и (сврз.) - ме (зам.)

Таа висока, добродушна домакинка и мајка, таа мила жена, која не ме оддели од софрата и ме чуваше како нејзино дете, не успеав да ја најдам, да клекнам пред неа, и бакнувајќи ѝ рака, да ѝ речам: NANE, FALEMINDERIT!...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Од тој разговор ми останаа само спомени забележени во моето сеќавање, и делумно чепнати поради потресните околности на средбата. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 207
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бевме научени на изварка, на суви пиперки, на кромид.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ме земаат меѓу своите мрки погледи и ме оптрчуваат со нив, ме опколуваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Утрото го кажав сонот, а вечерта ме уапсија и ме осудија по норма: 25 години концентрационен логор со принудна физичка работа, 5 години интернација и 5 години одземање на граѓанските права...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мајката стои крај постелата и ме мами да дојдам; ја послушувам и, додека еден од коњите на сет глас ’ржи кон таванот, ја потпирам главата на градите на младичот кому му минуваат морници под допирот на мојата влажна брада.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тогаш мене ми удри крв во главата. – Враќај го – велам – назад!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Не, врати ги солзите, мажите не плачат - откако паметам секогаш така ми вели тато. И затоа не можам да плачам.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Луѓето и жените се искрадоа од своите куќи како лилјаци, ги напуштија софрите и леглото и ме обиколија прашувајќи што ми е.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ме виделе заспан и ме заѕидале со камењата што ги кршеа за џандармеријата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некако мир ме полазуваше и ме успокојуваше.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Инаку, ќе го стрелам, и било кој маж кој би ме изневерувал. Како оној во пералната.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И после го кутнавме телето, а тоа ги раширува очите и ме гледа жално, жално, солзи му се навирале.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само некои чавки и гаврани клечат на покривите на куќите и ме гледаат испуштајќи силни викотници.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таман сум заспала, ете го стражарот и ме буди.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ех, каков ден... Вели старецот. И ме гледа. Продолжително. Сожаливо. Прекорно.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Татко ми ме затекна така замислена и ме потпраша што мака имам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Борхес“, одговорив, „дојдов да ве видам и да ви го пожелам секое добро“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ме правиш будала. Ме гледаш во очи и ме лажеш.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Ми рече дека тоа не е прашање за полицијата и ме посоветува да го побарам началникот на царинарницата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Го врзувам Чако, а тоа само трепка и ме гледа зачудено. Потоа клекнува и со десната нога се чеша зад увото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Зборувајќи, таа правеше грациозни кружни движења со белите раце пред себе, при што се спојуваа точките што требаше да ја означат земјата, небото и нејзиното срце, и јас сетив како ми се олабавуваат мускулите и ме обзема некое чувство на целосно спокојство и убавина, наспроти тоа што се говореше за некаков гроб.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
– „Ете јас бев, татко, тој штрк, што си седев на куќа; мајко мори, и ти Недо, знаете кога ги молзевте кравите и ме удри Велко со стапчето, оти си ги милував телињата?
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Се облеков и ме доведоа пак кај иследниците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Честопати ме пресретнуваа де полицајци де војници и ме испрашуваа дали во шумите има партизани и дали им носам леб.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Со едната плешка лежев врз нечија секира. Немав сили да станам и да се преместам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ми натежна оваа пладневна оморина и ме совладал сонот. ***
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Види мрави да не влегле во маштеницата, викам, од мравите побрзо ќе зоврие, ќе се скисели, викам, мрави, викам, мрави, мрави, од секаде мрави: во очите, под кожата, во маштеницата, види во маштеницата, викам, а Јон ми се одѕива, не слуша, а ми се одѕива, а мене сѐ ме боли и ме онеспособува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ што било пред тоа Лозан Перуника утре ќе е призрак на скрб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Аман, што ѝ направи па сега? - го повиши тонот свекрвата и ме погледна зачудено.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дојде на погреб наместо мајка ми и ме погали по глава.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Престанаа дури да ми веруваат дека сево ова се случило и ме обвинија дека сум го измислил.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Јас сум само никаквец од псевдовисокото општество и ме сметаат за „мил шегобиец“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Го зема самоварот и ме послужува со чај.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Бегот првпат го видов не кога отидов таму, зашто тогаш ме зедоа постарите прислужници и ме однесоа во помошните згради зад сарајот, туку подоцна еден ден кога јас се најдов близу до предниот двор на жолтата голема зграда со долги правоаголни прозорци и оттаму можев да го видам како се качува на еден дораст коњ, опкружен со слуги кои, кога коњот се препна под шибањето на мамузата, се тргнаа скраја.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Си седи онака во страничната приколка и ме гледа со напудрените образи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме вади пред врата и ме запира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гранките се наведнуваат крај мене, ме дрпаат за алиштата и ме стеснуваат од мишките надолу.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И како сега помнам: еднаш, во семинаријата, додека чинев умножение на едно слово, што токму со таа буква започнуваше, и буквата наресана беше со црвена боја, како пеперутка, на почетокот од текстот, ми се стори дека буквата прета со крилјата, дека ме довикува со нозете свои блудно раширени, и јас пламнав, се вцрвив, а Писмородецот дојде и ме праша зошто не му одговарам кога ме вика.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сега седам, лежам овде, во олимпот на светот, цуцам виски, имам пари и ме боли за сѐ.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Мачката истрча од креветот и направи спринт низ подотворената врата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„Да, сакаше да ми кажеш дека меѓу животот и смртта има само едно влакно, како ова од мустаќите (и ми скубна влакно од левиот мустак) или како она под мадињата (и ме удри со коленото меѓу ципите).
