Ги фрли своите работи, застана за миг малку вчудовиден, потоа пак истрча надвор и слезе дури пред зградата.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Во капињата, над чешмата, раскастрија и ги послаа сакмите, ги оставија пушките и торбите и слегоа, та се замија образ со студената снеговица.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Прошетал по сето Коњарско поле и слегол дури на Врбјанско, крај блатото, та си се најал жаби, кауѓерици, скакулци и гуштерици.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Доксим Тренчески ја фрли корупката од тиквата, се почеша под капата и слезе долу, во ќеварот. Ние стоиме, чекаме.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ај одлости ја вратата и слези ваму кај нас, сега никој нема да те враќа в село!
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Па чинам поврати се околу постелата Ѕвезданова, испули му се убаво и слези долу кај кравата, кај телото.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
„Ќе одам сам“, реков. И слегов од насипот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)