и (сврз.) - сум (гл.)

Но бргу се прибра и мирно одговори: - Ја барав таму топката и сум заспал.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
„Уште од самите почетоци јас сум обраќал внимание на говорниот јазик и сум барал за него простор во стихот.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Ќе ме наречете жалопојка. И сум, признавам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сум ја гризел и сум ја труел. Затоа е неподвижна.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Пајак сум со крст на грбот, и сум создал цела една мала вселена; краевите по кои ги составував и лепев деловите навистина прилегаа на мрежа, на зраци сончеви што се распостилаат наоколу од средето.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И сфатив дека ова е провидение, дека пајакот мене ми е подобен, или јас нему, дека попусто самиот сум се унижувал пред Лествичникот и другите бедни; дека сум го лутел Бога оти знак ми дал да го носам светот на плеќите свои, а јас не сум разбрал, не сум го познал знакот и сум дал предимство на друг, оној што е под управата на гревот, оти никогаш не сум се борел, не сум се спротивставил, послушен секогаш сум бил; а оној што послушен е секогаш, тој послушен и кон ѓаволот, а не само кон Бога ќе биде, кога ѓаволот ќе му се претстави под лика лажна, под образ притворен!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И мене така ми дојдувало, му велиш, туку ми замижале очите и сум заспала.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме покриле, ме завиткале и сум отпливала некаде до десет часот утрото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после само да трчам, низ цела планина сум трчала и сум викала.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сум заскитала во животот, што се вели, и сум се загубила во него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Чекај, да си ја допеам песната, сум велела и сум го удирала.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми фатиле креч и сум заборавила да одам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ќе извика парола, велам и сум ја фатила вака за рамена, ја туркам и викам: женава е трудна!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како било и што било, што се прават тамошните луѓе штркови, другаш ќе ви кажам, браќа им рекол Силјан, сега згора-згора ќе ви кажам оти и јас се сторив штрк на двапати и едно цело лето сум ви седел овде на нашава куќа и сум патил триста маки; арно ама не верувам да ми верувате оти сум бил штрк.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И брзо, неповрзано и нејасно ги заплетка зборовите прскајќи нѐ со ситни капки: - Сум ја чувала, и сум ја гледала, и сум ја ранела осумнаесет години, проклета да е, и сум бдеела ангелски над неа, а таа - ни благослов да побара од мене, се фатила кучката со некој пијаница, и ајде без збогум, како да нема мајка, а јас овде од грижи се сушам, не зела ништо топло со себе, може да настине, чедо мајкино, тој не ќе ја чува, пак мајка ќе побара, а јас...
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Затоа е ноќта мртва и зелена. Сум ја грзел и сум ја труел. Затоа е неподвижна.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А колкупати со гола рака сум ѝ го бришела носето и сум ја бришела и од други ѓубренца.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сум била и јас несилка, сиот овој грагор, сите овие наредени стомнина што спијат, сум ги износила и сум ги снесла.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некој како да ми ја потргнува земјата, како да ми ја истргува од под нозете. Ме опчекува една широка темница и сум се плеснал на земјата. Крај патот. Во бозјето, во коњскиот пипер, во копривите сум се плеснал.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На третиот пат, леле мајко, сум рипнала нагоре од столот, ко вејверица сум рипнала и сум го изгребала Мисајлета Ковачот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)