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ми го криви вратот, ми ја откопчува блузата, ме бакнува и ме журка со мустаќите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мајка би рекла: ,Ме зазборувавте и ме оставивте без работа!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ме гледаш, и се разбираме со поглед, и јас подавам рака, а ти клучот ми го даваш, оти знаеш дека првпат јас самиот сум решен на твоја страна да бидам, дело гнасно да учинам, за да те спасам од логотетот!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мајмуните и папагалите многу ми се допаднаа, но јас не ги нацртав зашто толку и не знаев да цртам.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Ќе се зададат од некаде, ги гледам се држат за раце и ме гледаат како да не ме познаваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кај ќе спијам јас, прашувам, а жената ме трга за рака и ме врти нешто одоколу.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— А сега, ако су јас домаќин и ме почитувате за таков, повелете сете кај мене в село на госје, — ги покани Толе сите и си го јавна Белчето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се загубив во шумата и ме фатија...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Чекај малку“, ми рече човекот со многу брчки на лице, што се појави од некаде и ме зграпчи за рака баш кога се токмев да слезам кај постојката Бит Пазар.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Замавна со големата тупаница и ме исплаши со завагледите очи - врколак е, само дење гледавме во него човек.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тој ме чу, дојде и ме сметна. Ми ги затвори очите да не гледам и ме изнесе од дворот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Тој ме предаде на еден борец и ме испрати во едно блиско село до нашето, кај негови роднини.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Долгата линија на надежта при исчекувањето ја испресекуваше стравот кој ме будеше секое утро, стравот кој не спиеше и ме мачеше и во сонот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таквите изведби ми беа крајно невкусни и ме отуѓуваа. (Јас си одев во Кастро со стрејт-пријатели за да го гледам Ден за ноќ од Франсоа Трифо.)
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Видоа дека тој миг можам и со смртта да сум среќна и ме послушаа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но, без разлика на сѐ, девојчињата врескаа во хистерија од задоволство, аплаудираа; една дури дотрча и ме бакна во образот, а Земанек стоеше веќе неколку мига со моторот под себе и зјапаше во мене како да го видел Свети Петар.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Од ситните букви на Библијата, од каде што правев изводи, очите брзо ми се заморуваа и ме фаќаше блага главоболка.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Многупати ноќе се будев од соништата во кои мама ме водеше в река, застанувавме во плиткото, а потоа таа ми го фаќаше главчето, и ме потопуваше додека јас губев здив под водата, и гледав како рибите ме касаат по лицето; или пак мама се претвораше во ѕвер и ме растргнуваше; или пак јас бев птица за која таа не знаеше дека е нејзината ќерка, па ме фаќаше, ми ја отсекуваше главата, а потоа го попаруваше моето обезглавено тело и ми ги кубеше пердувите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Луција плачеше, Фисот стоеше до мене и ме принудуваше да го изедам есејот; јас јадев, од инает, затоа што бев решен да не дадам повод за никаква агресија.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Нив ќе ги чека да го зграпчат за тил.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се исклешти и ме тресна со шака по рамо.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На таа моја забелешка таа се сврте кон мене и ме погледна, ми се чини, со извесна стравопочит.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Му застанала и нему главата во огнот, а тој уште си баботи: ко мед ти е кожата, вели, ко шербет ти е потта, и ме гризе, ми ги каса образите, устата, гушата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Маци стоеше на долапчето во собата, се облизнуваше и ме гледаше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ох, не можам ниту да опишам колку прекрасно е таму, горе на небото, со ветерот што минува крај мене и ме носи како пердув.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ми навираат под кожата и ме чешаат по целата снага. Да сум заљубена, тешко.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Едно време се реши, ја пушти раката кон мене и ме стегна кај лактот. Вели: Немој никогаш веќе да бегаш.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ме врзаа и ме качија во еден од камионите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми го сечеа патот, ме пречекуваа во темни улици и ме прашуваа колку е часот, ме прислушкуваа на стадионот, по продавниците и на состаноците.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ме облекуваат во телогрејки, валенки, нараквици и ме оставаат во една соба, затворена ко јајце.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- А кој ти е оној? - праша Господ покажувајки со погледот кон џамлакот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И ме подбра и со раце и со нозе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да го спомнам и она предупредување што му го реков пред да заминам: „Знаеш, му реков, животот не постапува секогаш на ист начин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Потоа некој ја стави својата тврда шепа помеѓу моето лице и земјата и ме покри со нешто.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најстариот меѓу нас, Симон Наконтик, дојде како од плеснива икона на која заборавен светописец ја раскажал Тајната вечера на апостолите и ме повика да седам до него крај огнот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој ме сметаше за духовит и ме тапкаше по рамо.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ме жегна под колено и ме клекна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме завиткале во кожи, во кожуви и ме кренале.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Цветан му беше пријател на Никифор и ме чуваше ко свое дете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стоеше пред вратата на нејзината спална соба и ме гледаше како минувам во тивкото претсобје.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Туѓите врескања се казна за моето молчење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој ме сметаше за духовит и ме тапкаше по рамо.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Еден гуштер ми застанал вака и ме гледа, се гледаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас му верував на Рајнер дека ќе се врати, но стравував дека очајот може да го фрли во непостоење од кое не ќе може да го исполни ветувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
