и (сврз.) - две (бр.)

1.  Интервјуто го водеше Игор Мишевски, на 31.III.2011, во Битола. Архивскиот број под кој е заведен предметот во Основниот суд Битола е: РО.бр. 200/08.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По барање на работникот не го објавуваме името на тужената Агенција за обезбедување. 2.  Оваа дејност од јавен интерес кај нас е регулирана со ЗОЛИ (1999).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
За уписот, покрај условите предвидени со прописите за упис во трговскиот регистар, потребно е правното лице да има најмалку десет лица кои имаат лиценца за работа, дозвола за работа од МВР, како и две деловни простории и две превозни средства во сопственост 291 на правното лице (чл. 5, ст.1-2 од ЗОЛИ).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Кого и да запрашаше човек во тие години, мајка или татко, колку деца има, ќе речеше четири, две момчиња и две кози, или три, две машки и една коза...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ја оставам да прави што ќе прави и еве сум на вратата од големата свечена сала на Парламентот чие душеме го украсуваат мозаици, ѕидовите огледала и слики од нашите стари мајстори, а тука се и двете колонади мермерни каријатиди.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Еден вели на толку метри, друг на олку, трет кажува пример дека некаде и на дваесет и две, не нашле вода.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога имав дваесет и две години, се оженив за Љуба од чесната и богата фамилија Наковци од Маказар.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Некаде сум прочитал, ми се чини кај Јурсенар, дека човек што страсно ја сака вистината или барем точноста, многу често може да забележи, како Пилат, дека вистината не е чиста и дека, најпосле, линијата на човечкиот живот не се состои од една хоризонтала и две вертикали, туку од три синусоиди извлечени во бескрај, постојано приближувајќи се и оддалечувајќи се меѓу себе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Овој човек, вака слаб и жилав, триесет и две години стар, нехранет со силна храна, или пак слаб заради работата што ја работи, се нафаќа да се фати за гуша со оваа голема работа на копањето на бунарот, да слезе долу и да ја најде жилата на која јас веќе толку многу мислев и веќе повеќепати го доживеав моментот на појавувањето на водата, иако копањето не беше ни почнато.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Има напишано и две сценарија за документарни филмови и тоа „Бараме леб“ и „Штрајкот на велешките гимназисти“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ги гледа прибрани, исчешлани и облечени за постудено време, како облечени и да спиеле.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„За каде?“ - прашува Самуел, научен на аптекарска точност и претпазливост. „За долг пат“, му одговараат неодредено.  Дури тогаш фрла поглед кон врвот од скалите и ги забележува жена си и двете ќерки.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Куќарката беше на визба, со салонче и две сопчиња.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Струга, летото 94 во оваа песна Во оваа песна Скротив: Една планина Еден коњ Една есен И две Зенгии. ронки Врз листот: Врз кој ријам И се кријам Врз книгата Кајшто спијам И живеам.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Две парчиња од метро и пол и две од половина метар.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
7. Во селото Орле кое се наоѓа токму зад онаа висока чука што се вика „Гарван" Толе нарача, како во Чаништа, десет брави и десет фурни леб; за него со другарите пак пет шест кокошки и две тепсии алва и реши да ја проведе оваа ноќ во една одаја со Мише Ќосото, а утре да го однесе јадењето на Маргара и да се збогува со своите не многу сакани гости.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— За стариот, — вели, — му месиле обете ќерки по една погача, му осукале и мазник, па јас реку да му донеса и тутунец, ракиица, стар човек е, да се поткрепи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Нека оди кој кај сака; вие гответе го јадењето! — ладно му одговори Толе и ги собра другарите да се напоручаат убаво „оти ќе имаме троа работа денеска" — им рече.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Вол, коњ, маска, магаре, овца, коза, што имаше добиток со четири нозе, та дури и кокошките ги собираа и ги тераа во дворот на Биринџиевци, каде што Мефаил кондисуваше секоја година и седеше по недела две, насладувајќи се од убавините на трите ќерки и двете снаи на чорбаџи Стојка Биринџиевски.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во торбите, покрај двете, погачи една две кокошки, еден мазник, потерата најде и две оки тутун, ока шеќер, ока ракија, та дури и ока локум.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Веќе дваесет и две години, секоја вечер тој сака да ме однесе... точно на полноќ... но и јас знам да се бранам... со дванаест чисти симфонии на цимбали, два катаракти за славеи... едно цело крдо фоки кои се горат на тивок оган... ете ти работа за ерген...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Таа го погали, го подигна речиси набожно и се загледа во рубите што лежеа во него, што ги носеше со Крстана пред дваесет и две години.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Таа се обидуваше да си го претстави како изгледа сега, но не можеше, оти секогаш го гледаше таков, каков што си го знаеше од пред дваесет и две години, кога ја остави.