и (сврз.) - види (гл.)

Толку многу сакам што и јас станувам златна ластовичка која лета долж црните реки. И види чудо: ако летам долж реките, под мене нема ни вода ни корита по кои водата би течела.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Го здогледав уште она пламенче во тавчето со балкански гасови, го здогледав и видов како скочи и изгасна од догореност и во истиот момент српот и чеканот изгледа се вкрстија да го симболизираат чинот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Погледнав низ прозорецот и видов една група мажи пред куќа, застанале, очигледно да ме викнат и мене, или барем да ме известат за собирањето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Погледнав на часовникот и видов дека е време да одам на перонот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Со другата, пак, ја фаќа неговата рака и Јехуда Давидовиќ чувствува како на Алегра ѝ се тресе раката.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа наеднаш застана. Тој изненадено ја погледна и виде солзи во нејзините очи.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се исправивме на работ од трапот и видовме: навистина се предал, врагот!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Погледнав и видов: кутре - црно кутре. Сосем црно кутре. „Зошто го донесе кај мене? Пак ли да си навлечам некаква беља на глава!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Пред вратата стоеше Дејко, зазбивтан и возбуден.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ја подоткри јакната: „Гледај...“ ми рече, „гледај што најдов пред нашата зграда“.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Да е видел господ син мајка да удави, дали се чуло и видело некаде! — писнаа и двете жени и одвај се искуба мајка му од неговите раце.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се собраа сега пак Толевци околу Јована, Бојка, како преѓеска онбашијата со аскерот и во кус разговор се разбраа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога се помазни по лицето и виде дека од убавата црна брада останале само корењето, силно се натажи, та дури и обескуражи, небарем сета сила му се зеде.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За првпат по десет дена излезе на пајдос во дворот и виде светлинка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
10. Најпосле остана Толе сам да „пашува“ по неговиот „пашалук“ — старо Мариово, со своите арамии.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Истрча Толе веднаш на патот и виде дека пушката свршила работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Андон провери и виде дека многу навлегле, а жицата од мадемот престанала, та му рефериса на Ѓузепо и овој дојде да се увери.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Пукнаа пушките, паднаа тројца, а Стојче и Најдо промашија, што многу го ожалости Толета. Со бесен вик се назагнаа надолу и со петшест скока беа кај Јована и Бојка и видоа што стана.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го позастана малку коњот и виде дека Трајко ги задржа Турците, му ја пушти уздата и го потера полека нагоре, дочекувајќи ги другарите по него, и како секогаш што правеше, си ја викна својата мила песна: Не плачи, мајко, не жалај, мори, Оти ќе станам ајдутин...
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Таа ѕиркаше со едното рефлектирачко око зад аголот и виде еден „Волкс“ модул пред „Дром“, со црвени трепкачки светла. Го собираа Ралфи од плочникот. Прашуваа.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ја сврти светилката на страна и видов тенки жици поврзани за карики, кабли кои одеа до работ и исчезнуваа.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Тој сѐ чу и виде, но збор не прозбори.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И види, ти откажат ли од една куќа, чукни на друга, трета: без невеста не враќај се...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Панде мигум погледна накај чардакот и виде сѐ што и мајка му.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Почекај ме овде, - ги исправи веѓите Горда поземајќи го подарокот од неговата рака и веднаш, штом ја затвори вратата зад него, го одвитка и виде долго шише бело вино.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ја бакна в чело и виде скаменет Божјиот знак одново како исчезна во небесата.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
И видов дојките нејзини кои светлината небеска како ѝ се поткреваа и чув Бог како ѝ довикна: Марија, веќе зора е... Така ми исчезна во сонот Во птица престорена.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Само еднаш видов, во едно странско списание, слика од таа жена, господине судија, и видов дека е многу поубава од мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И видов дека сѐ што се кажуваше за одајата во описот од ливчињата на отец Мида, верно било, оти видов: одаја пространа, темна сосем, со среде на неа, што среде на светот беше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И тој го отворил ковчежето, и видел: сите коски на таткото негов, букви тврди, на местото свое биле, а меките ги немало, оти месото од телото прво се распаѓа, и кај човекот и кај зборот што умира.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја позедов, рацете ми трепереа, и видов: тоа беше сосема истата штичка што пред зајдисонце ја запаливме во шумата, ние дванаесетмина бедни.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Дури тогаш станав; погледнав кон кругот и видов дека и Ина гледа со љубопитство кон нас двајцата, проценувајќи кој од нас е Јан Лудвик, лудакот без мерка; за да се декларирам, ѝ испратив еден бакнеж од устата со рака во воздухот; таа се закикоте, ми возврати на ист начин, возврати и сестра ѝ, и јас и Земанек излеговме од шаторот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се прикрадов до грмушката на десетина метри од оревот и видов: под оревот беше паркиран џипот на Фискултурецот, со регистерската табличка што добро ја знаев: С-909.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