3. Верувам, драг Аристине, дека не сте можеле да го сонувате зададениот сон и да го изедете во сонот зададениот ручек, оној светиниколски сом печен на вода.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Не верувам. Борис Калпак ќе се пофалеше.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Наместо јас него, тоа ме јаде мене. Ме кине и ме глочка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Откако го поздравив - прв пат го сретнав Борхес 1969-та во Норман, во Оклахома, тој ме прими љубезно и ме предупреди: „Без политика, ве молам“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа се држи за образот и ме гледа како уплашена мачка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ме фрла со дланката лесна в чудна игра, в чудно компонирање, изгаснувам во грч и умирање и се враќам в живот како песна.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Овојпат побрза од неа, ја тргнав раката и мачката само ме прострела со жолтите очи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Додека разговарав со Зигмунд, таа по моите зборови разбираше дека зборувам со него, и ме гледаше со оној поглед со кој гледаат оние стари луѓе кои без страв, само со колебање, се подготвуваат да умрат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ние сме некои барончиња, од лакеите, па и не знам зашто, не ми е грижа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Пијат и ме нудат. Јас се бранам. Ама пуста прокуда. Не вели ми давапати.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но јас премолчев нешто пред увото ваше, о, вие кои доаѓате, кои читате и ме судите, а сега дојде времето да ви кажам што премолчев, да узнаете, да прогледате.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Како што тетка ми продолжи да вика „Говедо!Говедо! Говеда!“ - се обиде да стане, но одеднаш се фати за ’рбетот, театрално офна и падна врз влажниот теписон, при што се слушна едно мало „шлап“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ја подотвора плашливо вратата и ме најавува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пред да сфатам како и кога, сета таа магија ме крена на нозе и ме доведе до прозорецот над кој мајсторот се двоумел дали да ѝ отвори пат на светлоста или да остави отвор за огњарка, тајна надеж дека со пушка ќе може да се спротивстави на арамии или насилници со чалми.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Враќајќи се еден Велигден од црква, го виде детето Маса Ќулумоска и ме запира. 36
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И нешто наеднаш ме поткрена и ме сврте.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но Мира ми свика: - Не срами се, убаво си закрпен, - и ме турна внатре.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Пријателот ми беше направил чест, па пред да дојдам во Охрид заедно го прославивме мојот дваесет и трети роденден и ме почести со најновиот „Џеј Ло“ парфем.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се будев во собата во која спиев со моите четири сестри, внимателно станував од креветот кој го делев со Паулина, и потоа на прсти се приближував до прозорецот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
— Давај, девушка, прихади сјуда!75 Ме фатија за рака и ме истргаа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се фатив за некој исушен корен и притаено гледав тие црни сеништа стапка по стапка како ми се приближуваат вртејќи се околу себе, скокајќи кон ѕвездите, гребејќи и нуркајќи в земи, сѐ дури одново тоа грозно завивање не ми го скрши сонот и ме разбуди со меч со кој на крајот замавнав и на себеси За да се најдам скаменет во прекрасна болка - Скршен меѓу усамата и раната.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
9. По еден состанок на Грамос, ме втаса курирот и ме враќа назад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мене други муви ме јадат и ме чешаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа сосема полека, но одлучно, ми ја тргна раката и ме погледна.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ами лели едно ме видоа и на име ми рекоа и ме однесоа дома, та ме нагостија и многу ме честија.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И тогаш дали од нишањето, од тресењето, ми се повратила малку свеста и ме фатиле кај што пеам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гавранот добродушно се насмеа и ме повлече благо за нос.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
— Ти си ми орден, вели и ме гледа, во чаша ќе ме испие. Улава младост...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми даде една кутија „карелија“ и ме испрати неколку метри со зборовите –Бесвина се испусти, нишчо не остана од селото... до скоро некој камен од црквата имаше останато, ама и тоа се витоса...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Писмородецот ме погледна и ме шибна со ровја од окото негово потемнето од бела скрама, но Царот подзастана и рече: „Дајте му ги стакленцата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Го држев во внатрешниот џеб од палтото.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Се колебав. На широчината неколку деца играа челик и ме привлекуваа а Баждар беше неумолив.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Се цепам така, а на вратата излегува една пристара жена и ме гледа озгора до долу.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Изгледа им се притемни на сенките од повлекувањето, па наеднаш се повратија и ме зграбија.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Кај си ти? Нели отиде со татка ти? - Не отидов. Улав е. Се опијани и ме избрка.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Додека го анализиравме проблемот на беспарицата и излезот од бедотијата налета еден познаник кој седна до нас и ме стаписа со муабетот за женската фонтана.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
И ме боли, многу ме боли, вели, и главата ми ја клава во менгеме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми тутна в раце динар и ме повлече за нос. - Трчај, купи драви.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Вие дојдовте кај нас со тетка Рајна? - реков. - Да, да ... рече таа и ме погали по косата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Проклет да бидам, што можев јас кога имав таков бесрамен дедо и ме учеше сѐ некои такви страшни, срамни работи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И штом помислив така, се почувствував мал, зашто одеднаш пред мене чиниш се појави таа и ме гледа со своите големи сини , тивки и насолзени очи; ја чувствував топлината и горчината на мајкините солзи. Многумина како мене свртеа глави и многумина како мене се засркнаа од липање.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ги отвори очите, подвезани со гурелки и ме гледа одземено.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стомакот навистина ме болеше и ме притискаше, па само го чепнав месото, но не го изедов цело.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ме фаќа за рака и ме води онака, настрана.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Помогнаха ми секаде молитви свјатаго Василиа што беше ме даровал от неговите добри работи и ме искупи от горкии и страшнии баждарници дјаволски.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