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Секое го зграпчи своето парче и двете се изгубија на разни страни, да не си пречат и на мир да го изедат својот појадок.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Караман, Стрела, кути, кути, нааа! - викна момченцето, а за миг потоа се разнесе негде зад плевната весело квичење и две топчести, рунтави суштества, едното бело, другото сиво, се свалкаа кон него.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но мора Живко да дремел на едно око, зашто кога се искачивме на Плетвар ги ококори и двете; па нѐ запре, како божем да побара соодветна грмушка за шушливо олеснување, а всушност да нѐ поведе кон стариот мотел на самиот превал.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
На крај се влечкаше Ване, како последен член на екипата или асистент на асистентот - снимател, постојано префрлајќи го акумулаторот од еден на друг колк, зашто ременот на акумулаторот, колку и да беше широк, му ги жулеше и двете рамена.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Грдан се врати со една чинија во едната и две виљушки во другата рака, Горда ги симна нозете од масичката за да отстапи место за салатата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Питер Гринавеј The falls (синопсис, 16 мм, 1980.) Вовед Деведесет и две личности во овој филм имаат презимиња што почнуваат со буквите FALL.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Подоцна во циркусот научив дека сите циркуски ѕвезди бараат на тренингот, освен учесниците во точката и аѓутантот да нема никој друг, особено не во публиката; редовно се случува да им падне концентрацијата ако има макар и две очи во темнината што ги гледаат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И сочини Писмородецот точно триесет и две букви, триесет и две сликички за зборови триесет и два без кои не може ниеден владетел, и кои нужни му се во уката на владеењето со други, меѓу кои најважни се: „јас“, „власт“, „уво“ (доушник што значеше, човек што слуша кој што говори за власта и потем преподава кај царот) и други, а писмото тоа изгледаше целото вака: Кога виде отец Стефан дека е добро словото што со своја рака а со писмото новородено го сочинува логотетот, му предложи да издаде заповед: по целото царство да се изучат сите нови букви; писарите, отците, управителите и сите грамотни да ги заменат старите со нови букви, за да го разбираат владетелот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А во тоа време љубовта беше нешто што трепери меѓу две души и две тела, време во кое страста беше опишувана како татнеж на вулкан а копнежот како дивеење на ураган, време во кое зборовите „душа“ и „страст“ и „копнеж“ беа изговарани и запишувани толку често, а најмногу од оние чие тело и душа едвај да затрепериле некогаш од страста и копнежот, што станаа излитени како долго носени чевли.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа беше време кога младите, или барем оние млади кои јас ги познавав, живееја во очекување на остварувањето на љубовта, а почетокот на заедничкиот живот веруваа дека ќе биде симнување на рајскиот поредок на земјата, а потоа ги отрезнуваше баналноста на секојдневието кое ги очекуваше, бидејќи секое очекување кое е поголемо од стварноста, како и секоја љубов која е поголема од оние кои се љубени, завршува или со пропаст, или во тривијалност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И двете пропаганди се држат само со бугарски и српски пари.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тогаш, две години пред раѓањето на српскиот социјал-утопист Пелагиќ и две години по смртта на францускиот социјал-утопист Фурие, припадникот на движењето Млада Германија, Гуцков, проповеда во својата литература еманципација на жената напаѓајќи го црковниот брак; во Македонија, негде во Леринско, потурчени се сосила три девојки, четвртата е силувана и оставена на пченкарна нива со пресечено грло, и убиен е негде во Скопје поетот мечтател Селџик-бег, Турчин и заштитник на православната сиромаштија; мртов не ќе го види уништувањето на шумите на тој народец кога во Европа почнува засиленото садење на борови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во истата година, по неколку месеци откако Његош ја создава првата печатница во Црна Гора (четири столетија и две децении по отпечатувањето на Гутенберговата Библија), Џемс Гордон ја изненадува Америка со дневниот весник New York Tribune, големиот врсник на непознатите Новине хорватске на Људевит Гај.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во таа година Балзак објавува една од своите сто и повеќе книги (Чичко Горио), и со заслуга на Василиј Априлов во Габрово е отворено првото бугарско народно училиште.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Малку пред или по вториот Нобелов роденден, во илјада осумстотини триесет и петтата година, завршува гимназија Карл Маркс и Лермонтов им ја подава на рускиот човек и на светот Маскарада.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мене ми се допаѓа дека од сите страни до неа се доградени соби и сопчиња, така што ако таа се погледне оддалеку, тогаш се гледаат само крововите, насадени еден на друг, што многу наликува на чинија наполнета со палачинки, или уште подобро, на габи, што растат на дрво.