното место во блузата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Доаѓа секоја година по еднаш зборуваше таа а изразот на нејзиното лице и не знаеше за ништо друго освен за невиноста на потсмевот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Размислував интензивно додека ги следев забрзаните чекори на иследникот додека го правеше оној полукруг низ собата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Но Денко скокна од петти кат - се обидов да ја изненадам додека ги преместував симидите од слободниот стол на креветот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Паметам дека ме следеше празната насмевка на Јана додека ги слушав зборовите чија што намера ми беше позната и пред да бидат изречени Неговиот роденден те интересира? Само тој?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разбира во врска со спомнатите противречности ништо не ми појасни ни оној случај за циркускиот гимнастичар кој при една вежба во која учествувале сите делови на неговото еластично тело успејал толку добро да се заплетка што морале да побараат лекар за да го разврзе кутриот атлетичар.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам дека додека ги изнесував моиве дилеми ова треперење на нејзините усни го претставуваше тој прв знак на сомневање во постоењето на тоа време кон кое се беше упатила нејзината помисла.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Она утро, додека ги чекав симидите во бурекџилницата, Б.С. спомна дека вплеткувањето во животот и во неговите противречности не е секогаш предизвик.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За среќа ова се случуваше пред мене па јас не морав да се свртувам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ги фрли симидите во чантата, ги навлече сандалите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Со Борис Стојчев по онаа „вечер на славеите“ се сретнав утредента, во бурекџилницата, додека ги чекав симидите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Посакав да седнам иако и самиот знаев дека не е моментот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За разлика од неговото однесување Нилика напиша: Понекогаш, додека ги отворам очите, овде, во еден друг живот, како да се будам во Пасажот, но овој пат во пасажот на мојот спомен, на мојата болка.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
(Можеме да си ја замислиме зачуденоста во неговата насмевка додека ги запишувал овие редови).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но во собата токму во моментот додека ги составуваше првите реченици од писмото за другарката Маре влегоа другарите. Навистина не ги очекуваше...
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Поза Додека месечината од мракот парампарче прави во нас несвесното е распослано како освојувачот пред Рим кајшто сите патишта водат тој што во тебе бара сличности со историски ликови фрески соѕвездија твој домородец е варварин биди испади го биди на оваа гозба нема ни мудрости ни шлаканици ќе се сликаме голи и гладни додека ги јадеме животот и лебот на љубовта и за твојот и за нивниот мирен сон.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И не знаеше дали тоа е еден глас или се повеќе гласови, млади или стари, блиски или далечни, шепотливи или гласни додека ги изговараа неговите храбри нови имиња. Не се ни обрна за да види.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Дури кога ќе запееја за сонцето и летото, усните ѝ заигруваа, додека ги набљудуваше накиснатите прозорци.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Жив сум додека ги снимам овие ленти.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Гледај како жените ги предаваат тивко своите тела на морето, додека ги впиваат последните румени солзи на денот, неповратно сами во своето мирно чекање.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
- Не сум јас баш толкав птицофоб каков што ме прави Валерија – ми вели Хорацио додека ги следиме белите гуски што во послушна колона крстосуваат по вештачката бара во паркот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„Сакав да те прашам кога ќе го изнесеш шпоретот во тремот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тие нејзини зборови уште никој не се нафатил да ги стави на хартија.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во тие ноќи, додека ги раскопувавте ѕидовите на куќите во Еврејско маало, воопшто не заспивав.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Вели: „Каква е таа идеја, што не може да попричека додека ги сечам прачките?“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А разговорите што ги води со прасињата додека ги чеша зад ушите или по ципите!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Постојано бев во дослух со гласовите што идеа однадвор.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Следната ноќ, по долга и жестока партија што завршува реми, додека ги одбројувам секундите до заминувањето, трудејќи се да не гледам во тебе, го слушаме неговиот спокоен глас: - Марија и ти. Знам за вас.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Еднаш ми рече: кога си човек-на-човек со Енди, сѐ е во ред, но кога си во група, Енди веднаш прави натпревар помеѓу луѓето, а тогаш тој ќе се извлече од тоа и ќе почне да набљудува што се случува.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Така еден ден додека ги врамувавме Мерлинките, Марк забележи дека го смета Џерард за премногу “комплициран”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сменете го мислењето или сменете го приемникот (вашиот приемник е вашето мислење).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа се вика трач - и е моја опсесија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Околу 180 Margina #11-12 [1994] | okno.mk една година подоцна излезе од собата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Уживајте во рекламите, то ест, додека ги имате.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Обично бабите од населба си пиеја кафе една кај друга, но бабите на Дора и Ане само љубезно си велеа „добар ден“ или „добро утро“ кога врвот од главите ќе им се ѕирнеше од зад живата ограда што ги делеше нивните дворови додека ги простираа чергите или ги полеваа цвеќињата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Додека ги бодев Нимфите тие убавици на Зевсовите води и шуми во телото на млечниот сок ја сликав маченичката мапа на сивите царства: освојувањето, немирот, јадот...
„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)
Х.Х., го следи верно изразот на мое­то лице додека ги оставаме бункерите зад нас.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Дојдов по неа во седум и ја одведов до ресторанот „Ми гропа“ кадешто таа педантно го одвојуваше секое делче месо од нејзиното јадење „пат таи“, ја набљудував додека ги пиеше четирите шишиња „синга“ од по три долари литар, а потоа нежно ја погалив нејзината коса која мирисаше на балсам додека таа дремеше гледајќи го „Терминатор“ во киното во шопинг центарот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го сврте кон мене долгото, елегантно и страдалничко лице на своите пуритански претци и ми ја пружи раката.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Испивме по пијалок во „риголета“ пица барот (и две парчиња пица со сирење) и ја испратив дома. Штом се качивме до нејзиниот стан таа ја отвори вратата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Леле, колку е здодевна, ништо не разбира оваа моја мајка, - си мислев додека ги врзував врвките од патиките.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога почувствува во рацете дека јас нејзиното барање го исполнувам, таа тогаш, додека јас се спуштав на колена лизгајќи ѝ ги дланките преку колковите и по слабините надолу, го отпаша коланот од бањарката, се разголе откривајќи се пред мене без гаќи, со своето тело како целото излеано од млеко, ми допушти да ја изгледам па ми ја стави дланката од својата десна рака на темето и додека ги подвиткуваше нозете во колената и ги подрасчекоруваше, ми ја стегна главата, просто ми се навре на лицето...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Набргу по заминувањето на внучињата на Петра и Костадина, работниците слегоа до последниот кат, Пелагија и другите го симнаа сето ѓубре од најгорниот кат до првиот, го собраа на куп пред самата зграда и додека ги зачистуваа пенџерињата и вратите, поминаа неколку комисии врзани со приемот на зградата, па почнаа да се точкаат сопствениците на становите.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
А какво стуткано и кутро бев оние денови додека ги очекувавме резултатите? Си спомнуваш?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А колку силно биев и се плашев да не „излезам надвор од тебе” оној ден кога од радост ти се израсплака, гледајќи се на првото место на списокот од тестовите за приемен?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)