Кадијата чкртна со забите и му се заколна во големиот Алах дека ако го фати навистина ќе го дере и пече...
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Белее образот, боли и пече, горат ушите. Печат замрзнатите прсти, пече и боли голото стапало.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Ако носиш нешто неизречено, нешто што те притиска и пече, закопај го во длабока тишина, тишината сама ќе го рече.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
А нам ни ја пресекоја радоста и ни отворија рана, болна, сечена, тешка, отворена рана... рана на срцето и рана на душата, рана што не се гои, и при секое спомнување на рожбата боли, се отвора, се обновува и крвари, гори и пече.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Селанки од околните села, во старозамански руби, народните, де, месеа и печеа пити; понатаму завиваа народни пеачки, гласот им се слушаше до под половина Галичица..., а им свиреа свирачи донесени од Битоља... да ѝ биде весело на народната власт.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Сонцето зажарено беше виснато над нивјето и печеше со сета своја жештина...
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)