И јас почнав да измислувам: дека Луција дошла на мој повик; дека јас сум знаел дека ѝ е забрането да се гледа со мене, но сепак сум ја повикал; дека таа не се противела, дека со мене пиела вино и пушела цигари; дека самата ја соблекла кошулата, дека на месечината блеснале нејзините гради, како кај кучка (токму така реков, за да го излудам Фисот, кој, очигледно добро ги познаваше нејзините гради), дека јас сум ја одбил, а дека таа ми се заканувала дека ќе ме убијат од Партијата, затоа што ја одбивам; дека потем таа го слекла здолништето (ќелата на Фисот црвенееше сѐ повеќе и повеќе; жилата на вратот му се наду и мислев дека ќе пукне, дека кап срчева ќе го удри), дека потем јас сум ѝ ги слекол гаќичките, дека сум ѝ ги раширил нозете, дека таа ме молела да влезам во неа, и дека конечно, сум ја завршил работата, само заради сочувување на здравиот народен дух, и дека сум ја исчукал машки, по што таа долго ме бакнувала и ме галела на кејот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тогаш некој ме фати за коса и ме сврте.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Се враќам дома, а трпезата ставена. Велика седи и ме чека за вечера.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Василис Василикос во поговорот кон грчкото издание на Времето на козите Времето на козите ме воодушеви и ме научи за многу работи за нашиот Балкан, толку многу дискутиран, а толку малку познат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Близу границата ми пријде несетум една жена од моите блиски по мајчина линија, индиректна рода и ме гледаше час со извештачена доза на благо сочувство, час со извештачена доза на сожалување, којзнае која беше вистината.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Владе и мене ме најде и ме испрашуваше.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Си мислат дека пукањето било за мене и ме вратија пак во Костур.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ме мачи несоницата, вели Мирче и ме мачи... не е за кажување, вели. - Ако кажеш може не ќе те мачи, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ме разоткри, а кога притрчаа и другите две девојки за да побараат дозвола за сладолед, на овие од „пекарата“ им преседна муабетот, а беа и посрамени затоа што го препознаа јазикот на кој разговарав со децата и им беше јасно дека Германката - јас, сè ги разбрала, и дека оној најдобриот меѓу нив во одредени активности залудно си се проектирал некаде таму далеку со неа во Дизелдорф.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Заврши мојата работа во мензите и ме назначија контролор по автобусите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Докторот Мев широко се насмевеа, „кафенцето беше по мерка“, додаде и ме испрати, мавнувајќи ми со рака.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ги преполовив. Но и преполовени се вртеа околу мене и ме задушуваа со ѕверска врелина.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ме зачистија и ме оставија сама.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ме нацрпува и ме крева в раце Горачинов и ко невеста ме внесува во кабината, да не сум ти тешка, му велам, чевлите ти се тешки, ми вели Горачинов, тоа е најтешкото на тебе, ми вели, а пред вратата аплаудираат и Силјан Лилјаков и Филип Хаџиевски и Ристо Коларов и Лазор Рогожаров, што ќе правиме ако нѐ разделат, му велам на Горачинов, ништо, вели тој, в затвор не можам да те изневерам, а на бесилка уште помалку, ми вели и ме легнува на креветот, којзнае дали ќе ме сакаш после, му велам, којзнае дали ќе можеш да ме сакаш,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тавчето некако брзо се празни и ме тера уште понестрпливо да брзам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ме фати и ме сврте. Се опирав, но таа ме крпеше.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Излези, не те тепам тебе, вели, и ме бара в ќевар, в плевна, под скали, на черен, по мутлите, секаде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еднаш и брат ми се обиде да ми објасни, па крена раце: - Ова е уште еден доказ дека девојчињата се глупави – рече и ме батали.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Црцорењето пак ми се враќа и ме занесува во некои места коишто однекаде ги знам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми ја тргнува главата на градите негови и ме тупка, ме удира по плеќи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го измислив ли пред тоа, разговарав ли со својата треска што пак со брзи отчукувања почна да ме морничави под плешки?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сѐ уште не сум мажена затоа што не сум го нашла правиот човек.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Твојата уста е само за бацување, вели и ме гледа со некој поглед кој постојано ѝ заминува некаде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме фати и ме сврте.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И тогаш, татко ми врза шлаканица и ме пушти дома со плачење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Продолжија да молчат. Молчев и јас. Молчењето нивно ме стреперуваше и ме намовнуваше.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Офнав и се склопчив на креветот.“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Обично ова го пишувам навечер и ме фаќа еден до два часот по полноќ, па после не можам да заспијам до сабајле.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Но далечното ѕвоно ја отчукуваше возбудата на моето срце што раснеше со трепетливоста на тагата и радоста, најпрвин на тагата за сите мртви на патот што пролетта ќе ја почувствуваат по движењето на лесковите или габеровите корења, потоа на радоста што сум жив и што можам со прсти да го допирам своето врело лице, што оздравувам од невестинска песна, придружничка на птици и клокотава смеа на селски дечишта: Кога, дете ќе ми плаче ќе ми плаче за цицање полегни го под стреине ќе заросам ситна роса ќе надојам машко дете ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сите наеднаш ги подадоа рацете и ме зграпчија и, пак наеднаш, ми заличеа на луѓе што се горди со својата победа. Пееја...
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Дојдовме до една врата, ја отвори и ме турна внатре. Ме фати вака за рамена и ме затвори.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Саде насон ми идеш... и ме гушнуваш... Дали јазли врзани ти се сите патишта?