По нецел час јас веќе можев да стојам на нозе; се исправив и видов дека додека јас сум бил во мојата светлина и со неа, Земанек и другарите ме пренесле во самиот археолошки локалитет, под едно импровизирано тремче кое си го направиле археолозите да ги штити од сонцето; ме легнале на едно полско креветче.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Му ја подадов назад, оти мачно ми беше на душата, и тој ја зеде; погледнав во своите раце и видов дека се извалкани од јаглен и саѓи; срам безмерна ме обзеде, и јас гледав тој да не види, па рацете незабележано ги истрив од црната риза, додека тој вљубено ја вртеше штичката во своите раце и гледаше во непознатите редови со ино писмо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И виде Филозофот дека сум задуман, и излезе низ вратата, смешкајќи се со својата лечебна, загадочна насмевка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сломен и блед истрчав во скрипториумот, и видов дека ме чека на масата; сум ја заборавил, посекако вчера, оти работев до доцна.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И го видов во моето видение и него: мал, расклештен, со опашка грозна, влакнест како пајак, во центарот на малата апсида: отстранет, прогонет од небото, од таванот на одајата мрачна, но сепак тука, блиску, како да чека да се врати, како да е привремено тргнат на страна; прогонет од големото, тој чекаше како пајак влакнест во своето мало небо, оти небото на две беше поделено, на големо и мало; си чекаше таму, сам во својата вселена, со тие негови вжарени очи на гревот, страста и блудот; и во тие вжарени очи јас ја видов, во откровението мое, сета историја на светот, вековите со страдања, казни, измачувања, распнувања, убиства и кражби, блудничења и невери, потоци крв и солзи видов поради страсти јавно искажани, поради создавање вселени мали, поради ловот на малите и неспособните во мрежите на големите, силните и отровните; и видов дека и Филозофот гледа, и дека мисли исто што и јас, и дека се обидува да се сети како гласеше последната реченица со која завршуваа претсмртните ливчиња на отец Мида, па се разбравме со поглед и јас реков:
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сепак, погледнав кон последната страница и видов нешто што никој друг не го гледаше: Луција беше гола. Беше распорена; врз неа лежеше телото на Фисот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И видов: на средето од собата, Мозаичник некој незнаен и дамнешен, мозаик преубав сочинил од камченца ситни колку прашинки: мрежа дванаесетаголна, со конци совршени, и во средето на мрежата ново среде, второ среде: пајак црн, сонце на вселена мала и уредена, сподобие раскошно, моќно, најсилно на светот, совршено оти од утробата своја плука и раѓа совршеност; и видов; на средето од пајакот, трето среде што беше, нацртан бел крст, и точно местото каде се спојуваа краците на крстот – средето на светот, точката по која копнеел големиот Архимед, најврвната тајна на сите светови!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На третата ноќ, додека караванот наш мал ноќеваше, Филозофот ме разбуди и рече: го отклучив записот и видов што има зад буквите.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ги водеше колите опитен старец што в мака препател многу и видел.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Бевме охрабрувани од повеќе страни - Kerouac и Beat писателите, дикцијата на Saul Bellow во The Adventures of Augie March, појавата на говор сличен на оној на Herbert Gold и Philip Roth - и видовме, најпосле, како на две многу различни варијанти на Англискиот јазик им беше дозволено да коегзистираат во книжевноста.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Тогаш мислев дека еднаш веќе сум минувал по таа дива земја со некакви бели и лилави жиличиња што лазат со испреплетување меѓу камења и суви базја и се хранат со сѐ што ќе се допре до нив, тогаш така мислев или можеби мислев дека еднаш ќе минам по таа врвица што ја започнувам со стежната стапалка, но сеедно - веќе бев на грпката на ридот што се спушташе кон нејак поток и видов во далечина на некоја планина расфрлени куќи, не поголеми од тупаница, и видов зад потокот дабов забел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред да му се стемни, пред до клепки да потоне во поплавата на безумноста видел дека небото над него е мртво око на закланата вселена и видел во тоа око блескав цвет од лилава и бакарна и зелена светлост, за да му покаже во што да го забуцал ножот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не се слушаше ни сувото липање на Круме Арсов. Погледнав кон небото и видов само пет или шест орлишта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сепак чекорев со сенка на продуван страв врз тилот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но само се исправил полека, недозгрбавен и не со крената глава, туку повеќе сличен на човек што долго време стоел замислен на исто место, меѓу сенки од кои расне непробоен покрив и под кој ќе почне нова битка без сеќавање за вчерашните рани и лузни на неизлекуваната душа; и ќе гризе и ќе боде и ќе дави ревејќи само со крвта и сличен по нешто на оној негов дедо или дедо на неговиот дедо од дните кога бил со каменен чекан удрен над истото вака распарано животно.