И сѐ додека раката може да ја држи мистријата и окото да мери со пљумчето и додека животот се реди од сурови, неправедни и алчни луѓе - мајсторите нема лесно никого да пуштат да застане до нив на скелето.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
„Самоук беше, но музицираше вешто, многу вешто“ – ќе изречеше тета Наца, додека рацете, во tempo rubato, и потскокнуваа по клавијатурата, а над нив се надвиснуваше вкочанетата снага.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Хенри Гелдзалер наведува како Ворхол го ставил пред вклучена камера и за време на снимањето пуштал плочи, телефонирал итн. додека тој пушел томпус позирајќи за портретскиот филм кој го носи неговото име, но исто така можел да се вика и okno.mk | Margina #15-16 [1995] 101
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Пушење. Во оваа група спаѓа и Shoulder, како и Space (“крупен план на шанкот на бифето додека рацете од време на време ги преместуваат чашите, а пригушената конверзација се слуша од позадината”).
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
И како што продолжи да пишува, сè друго престана да постои, студот и лутината поминаа, а мислите му се расплодија во бескрајно размножување, додека раката со перото му леташе по папирусот брзајќи да ги стигне сите...
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Зениците ќе ги кријам од сонцето или, сеедно, од ѕвездите, додека рацете ќе ми висат како мртви крилја и ќе треперат.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
„На овој свет нема правда. Ниту една казна не може да исправи некоја неправда, затоа што минатото не може да се измени и онеправданите ќе останат со својот губиток.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
„Дали спасението и воскресението се поништување на трагичното, или само утеха?,“ прашав, додека раката ја држев и натаму испружена кон мајката и синот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Тие грчевито се држеа за змиското тело, додека рацете им се лизгаа по мазната студена кожа на змијата.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Парчиња од неговата одрана кожа беа прицврстени на масата, додека рацете ги преместуваа деловите на телото, како некој брз и љубопитен играч на шах што ги придвижува црвените фигури.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)