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ја гледам неа и ме префаќа смеењето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мори, доста викаш, вели Оливера Поточка и ме трга под еден расцепен багрем...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме лаза надолу по ногата и ме прижежува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме изведоа на патот и ме подбраа со шлаканици.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тројца ли, петмина! Не знам. И ме грабнаа да ме тепаат. Со стапови, со тупаници, со клоци.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Да имам храброст да ги држам очите и ушите отворени кога грми, можеби полесно би разбрала за што станува збор, но што можам кога се плашам и се покривам со перница преку глава секогаш кога згрмува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Напати знае да казни и тоа веднаш; другпат објавувањето на својата одлука ќе ја одложи за подоцна, но никогаш не ги амнестира нашите грешки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Го заборави ли ти тоа кога ме викна владиката грчки, ме благослови и ме нарече кир Ристаќи за тоа што се определив за грчката партија?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Пред да ме здогледа или да го здогледам, сетив студенило околу срцето во ветре за кое не знаев од каде доаѓа, но знаев оти е предвесник на Рибоокиот, и оти Рибоокиот е тука некаде и ме бара.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А овде, на Земјата, одам низ шумата и ме болат листовите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Гулјај, гулјај, нада гулјат26, ми вика полицајката и ме врти горе на терасата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме зафати само мене и ме зафати наполно.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Ме погали по глава, моето тупаниче го стегна во својата дланка и ме поведе.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Задоволна си? – ме прашува и ме грабнува да ме гушка, да ме штипка, да ме гмечи, да ме бакнува каде што ќе стигне.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Плаче и ме трие со снег по челото, на вратот, по рацете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Маштеха моја ме излагала и ме дала на ваши руки да ме убиете, ама се надејам да ви оврне вам Бог за такво беззаконие.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Тропаат со лажиците и ме прскаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми ги држеше рацете завртени зад грбот и ме вртеше кон своето љубимче.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И, ако ми верувате, тој ми ја кладе раката на градите и ме турна толку силно што речиси паднав под тркалата на еден автобус.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сочното прикажување на дедото проткаено е со современи изрази и ме расонува.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ете така, татко мој, оче Мида, така и ти брате Лествичнику што по скалите нагоре одиш (а слегуваш) кон својата одаја, и ја отвораш вратата и ме гледаш, и знаеш дека и јас знам, и солза не проронуваш, а јас плачам, оти те сакам, оти си ми брат и друг јас на светот овој ништо немам, оти ти велам: сѐ ќе сторам братот мој да не ја изгубиш главата, оти утре страшно собитие те чека, брате мој, кога логотетот ќе види дека одајата си ја отворил не три, ама три илјади пати за овие години.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ете, од сите овие мои објаснувања мислам дека можеш да заклучиш дека ниту со совет а уште помалку со упатство сум ги поттикнувал кај него намерите што можеле да го турнат во некоја неразумна потрага.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Толку ми е милно од нејзиниот допир...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Чинам, пајажина ме обвиткува и ме папсува.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Би сакала да сум цвеќе, и во милувки да те галам да бидам ноќна птица, и кога телото твое жар ќе жари ко змија со јазикот оштро, да пијам сок од твоите жили, и така в бессоница, да те милувам тебе мојот најсакан цвет, што рози и ме мори...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
По некое време реши да ми ги скрати маките и ме прекина: - Уморен сум, - ми рече, - те молам, не ме гњави со глупости.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Го носам бутот, а, по мене, улишта муви се загнале и ме облетуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ситниот лимар затропа со дрвените налани и ме осветли со џебна запалка; ми ја раскопча кошулата и се загледа во пликовите на моите гради.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
си ја сонувам свадбата своја на бродот, над мене крикаат галебите и ме удираат со клунот и со крилјата, ми го туркаат венчето и ми го дрпаат превезот, ќе удрат во мене, па ќе удрат со мевот во морето, ќе се лизнат, замрешкувајќи ја водата со ноктите, јас се бранам вака, со двете раце се бранам, а Горачинов си ги прекрстил рацете на градите и од место не се помрднува, што се вели, се загледал некаде, гледаат и морнарите, что такое, что такое, велат, они праветрение, извеани, изветреани нѐ прават, оти не си до мене, му велам на Горачинов,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ене ти и коњ и седло и узда и узенгии, ми рече Николе Солески и ме одведе в пондила.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вечерта, во мрачкото, ме фати за рака и ме одведе на меана.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Детето само го подава устето и ме трга за боска, ме удира, шлиба.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од таванот се цедеше матна светлост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Штом ги завршував разговорите, ми велеше: „Изнеси ме надвор.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бидејќи тоа е од мене, мене така и ме погребаа, во закован сандак”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Со голи раце се фрлив на бегот и, кога му ја свртев пушката со оган и врело железо да го ранува ѕидот, ги видов како се фрлаат на Турците Онисифор Проказник, Орлен Шумков, Никифор Ганевски, Арсо Арнаутче, можеби и другите што беа во собата, можеби и жената и Ганка, и ги видов како доаѓаат како ѓаволи на правдата Онисифор Мечкојад, Куно Бунгур, Наџак-Јанко, Богдан Преслапец, можеби и другите: ревеа, бодеа со ножови и сечеа со секири, но бегот во вртењето ми ги искрши забите со кундак и ме собори, да се грчам ошумоглавено и недоубиен меѓу нозе и под нозе и да слушам машки писоци и ревење и пцости.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа попладне кај мене дома дојде Земанек и ме извика; ми рече да дојдам со него, оти има нешто што би сакал да ми го покаже а што сигурно ќе ме развесели.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се обидов да станам. Ми ги стисна градите со големата дланка и ме врати на сламата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја пропушти крај себе таа што немаше зрела ’рж во косите и ме поведе кон постелата уште топла од долга навика бавно и упорно да се милува.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во следниот миг Фисот веќе беше станат и ме удираше со тупаници; по лицето, по грбот, по вратот, по слабините; паднав и тој почна да ме гази и да ме клоца; Луција врескаше, го молеше да престане, и јас слушнав како му се обраќа, интимно: „Фис, престани, те молам, престани; тој лаже, тој само се преправа дека е голем маж, те молам, Фис престани, тој ме нема допрено, јаде ќотек од гордост, Фис, тоа е сѐ!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Приоѓа невидлив за другите и ме ослободува со допир од јаремот и од синџирите.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Потоа ми се доближи и ме погледна в очи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Војникот се исправи и ме погледнува. Одвај го познав. Секулета Дамјановски. Се враќа на отпуска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пуштив музика да се слуша до Влае и заиграв пред публиката моја – книгите, кои ми аплаудираа и ме викаа на бис, како да сум ги напишал јас сите.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Ме познаваа сите од Монастир и Ресна до Солун и сите ме примаа и ме почитаа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„А напати и ме казнуваше”, додадов. „Грдо ме казнуваше”.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Уште и ме прашува: како е мајка ти, што прави татко ти, - вели Билјана со разведрено лице.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ненадејно некој ми доаѓа одзади и ме зема за лактот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Го сакам дивото во тебе кое не признава правила додека ми се вовлекуваш и ме отвораш длабоко, до под срцево“, велеше Ема Ендековска.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас немав таква склоност и ме заморуваа таквите карактери.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Таа трепереше од страв и ме стегаше за раката.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Видоа дека не се плашам и ме поканија со раце да појдам со нив...
