додека (сврз.) - од (предл.)

Седев на шоља мислев на Тито ми дојде пролиф моја сињорито додека од казанче течеше млазот се сетив на шумите исечени од Лазо
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Од една страна, тој период наивно се глорифицира и митологизира, додека од друга страна со бирократска педантерија се набројуваат злоупотребите, компромисите и неуспесите од тоа време со цел да нѐ потсетат дека таа величествена заблуда не смее да се повтори.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
- Со здравје и со добро и чувај се... - и долго, долго гледа сѐ додека од нејзиниот видик не се изгубија главите на жените кои го носат нејзино чедо.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сѐ додека во него тлее жарче и додека од него се откинува искра и сѐ додека под прстите ја чувствуваш топлата спуза, сѐ дотогаш тоа е дел од животот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Му удираа шлаканици, му ги сучеа ушите, го кубеа за коси, го тераа да стои на една нога, не му даваа да оди на мокрење, му вперуваа жестока светлина во лицето сѐ додека од очите не му потечеа потоци солзи; но целта на сето тоа беше просто да го понижат и да му ја уништат моќта на докажување и на размислување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За миг лежеше таму како стаписан, додека од устата и од носот му течеше темна крв.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Додека од огледалото ја гледаше Јанте во душата ѝ ѕвонеа зборовите на Херо.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Додека од касетофонот се извива опивниот звук на гитарата на Рај Кудер од Вандерсовиот „Париз - Тексас“ ги поврзувам овие две белешки, запишани попладнево, во делови од една иста приказна.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Насекаде се шири мирис на печива и слатки колачиња и чоколадни зезалици, додека од секое ќоше одекнуваат божиќните песнички... а ти седиш сам на аголот и мечтаеш за идниот Божиќ, во којшто нема повеќе да бидеш странец и шупак во овој магичен свет!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
„Ситно сечи го кромидот”, „Убаво измеси го месото”, „Не штеди на кашкавал... нека биде шарска баш!”, го слушав нејзиниот глас додека од долниот балкон му делеше инструкции, а таа, веќе здружена со сите фамилии, распиштолена пиеше кафе со Фиданчо и неговата половина.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И тогаш сфатив дека меѓу уката на чинењето мозаик и уката на преподавањето сказанија – нема разлика, дека и за двете важи истото правило, закон ист: дека не можеш да видиш, да узнаеш, да го созерцаш целото додека сѐ не си дојде на свое место, додека не стигне времето за целото, додека од малото да сочиниш поголемо, а од многуте – едно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сега беа двајца, над две чаши, додека од улица се слушаше дека дождот остава зад себе во олуците ѕвонлива трага.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тешко му беше да се крева со олабавените, од болеста ослабените мускули, но додека сосем не капна, додека од мускулите не ја исцеди и последната капка сила, не попушти.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Го заврши писмото и ѝ го подаде на сестра си: „ Тине, само една молба: те молам оди во петок во 18 часот на клупата кај сато и дај му го писмово“ и легна во креветот додека од очите и извираа солзи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
А Томаица се смееше, додека од очите ѝ бликаше нејзината типична скоро волшебна благост.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Лево од нив, меѓу расфрлени карпи, ги демнел некој невидлив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Брзале, мислиш ги чека ан во кој уште од есенски ноќи крцкоти оган и во кој ќе сретнат луѓе што ширум го оделе светот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не се разбегале и не легнале кој каде ќе можел да ја засолни главата, измршавени и изветвени, со ненадејно чувство на папсаност, а Васко Тушев, забест божем под подотворените усни држи парче пресен кромид, се веднел над својот баџанак, нем и сув, додека од карпите се разнесувал гласот на оној што стрелал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таму, меѓу басмари, аџии, скитници, додека од преголем котел некој анџија ќе сипува во чанаци преварен грав со козји дробенки или бел пилав од кочански ориз, ни оние неколцина Турци што ќе се нашле на своја софра и со свое оружје, од анџар до кременка, не ќе им биле туѓи и страшни; плиснати со оган и загреани од скомињава ракија со која се пее и се плаче, тие ќе се разграштеле, ќе се погледнале со сочувство и машко охрабрување и ќе пресметале што уште им останало во торбите и дисагите и колку имаат на колите сено за добитокот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ане уште се чешаше, како да бараше гниди под местата каде што го јаделе вошки додека од селанец станувал граѓанин преку војничките нуларици и запрашувањата на влакнестите места за да се накалеми од дива во питома (о)вошка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Така продолжи сѐ додека од небото не исчезнаа и последните зраци и кога веќе ништо не се гледаше во песокот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)