и (сврз.) - фрла (гл.)

Вечерта, доцна, кога на запад веќе беше папсана црвената светлина и јас полека се смирував, на листот хартија, во одвај започнатата повест, го напишав токму тоа: „Тивок, жежок ветер ги носи огновите кон нас и фрла жарје и паулици сред сувите треви...“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тивок, жежок ветар, ги носи огновите кон нас и фрла жарје и паулици сред сувите треви.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Што дека ние си бевме скиснати. Тие победија.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ја прифаќаат топката и фрлаат кон кошот. Веројатно имаат трема.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И оние што навиваа за осмоодделенците се радуваа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Од што им беа убави гласовите на билките од што им беше жална молитвата добиче стиснато до ѕидот со испружен јазик хули на бога и фрла копита кон небесата.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Малата вештерка лета околу ламбата и фрла сенки по намуртеното лице на татка ми.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Но кратко потоа долетаа други и фрлаа некои бомби под кои сѐ гореше.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Русе седи на мостето, На мостето искршено, Банџе се вози во чунчето, Во чунчето на предница: (арија) Сам си весла, сам си прави, Песна пеи, лудо, сѐ за тебе, Песна пеи, лудо, сѐ за тебе Како да те, мори, граби! (арија) Бог да бие, Русе, твоја мајка, Твоја мајка, Русе, Ангелина, Што не те дава, Русе, кај што сакаш, Тук’ те дава, Русе, кај што нејќеш... (Додека Антица, потресена од песната, силно плаче, кумот расположен гордо го отресува ќесето и фрла бакшиш во дајрето).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Позади нив е кумата со сито под левата мишка покриено со шарена свилена шамија, вади од него овес помешан со бонбони и фрла над главите од младенците.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Жените се наведнуваа, се наведна и Роден Мегленоски, се наведна и Дуко Вендија, се наведнаа уште два-тројца старци и сите заграбуваа земја меѓу прстите и фрлаа врз моштите од Велика Мегленоска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И фрлам по него. Ама и тој фрла.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Намачкајте ги кучињата со катран, вели Доксим Тренчески и фрлајте ги!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после зедов да се измијам, да се заплакнам. И фрлам вода, ама водата тешка. Како камења да фрлам на лицето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се стрчувам и јас со децата. Трчаме по нив и фрламе со камења, со стапови, со што ќе ти се вдаде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од речиштето што е долу во долот, патот се исправа нагоре, та тракторот грчеше и фрлаше зад себе земја. Издржи сине мајчин, си велам!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се овиснува на попречното железо по средината на вратата и фрла опул на едната и на другата страна од композицијата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
„Оти во другите деца не ми се гледа?" — се прашаше Нешка, кога влегуваше и фрлаше поглед во училницата, во сите ученици.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На зајдисонце започнуваше руменилото да избива од него, како подземни вулкани, да се шири и да ја бојадисува пурпурно целата вода; птиците ги зафаќа немир, кричат и во јата трчаат по сонцето кое им бега зад планинските врвови; потпалено езерото, блескоти и фрла алови отсјаји в очи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Не коби, врагот да те земе! - му викаа луѓето и фрлаа кофи со вода по засирената крв да ја измијат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се ладеше и прислужникот Геро заграбувајќи вода со грстите и фрлајќи на лицето и главата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се задале сватовите од под село да идат: нункото напред со ургулицата в рака, по него зетот и сите сватови, свирејќи со гајдата и фрлајќи пиштоли дошле во Божинови дворови.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Преку ден сонцето блескаше по врвовите на костењето и фрлаше шарена сенка под стеблаците.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
И времето надвор боледува од астма: сонцето, бледо, без сјај, се потпира на голите гранки и се тресе од студ; ветерот јури преку црните ораници како коњица во паника и фрла игличести капки дожд по вагоните.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Солнцето светло над мене грее и фрла жарок поглед свој, знамето гордо над нас се вее, има ли посреќен од мене кој!?
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Крај него брзаа луѓе, некои дојадуваа бурек и фрлаа измастени хартии.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Кога челичните чудовишта, - тенковите, тргнаа в бој, тенкистите останаа зачудени: илјадници деца беа испречени на нивниот пат и фрлаа врз нив маслинови гранчиња.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)