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Тој рече: Јас сум всушност хомосексуалец. И ме фати за рака.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Другата литографија ми се допадна и ме привлече; дете и момиче се држат за рака и минуваат преку дрвено мовче искривено над бел и брз поток.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Помисли, „Отиде и ме остави сама на брегот“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тогаш сфатив што сакаше пред стемнување да ми каже Арсо Арнаутче и сфатив дека не можам како Никола Влашки да се пикам по голото старче во огниште и да се покривам со пепел и со надеж дека ќе си поживеам незабележан од душманите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Јас мислев некој ќос прета, вели и ме одѕидува, ги растуркува камењата. Свеста веќе ми работи ко аероплан.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ме слекоа и ме клекнаа над пареата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но во студено време, кога запалив трески да се греам, ме открија и ме викнаа во управата на гробиштата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
По два дена ги одведе во соседното село Градешница каде преседоа четири до пет дена и добро се одморија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Срипа и ме клоцна по стомакот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Но, и сега не е доцна и тоа треба да се подвлече и да се искористи како пример и за другите Грци населени во Македонија кои се служат со тој јазик, нешто што се користи од странската пропаганда со цел да се оспори грчкиот карактер на македонското население.” Прекина и ме праша: - Што разбра од ова?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Не му реков ништо, тој и не ми се обраќаше мене, само знаев дека ме донел на раце и ме оставил врз сламата на својата кола со едно воле, потоа им ги проврел главите на моите сиви близнаци низ јаремот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Рикна тој, се окати: ја пушти тетка и ме подбра мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Дошол тој крадец и ме одвел со себе.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А надолу по жилите, вели, ми слегува некоја топлинка, некое топло бубаче ми слегува надолу, вели, и ме лаза по жилите, по коските.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми дава мир и ме опушта.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
После ме расобуја, ме подзаврзаа и ме кренаа...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пред очите ми се разматува црнината од попот и ме легнува, ме покрива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш мене ми пукна слепото црево, и ме однесоа в болница.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ме прашуваат, Како ти оди љубовта, душо?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дена дури догодина ќе оди в училиште и најмногу „паѓа”, на приказни и цртежи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Лудвик гледаше во мене, во моите солзи, ги бришеше, и ме тешеше; замислете, господин судија, тој мене ме тешеше, наместо јас него; тој си одеше; немаше ништо пред себе, одеше во целосна неизвесност; ние пак се враќавме во својот сигурен и предвидлив свет.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Секоја година по едно скалило качувај се нагоре, ми вели, мрдни го газето, ми вели, и ме држи со испуканите дланки што навечер ги мачкаше со сало и со коломас за да му смекнат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
СВЕТИ ТРИФУН I Ме затворија во манастир во црква ме затворија во осама ни дождот да ме мие ни виното ни плодот на надроченото сонце под овие ридја ме врзаа за ѕидот за тулата за варот со боите на ридот со воздухот на коштаните ме врзаа млад и ме нарекоа светец а јас лозите ги сакав и очите на селските моми на гроздобер на панаѓур на сведен.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Си нарача тој пица и ме бакнува во уста среќно, таму пред сета јавност.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Регент ја подига главата и ме погледнува.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Имаше многу деца а имаше и еден син колку мене кој се викаше Камбо и кој подоцна замина со мене во партизани и ме спаси од стрелање.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Бегај, малечок предавнику“, се влечеше по мене и по мојата запрложена сенка, ме сопнуваше и ме предизвикуваше да се уверувам дека навистина тој тврдоглав и див човек заслужува да станам мал предавник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Едно време се повратив, ме повратиле жените. Ме натурале со вода и ме повратиле.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во извесна смисла, се чувствував понижен и отфрлен од сите: не учествував во нивниот обред кој ме возбудуваше и ме примамуваше; не пеев дури ни народна песна; не играв оро; не читав патриотски рецитации; јас бев паузата на нивниот обред, обичен кловн што, искачувајќи се по скалите потпрени на небото нема никакви докази за неверството на својата Петрунела. ***
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ко топка грмотрн се тркала и ме боцка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Всушност некои прсти ме имаа фатено за рамото и ме туркаа кон собата во која ти го беше поминала сосема сама поголемиот дел од твојата последна ноќ.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Луција ја замисли приредбата на начин што мене многу ме изненади и ме повреди, повторно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А тој плаче и ме моли да го пуштам: „Девет дечиња имам. Гладни се.“