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сите телевизии фураат идентична шема, сите весници исто (па го има ли тоа негде, два кретена со, до скоро, потполно исти текстови - од кои зрачат бескрајно мрзоволие и тапост - во ист ден 40 години да се појавуваат ко тотална навреда за било кое чувство за плурализам и две страни на било каков аспект!?), сите културни списанија се исти, државата е исто што и невладините организации, фондациите личат на министерства, ко да сме чувари на најсветата ебена вистина во историјата на човештвото, толку проклето оркестрирано сѐ изгледа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Впрочем, сите кровови се покриени со трска; врбата, дабот и двете јаболкници се навалија врз нив со своите широки крошни.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Се почувствува како главен виновник разделбата меѓу мајката и двете рожби.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Господе! Каква убавина! - извика Рада држејќи ги двете разнобојни обетки во својата дланка. Но, зошто се различни, се прашуваше без одговор. Ја маѓепсаа и двете.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- На овие зборови и двете соговорнички на дамата се стаписаа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Господе! - Над нејзината глава забележа две исти насмевки со две подбрадни дупчиња и две исти брчки меѓу очите. Две полни усни од кои извираше кураж.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И двете веќе два месеци како да се наоѓаме во карантин.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На пол пат од брегот повторно го виде кружниот агол и двете светли точки како сјаат во ноќта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ќе ѝ ги исполниме и двете нејзини желби, ќе ја пуштиме на матурската забава и на екскурзијата низ Југославија.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Затворот се состоеше од четири двокатни и две приземни камени згради.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ама, во осаменоста, додека очајно чекаш нешто да ти се „деси“, две прилики можат да бидат и две зла.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кога ќе заспијат навечер, таа ќе изброи по четири ноџиња во секој, а на крај своите две отечени и двете на најмалото во креветот во кујна, вкупно 16, и ќе воздивне од радост, па ќе се прекрсти и ќе му се заблагодари на Бога!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И проѕирност каква што не видел во своите триесет и две години, во сите триесет и две жени што ги имал или што сакал да ги има.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кога дојде тогаш во ателје, сликарот со неговиот лик покри стара слика: зелена долина и две дамкави стебла.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Едно време се кажа ״ јуриш“ и откако се изврши првиот пробив, артилеријата два дена и две ноќи само бувта.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Околу илјада топови пукаа. И два дена и две ноќи не запира пукањето. Нашата артилерија е зад нас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
а возот само си пуфка, си штрака на шините, и од тоа не се слуша многу нашето викање, грми, не чувме и кога грмнало небото и туку - удри еден дожд на вагонот, штрака, така, така, така, како да работи машина за шиење, ако си чул, ама кај ќе чуеш, кај нас се шие на рака, колва озгора дождот, и почна да претечува од тоа отворчето одозгора, почна да капе, да навева и ние се креваме замелушени, ги креваме главите, зинуваме со устите и чекаме водата да ни капе на јазикот, се поттурнуваме така подзинати нагоре, ко штркови во седело, а дождот си шие одозгора, си колва и нѐ понакрева, нѐ наживнува, ама после не се легнува во сламата, сламата се раскваси и сите болви наскокаа на нас, ни се пикаат под пазуви, под гуша, под ногавици, и боцкаат, дупат, ти ја пијат крвта, тоа што останало од крвта, колку едно песочно браздиче, и така паткаме, два дена и две ноќи паткаме, а може помалку, не знам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Марија се јави без размислување и слушна еден далечен, насмеан глас, кој се забавуваше имитирајќи ја телефонската служба за точно време: – Точно е четириесет и пет часот, деведесет и две минути и сто и шест секунди.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Четвртиот ден му се јави една Андалузијка, која доаѓаше само да го исчисти станот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Она што во меѓувреме успеа да го дознае за тој крлеж, го дотепа: дваесет и две години, единец од богата фамилија, декоратор на излози по модерните дуќани, проследен со невнимателни озборувања за неговата бисексуалност и добро втемелениот углед на платен утешител на омажени госпоѓи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Проаѓам така часови: од четири, од три и две, а потоа палиндроми.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
