На Бина му беа малку пет лири и ја изнесе работата дури до владиката.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Од слеп сиромав, манастирски ѓак, се најаде првин леб, со лебот побара сиренце, мавца, сланинка. Му текна дури и за мазниче — зелниче, та дотера дури до алва. Оти пак да не тера човекот?!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тогаш ќе си ја отвореше душата. Стигнуваше дури до цариградското време.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Со цветно венче на главата, со распуштена руса коса дури до појас, со огрубено лице, со полна кошница бисилкови кивчиња и шарени предена одеше низ Потковицата и на сите крстопати и покрај сите води, и кладенци, каде што поминуваа, каде што пиеја и каде што пладнуваа Турци, правеше маѓии, па така никој, ниту Турчин ниту христијанин злонамерник не смееше да ѝ излезе во пресрет, не пак да ја земе на подбишега и да ја злоставува.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Петок Јуни Животот е забава која не смее да се пропушти, а забавите, вистинските забави, траат до доцна, до доцна во ноќта, дури до утрото, а утрото се буди уморно од долгата непроспиена ноќ.
„Записки“
од Милчо Мисоски
(2013)
Како и секојпат, така и една вечер, во една од тие големи кафеани беа се насобрале повидните бегови, аги и други Турци.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
На сите страни, дури до небо, се издигнувале белите високи минариња на џамиите. На нив се качувале оџите и ги викале верниците на молитва.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Јас пак се наведнав над листот, но со онаа напрегнатост на слухот, што траеше дури до муграта.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Откупував пасишта таму од беговските чифлици и плаќав дури до двесте турски лири, ако пасиштето беше големо.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Зарем попусто го тепав оној пат? Дури до Загреб!
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Татко ми имаше книги во кои нашироко се расправа како козите ги осиромашиле шумите во Шпанија, на Сицилија, на Корзика, падините на планината Атлас во Северна Африка, дури до Црното Море.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Така некое време останавме таму, додека нашите веќе беа пристигнати во Прилеп, почнаа да се слушаат нивните истрели кои доаѓаа дури до нас.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Ја праша дали знае каде отишла колоната, а таа само спушти раменици и му рече дека не знае.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)