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Меѓу луѓето не се забележуваше никакво движење, добитокот стана нерамен куп смрзната земја врз земјата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Светлана беше нема, тоа што го слушна и виде не ѝ дозволуваше одбрана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Јас ја кренав главата и видов една ѕвезда што се заниша и што падна од небото над манастирот. Каде што падна и отец Висарион. 21
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Јас против сите држави сум пукал, вели калајџијата од Крушово и видов дека нема најсилна војска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И видов, не видов, сама отидов.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- И видов еден овчар како молзи млеко во шлем од убиен војник.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И потаму спрегнати со колата, Пишпирик и Барбут –бег продолжуваа да се веселат: Што ќе биде секој ден нека слушне: Мортенија среќна ќе не гушне: Ќе ни рече: во преграб ве земам, Ваков рудар јас до денес немав.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ја поткренав малку главата и видов од колата едноличност – невисоки ридишта во далечина што личеа на џиновски желки, жолти и голи, без сенки под себе.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Исус, Нерон! Погледна околу себе и виде бели ѕидови, бел кревет, бела покривка и бело небо зад решетките.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Каде да го ставиме кога спиеме со свиткани коленици?“ „Продајте го“ , им предложи и виде дека за миг го облеа надеж. „Познаваш ли некого што ќе го купи?
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не и се насмевна и виде - сестрата го погледна без љубезност, рамнодушно.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Нушиќ забележал дека се случува нешто необично, бидејќи во салата се создал тивок жагор и видел дека се пренесува нешто од клупа во клупа.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Откако изодев малку по патот, се погледнав и видов дека тие делови од опинците што требаа да бидат оздола, се свртеле опаку, а бидејќи отпрвин се движевме по тревата која беше искосена, немав многу шанси да задремам зашто боцкаше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И, куц-куц, тоа куцо човече почна и за ќајата Неби-ага да претставува камен за сопнување, не само филијка од лебот на папуџијата Јосиф: кај папуџијата Јосиф доаѓаше по свои папучи и лично кадијата Гази-баба, а Гази-баба не одбра Турчин за таа работа, туку баш рисјанин, зашто тој што беше седумпати едноподруго избиран за кадија на Скопје, со мудроста отиде далеку и виде дека душата на овдешниот човек полесно се предава со милост, отколку со сила.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
За момент се колебав како да постапам. Колку е убав, реков потоа, макар чудно и воздржано, и видов како на Симона му стана мило.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во еден миг се свртив и видов дека вратата е подотворена и во неа, неодлучно дали да влезе, стоеше мачето.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Броев и видов дека двапати го спомна, вели.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Но потоа пак се исправи и видов како од под подгореното лице му избива бледило.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Потоа, тој влегуваше во малата куќичка од штици веднаш до трансформаторот (јас еден ден бев таму и видов како изгледа тоа), се погледнуваше во огледалцето обесено на ѕидот, а потоа го вадеше шишето со ракија и го ставаше на малото тезге довлечкано од кај браната додека таму се градело. Тоа сега служеше како масичка.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
„И кога првиот ангел затруби со трубата, се крена голем оган и падна на земјата: третина од земјата изгоре; кога вториот ангел затруби, пламен падна врз морето и третина од морето се испари; кога третиот ангел затруби, голема ѕвезда се откина од небото: името ѝ беше Пелин и третина од водата стана пелин и многу луѓе изумреа; кога четвртиот ангел затруби, третина од сонцето, третина од месечината, и третина од ѕвездите, потемна, згасна; и видов еден од ангелите каде што лета по небото и чув каде што вика со глас голем: тешко, тешко, тешко на оние што живеат на земјата; кога петтиот ангел затруби, падна пак голема ѕвезда од небото и се отвори бездна на земјата од која се крена голем чад што го потемни и сонцето и небото...“
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