За да заспие првата вечер, мораа да ѝ вшприцаат средство за смирување.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Почека избезумена, алчно слушајќи го познатиот звук, тажна и испотена, еднаш, двапати, трипати, и конечно го слушна гласот на мажот на својот живот, кој живееше без неа во нивната куќа. – Да?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не, ужасно. Ужасно зашто ѝ отвора пат на оваа што не е кралицата, а што одново навечер ја мразам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Беше задолжена за тешките случаи и две затворени жени умреле задавени од нејзините раце на поларна мечка, извежбани до уметност за убивање од невнимание.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Изгладне и тргна назад. Попат сретна кучка и двете застанаа, исплашени.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И во овој случај Duchamp укажа на вистинската трага.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Четириесет и две години откако под портретот на Мона Лиза го напиша овој криптограм, тој објасни дека слободниот превод (на овие пет букви) може да биде „доле има некаков оган”.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Седеа на иста клупа, меѓу нив е главурдакот јавач и бардакот со вино и двете чаши. Попот имаше нешто позасилена брада и творечко неспокојство во очите.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Самоук уметник сум “, се врати попот во чиста кошула и со полн бардак и две земјени чаши.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Од старост или од жал по стопанот, во една ноќ пцовиса и Благоевото куче Клисар, а ќерка му, сипаничавата Савка, се омажи во своите триесет и две години за еден вдовец со пет деца, во некое село, чинам, Челопек.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Две твои и две мои, Многу за твојата сиромаштија, Јаго.“.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Смуртено стана и донесе шише и две чашки.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Во меѓувреме во библиотеката влезе госпоѓа Камилска со две жолти бакарни ѓезвиња со сварено кафе и два мали филџани во бакарна навлака и две мали празни чашки.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Откако се поздрави со Татко, посака добра работа и си замина бесшумно, Камилски го отвори средишниот таен дел на библиотеката и од него извади шише со француски коњак курвоазије, кое го донесе со шишето шампањско од своето последно патување во Париз и го чуваше скриено зад книгите за ептен ретки пригоди, каква што ја сметаше и оваа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Побара со очи. Не ги виде долните уши и двете ноздри, таа темна неисчадена двоцевка.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Остануваше ЕДНО, или НИЕДНО решение на мојата сложувалка, и јас бев на добар пат и двете опции да ги дознаам во утешувачки блиска иднина.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Енергично листав сѐ дури вниманието не ми го привлече спасоносно, следната сомнителна реченица: „Повеќето луѓе се способни да го исклучат протокот на стимулации кои доаѓаат од околината, но оние со ниска латентна инхибиција не можат, што резултира со психози, превисоко ниво на креативност или и двете.“
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Во одредена фаза од оваа воинствена историја разни племиња се „соединуваа” по национални основи, и едно време тоа „цивилизациски” функционираше, но да не заборавиме дека во таа функција спаѓаат и две светски војни.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
И двете деца беа облечени во сини панталончиња, сиви кошулчиња и со црвени марами околу вратовите, што беше униформа на Шпионите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Двомисла“ значи способност да се имаат две спротивни верувања истовремено и да се прифаќаат и двете.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Покрај каминот имаше едно исчукано нафтено ќумбе, едно тенџере и две шолјички за чај што му ги даде на употреба г. Черингтон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во училиштето била капитен на хокејската екипа и две години едноподруго го освојувала трофејот за гимнастика.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Одеднаш и двете деца почнаа да скокаат околу него, викајќи „Предавник!“ и „Мислопрестапник!“ додека девојченцето го имитираше својот брат во секое движење.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Господинот беше на возраст од педесет и две години, со танки мустачиња и големи уши, високо потстрижен, со необично долги кркми, на средината благо разделени и, речиси, залепени на левиот и десниот дел од челото.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Бајко ковачот, влезен во дефтерот со брата си Јована и жена си Марија, со единствениот син Петрета, без снаа и внуци, со еден вол и две говеда, со петнаесет овци, четири свињи, лозје и нешто земја - плаќаше данок три перпери.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Има видливи обележја на глацијација: флувиоглацијални нанеси, морени, циркови и две глацијални езера - Пелистерски очи.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Таа не ги познава кои се, ама очигледно се една тајфа: возрасен и остарен човек, две момчиња и две девојчиња.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И кога Трајко го извади од торбите заирето, меѓу другото светна сребрен крст со гровчиња и две прости бакарни грибнички неподресени ни со стари пари.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И кога на Митровден ги намнисуваа браќата Сукаловци за некоја селска работа, Стојо бегаше Опстраница и таму оставаше цела недела и две, а Илко се изговараше дека без бацка си Стоја тој ништо не знае.