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Можеби таа сила што ме поттурнуваше не беа прсти или рака туку желбата или потребата над која немав контрола.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас само молчев и се смеев.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ми годеа темнината и тишината на храмот. Тие ми го поземаа талозите на душата и ме олеснуваа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Само сум трчала низ гумното, а тие трчале по мене, и ме прашувале: што е, што ти е, а јас само сум трчала. Не ги слушам, не ги гледам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Капките удираа по моите очи и ме ослепуваа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми се приближи Вера и ме праша: - Тинче, си се замислила нешто.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Обично нему не му се доверувам оти мислам дека нема да може да ме сфати, иако мајка ми постојано ме убедува дека имам разумен татко кој го разбира децата и може лесно и брзо да им реши многу проблеми кои им се чинат нерешливи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да му речам на Луис Марија: „Да се земеме и да ме однесеш во Будимпешта, на еден мост каде што има снег и некој“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ако ништо друго можев да му речам барем “овардз“, што кога ќе се прочита наопаку, може да се изговори и како здраво.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Утредента ме качија на коњ и ме однесоа в град, на лекар.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Останува само Будимпешта, зашто таму е студот, таму ме тепаат и ме навредуваат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И ме студенка, што се вели, и ме топли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од таа моја несреќна авантура изегов со две лузни: најпрвин, јас сфатив дека Луција точно виде дека моето тело е неискусно во љубовта и дека не сум спиел со жена; тоа ме понижи и ме доведе во ситуација да не излегувам никаде; паднав во депресија и почнав да размислувам да платам проститутка, за да ја завршам таа работа (токму така мислев, и сега тоа ми е многу симпатично: да ја завршам таа работа); второ, не знаев да ли има смисла, откако ќе ја усвојам технологијата, да се враќам кај Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Ме затворија и ме тепаа кучињата. - И опцу некако чудно низ штрбавата уста.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Зошто? Те тепаа? - Ме тепаа и ме затворија. - А Аким те попари, а?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Карољ веднаш ме зеде и ме легна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мајка ми плачеше и ме прегрнуваше, а татко ми ми рече дека сум едно храбро момче какво што тој досега никогаш не видел и дека забите што Египќанчето ми ги покажуваше, ловците на крокодили ги извадиле од моето рамо.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Оттаму излегуваат некои луѓе и ме поздравуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Секогаш го чувствувам твојот воздух околу мене и во мене, и ме навраќа на првиот миг...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
и полковиот му рече освобождавам те од обвинението, откако го ислуша, за петнаесет дена ќе добиеш и решение, и Ристе се тргна, отпоздрави и се тргна, и одат после други, и којзнае што ме дупна и мене, и јас ќе одам ќе прашам, што ќе стане со Македонија, велам, Македонија е долга и широка, ми вели полковиот, и за Македонија одговор сега нема, одговорот е во вас, во сичките нас, благодарам, му велам, коњите се тепаат, а магарето го јаде ќотекот, покорно благодарја, велам, и как се казваш, Мирче Мегленов и ме запиша, мајчето негово, и после ротниот секаде мене ме праќа: во извидници, кај што студи, кај што е калливо, кај што главата ти е пред куршум, и еднаш со Стевана нѐ пратија кај окопите англиски, 124
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Разговараа за мене и ме покриваа со кожи и веленца.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гледам: Некој, ба си му куќата, на живот ми направил гроб и ме заѕидал. А не верувам дека бил еден.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Така ми велеше и ме прашуваше загледана во мене со широко отворени очи (така ми се чинеше во ноќта во која ништо не можев да видам, во која никој не можеше да ме види) поткрената на прстите за да може полесно да ми се вџари во очите (сигурно ѝ се чинеше дека така ќе го направи тоа), да го открие одговорот пред да изустам, пред да ѝ кажам кој сум.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
А ако пак не ме сакате и ме сметате за непријател, те молам речи го тоа само со еден збор, па - како што дојдов - така и ќе си заминам.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Не ме гледаат убаво, не ми се познава сѐ на лицето и ме прашуваат, каква ми е косата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На Дена ѝ стануваше здодевно и ме тормозеше со некои глупави прашања, па решив да смислам нешто што ќе ја смири.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се џарев во темнината. Очите ми гореа и ме печеа како тогаш кога имав сипаница.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Водата се исправа како човек, кога станува од постела и ме турка, не ми дава време и да викнам, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ме џбара со прстите и ме собува. Така е кога немаш рок за сакање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Бабино мое, - се сврте кон мене и ме прегрна...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сфати ме еднаш, сега, кога молиш: во мене се пропина млад бик и ме черечи со рогови, ме разбива со копита, и јас треба да сум вешт за да го совладам.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И ме гледаше како да не сум јас.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Едно земање и ме помоча.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пушти рака и ме фати, се престраши човекот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дојдоа две полицајки и ме слекоа до гола кожа. Небаре за регрутација.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Имав филинг дека сум на лесни дроги и ме дрибла кој како стигне.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Соња се ведне да го сврти листот од нотната тетратка и ме допира со косата...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Служителот ме заборавил и ме оставил три часа повеќе во пустата училница.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тогаш јас ја земам картата и со ситен чекор се влечкам по мојата дама. okno.mk 181
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А името на ветерот беше, најочекувано – женски! - речиси секоја година, некаде околу средината на мај, навечер ми се појавува уртикарија по нозете и по рацете, страшно ме чеша и ме присилува, барем три пати, да се будам преку ноќ и да се драскам како луд, долго не успевајќи да заспијам, со нервозна топлина внатре, во телото.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Не заборави што смо се договорили, вели Јоле, и ме испраќаат до врата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од крстот, од ципите надолу. И ме втерува в земја, вели, а земјата бега од под мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа, накашлувајќи се, ја отвори вратата и ме измерни зачудено.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