— Ти веќе си решил сете витолишки вдовци да и ожениш, и види — не види, ајде во Рожден по невести. Море, гледај да не те пречекаат негде по Попова Ливада виа вашите аламани и да те оплескаат, бреј!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таа цело време гледаше во „попчето“ па и кога се појавија да ги поздрави публиката, и виде чисто и бистро оти очите од „попчето“ беа втренчени во Нешка, и дека и таа не се издиши дури тој ја гледаше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Голема желба во животот имам на струшки вечери поет да бидам на езеро ладно пиво да пијам на струшки ручкови у фаца да им ждригам Не, јас неможам во Скопје да седам неможам шмизли и шминкери да гледам запалив кола во Струга ја летнав да одморам душа од џунглата штетна Облеков шорц на плажа отидов Гавазова Сузе на кајче ја видов решив да пријдам го скршив мразот и видов паун тетовиран на газот
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
„Не, Ханс, тој е пијан.“ „О, он етна свиња“, добродушно се насмеа Германецот враќајќи го револверот во футролата но тој полека од мракот го сврте своето оружје кон него и чу, и виде.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Добредошле“, рече со туѓ глас и виде дека се гледа од мало тркалезно стакло.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Побара со поглед излез и виде мрак прострелан со два бели снопа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Погледна низ прозорецот и виде на крај на улицата размафтано темнозелено палто.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Чу истрел и виде долго тело во кабаница за дожд легнато на калдрмата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ги отвори очите за да види и виде над себе војник со нејасно лице.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ги дигна стежнатите очни клепки и виде над себе тројца оловни војничиња.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Откако собра сили и ум, и виде оти е сам, толку беше при себе, повторно продолжи да ѝ се заканува на реката: „Ти нема спас, и тебе и на твоите јагули, кои ќе ми оделе божем во капиталистичките мориња и ќе ми се враќале оттаму!!! Прикаски за деца.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Стоејќи еднаш на куќа, ја видел жената му кај ги молзе кравите и од милост на убавите телиња слегол во двор и отишол до телињата да ги помилува ѓоа; арно ама кај го знаеше син му Велко оти штркот Силјан е татко му; Велко си имал едно стапче в раце, и видело оти телињата ги милувал Силјан со клунот, та и свикало на мајка си: „Мајко мори, види го штркот ќе ги јаде со клунот телињата!“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И до кај десет саатот дошол во крајот од полето и видел еден пат кај што оделе луѓе.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Се приближи поблиску и виде дека човекот, потемнет од сонцето, се наведнува надолу.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Том погледна и виде мало жешко оганче и пивска пена во црвеникавото котле.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тој вели: „Јас бев веќе на оној свет: кога Бандо ми забуца куршум в гради - и видов каков е. Сега ми треба овој живот да го проживеам“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Те извајав од злато, те обоив со боите на животот, а пак ми беше далечен и недостижен, не можев да те допрам и видам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И он отишел, влезнал дома, и скоро земал тефтеро, и видел жената на господаро курвила сос еден измеќар. Ама не гледал на них.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Ја подадов главата низ вратата од „мојата“ соба и видов како низ отворената врата од тоалетот излегува светлина.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не беше како некои стари даски по други лулашки: оваа беше заоблена на страните, нова и чиста.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не морав веќе да се кријам, па се приближив и видов дека даската е светлокафеава, мазна и светкава, како премачкана со лак.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
По некое време се покажа и стебленце и виде дека тоа убаво ботее доколку пеејќи му заспиеш крај него.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Кога во ровот завладеа црнина - таа се осмели да се исправи и виде како од своите дувла излегуваа момчињата и девојките и опиени од свежиот воздух легнуваа на земјата изорана од гранати.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во липтеж се тресат старечките рамена... Заплакаа собраните и видоа како меѓу прстите на Ѓорѓи, кој со дланките го има покриено избиеното лице, течат солзи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога чул човекот така, се свртел, ги избројал магарињата и видел дека се осум.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Шишман внимателно го остави капакот на масата, го фати огромното тенџере со двете раце, го подзаклацка и виде дека течноста се измати.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Прво ги кренаа погледите и видоа како зад ѕидот под мисериштето се подадоа двајцата српски војници.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Прво ги снема сите подвижни и неподвижни фигури што во текот на ноќта му се причинуваа и виде дека ридот под нив е гол сѐ до подножјето каде што почнуваа лозјата и бавчите.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Го кренаа внимателно и видоа дека гледа право долу во аурот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Војниците зад нив ги посматраа сѐ додека не свртеа на завојот кон селото в десно и видоа како влажните алишта на грбовите им се испаруваат сушејќи се по дождот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Убаво е тука“, рече авторот и виде како Едо селанецот пак ја сведна главата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)