Мачорот на Зоки е дебел и прилега на голема топка за плажа. Но, иако сите го признаваат тоа, никој не умее да каже како тој го доби своето име, кое, впрочем, никако не потсетува на таква топка.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Куќите беа наредени на стрмната падина од ридот и прилегаа на голем осветлен излог.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Нејзините зборови се неразбирливи и прилегаат повеќе на изгубени, искинати крикови.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Кога ја одвоив сенката своја, душаа своја и му ја ветив на Господа и ја пратив во селото Бродец, на планината Кара Дак, таму стана светлина, а тука стана темно, како што и прилега на гробно место на последен калуѓер и на друг смртен, кој ја пие водата и го јаде лебот донесен за калуѓерот од ноќвите на манастирот, од сенката на жена во црно облечена. Без лице.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Беше очигледно дека сите жители од Аванос се големи грнчари.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)