„Тој возач сега стои над мене и ме гледа како што ме гледаше од своето платно кога дојдов.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И курирот ме втаса и ме врати. Кај Михајло Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ноќта беше единствена утеха.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Ја фрли далеку и ме повлече со два прста за нос.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не знам кој е тој, но ќе знам штом ќе го видам, и тој ќе личи на нешто, и нема да се курва.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И јас благодарен сум ти бескрајно за тоа што ти ме казни и ме направи подобар одошто бев.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потпрен на лактот на перницата во креветот, онака според навиката што телото го стекнало со време, ме утешуваше и ме смируваше темното и затвореното, ме штитеше, чувствувајќи ги сенките и облиците што се плетеа околу мене.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И додека ветрот сѐ посилно фучеше околу нас разбранувајќи го песокот, пустинското дете ме довлечка до клекнатата камила и ме натера да ѝ се качам на грбот.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Ме земаат и мене в среде и ме водат на дезинфекција.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се преградува нешто во градиве и ме боли.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И додека зборував за слободата, и за празнувањата низ кои се движиме, а колегата Господ, со напрегнато внимание го слушаше мојот утрински разговор со чистачот на чевли (неколкупати дури и ме потпрашуваше за умувањата на Кадрија), онаа чудна индивидуа, која ја бев забележал потпрена на дрвото од кое се разлеваше празничната музика, сега ја забележав како стои на џамлакот на кафеаната на Иле Битолчанецот оџагарена во нас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Градејќи го ткивото на расказите, настојував да бидам искрен, да создавам со елементи кои ми прилегаат, кои произлегуваат од мене и ме прават препознатлив, како и во поезијата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Јас сум со нив. Ми даваат ракија и ме прашуваат: Јел се буни народ?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се врволкам јас околу неа како петел, а таа се кикоти и ме предизвикува да ѝ давам комплименти.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Наеднаш тој се втурна во мене, силно ме гушна и ме баци право в уста.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во тој миг, забележав дека најмалку пет деца, што машки, што женски, застанале крај мене и ме гледаа раскикотени, како сатирчиња.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
На железничката станица долго ме гушкаше и ме советуваше: „Умен да си, бабин. Да не скиташ. Да не се тепаш. Да не правиш некаква беља.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Реков за што станува збор, дека не е голем проблем, дека за час може да се реши, но тие едноставно ме собраа, рекоа дека таму ќе објаснам, ме одведоа во квартниот оддел на полицијата, ме ставија во едно тесна просторија зад решетки и ме заборавија.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А и пиштолот ме налегнува и ме набива на колкот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кимнав со главата и се обидов да се насмевнам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Иако сум слабо платен, сепак сум дарежлив кон сиромашните и подготвен сум да помогнам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Почекавме така, па после Јон го доведе магарето, ме седна в седелје, ме товари, ко подврзана вреќа и ме однесе дома.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ме прекинуваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- „Дојди да ти покажам нешто“, рече пријателот и ме поведе кон кучкарникот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И Јон ме зеде под мишка и ме легна во ,ржта, ме намести.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Наеднаш нешто ме возбуди и ме расцепи во градиве: на вратата се покажа жена му на клисарот со босилок и јаболка в рака.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Па и кој ли ветар вее и ме фрла в силен студ: дали сенка на див силен ели страден мајкин лик?
„Песни“ од Коле Неделковски (1941)
Од тогаш па натаму разговорот течеше глатко, а на моменти стануваше и интимен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А тој беше гас и гаќи со преседатељо на општината мислеше дека нему никој ништо не му можи и тој, заедно со овој Војнета наш мене ми ги имаше пуштено партизаните да ме убијат зошто сум бил кмет и сетне со нивни ниспет партизаните ме затворија а и уште да можи нешто најлошо тие мене ќе ми го сторат зашто тие сет вногу лоши луѓе ама и овој партизанскио суд што не ет суд туку суди само накодошени луѓе мене мана не можеше да ми најде и ме ослободи ама Трајко Казиловски и Војне мене дрвата не ми ги имаат заборавено и ако им дојде на колај тие мене пак и најлошото ќе ми го направат“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- О, Христина - сосем природно се изненади жената и ме прегрна.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„Сонував дека по една тешка војна сум се расположил токму на оној чардак над каминот; изгледа бев именуван за некаков војсководач или болјарин, а турските паши доаѓаа, ми се поклонуваа и ме трупаа со скапоцени подароци“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ама мразот само се топи, ме плави и ме прелева.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кожата ми се крева до под колена и ме чеша, ме јаде под завојот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш ме изнесуваат од нашата соба,” и се насмевна, како кога човек ќе си спомене на добрите стари времиња, “и ме носат во некоја од оние соби каде што врескаат, врескаат, врескаат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гудалото нежно ми се лизга ту во минатото ту во иднината и ме потсетува дека некој нашинец најпосле треба да му ги истегне ушите на времето пред да ни се исушат сите ритки и пред да престанат да ни врзуваат стебленцата веќе онемени од носталгија.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
„Кај си бе, брат?“ ме пресече ко со нож машкиот тенор и ме закопа во асфалтот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)