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„ Ќе а гледам, ќе а гледам и ќе а гледам, дури да ми се наситат очите!" — заклучи тој и заспа за да сонува: како се качува на една висока топола, на која имаше страчкино седело; во седелото мали страчила и таман кога требаше да ги ловне, сите излетаа, само едно го додржа за опашка, а страчките, и двете, му се пуштија, сакаа да му ги исколваат очите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тие ги исфрлија сите работи за кои мислеа дека се непотребни и така даровите слегоа на еден кожув, дванаесет рала чевли, седумнаесет разни шамии и шамивчиња, седум крпи за лице, два минтана, четири минтанчињаа, две капи, пет тулбени и две градски кошули за некои братучеди од Тиквеш коишто носеа градски алишта.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Така требаше. И двете свадби ќе бидат со сватови.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Арно ама, есапот на Ѓура не му излезе. Малото Јоше се стори Јованиште, веќе фрли дваесет и две и три години, а за работа ич не мисли да се фаќа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И таман Митра си имаше три машки деца и две девојчиња.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А јас, згора на сѐ имам и две карти.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во соседство живееја две верверички на слична возраст. И двете имаа прекрасно дебело светливо топло кожувче и голема опашка.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Прискокаа децата за одмор, прискокаа и двете близначки, но дали да се смееш, или да плачеш: како волови секоја со главата тргаше на своја страна.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Зар сѐ уште имам снага да сакам, како кербер го чуваш моето срце, сѐ ми зема и тоа што ми го даде, едно лето и две зими.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Студена зима, ноќи празни, сама од себе ја кријам болката, ти го крадам сонот, го шепотам твоето име, ти ги допирам усните, нежно со прстите поминувам низ твојата коса, долго гледам во твоите очи, а во нив моите нежни години.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- Ќе ме исќофта, хи хи хи... - се смееше Ане.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Девојчињата се погледнаа и двете калливи со ќофтињата во раце. Почнаа да се кикотат.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Ете, Кузе, пред Господ и Богородица ти давам... – ја отвори кутијата и почна да брои: сто и дваесет и две лири, седумдесет и осум наполеони, три златни белезгии, три златни шердани, четири сребрени пафти, еден сребрен колан, шест златни прстени...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тука доаѓавме сите внуци, десет на број и жените, мојата мајка и двете вујни.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Испивме по пијалок во „риголета“ пица барот (и две парчиња пица со сирење) и ја испратив дома. Штом се качивме до нејзиниот стан таа ја отвори вратата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Беше убаво“, рече таа. „Да“, реков и ја фатив за рака. Имаше ракавици.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го сврте кон мене долгото, елегантно и страдалничко лице на своите пуритански претци и ми ја пружи раката.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нам ни рече: - Под тремот зад вратата има три котлиња тенекиени и две лопати.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Спроти нив, на другиот крај од просторијата, наседнати се двајца претставници на Градскиот комитет на Сојузот на комунистите на Македонија, секретарот на партиската организација, претседателот на Социјалистичкиот сојуз на работниот народ, претседателот на синдикалната организација, претседателката на младинската организација, потпретседателот на Сојузот на борците и две жени, веројатно претставнички на женската организација.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Така тетка Перса слушна дека армасникот на Деспина е оној што на времето нашарал една молба до властите по која молба тие и го добиле станот во Чаир, а откако си заминаа, речиси во самата квечерина, Пелагија ја дополни приказната за Атанаса, за неговата мајка Вета која со години еднаш во неделата го изодува патот од Мичурин до гробиштата каде што си поплакува на гробот од ќерката која со дваесет и две години си заминала уште во педесет и втората.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Така, и двете, со сосема различни пасамка на мислата во своите глави, седеа додека самракот како ситна црна пајакова мрежа во пластови паѓаше врз нив.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Така два дена и две ноќи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми даваат и шлем, шмајзер и две пачки муниција.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нема ништо живо, освен селската чешма и две старици, забрадени со црни шамии до очите и наведнати над водата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во септември, истата година, се формира и Панеладики демократики енуси селадос (Сегрчки демократски сојуз на жените) во чие раководство влегоа 9 Гркинки и две Македонки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа соодветствуваше со железната рамка на креветите и двете мали наткасни помеѓу, кои сигурно беа остатоци од времето на Тито.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Малиот имаше дваесет и две години и беше многу впечатлива неговата желба да доминира и да владее со глутницата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
А на него неколку пупки, црвени, набабрени, и две веќе отворени цветчиња.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)