и (сврз.) - зима (имн.)

А-а-а и зимиштево, се одолжи, - мрмореше Светлана, кога влегуваше во шупата за дрва.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Црни горо црни сестро и животот црн чмае во место другите девојки фатија спонзор а таа сѐ уште дреме на прозор Се к’ти ноќта и зимата црна студот во коски со кубик дрва да учи во студ, да ѕемне под јорган за упис на факс да продаде орган
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Не гледал ли дека утрото го сменува денот, а летото есента и зимата, а? Сега сме ние тука.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Окитот ги заличи годините и зимата нема а немирна во мислата: каде Окитот ги заличи надите и овие раце израснати од барање во застани: каде Окитот ги заличи спомените на една зима мраз зима страв па сепак: каде каде
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Низ една бескрај далечина: Еден апокалиптичен пес Врз еден апокалиптичен коњ Под една грда месечина ме Прогонуваат. облак Сјае злате облак: (Среде небо, среде денот бел) Главата на мојот предок Редок, Божји Сведок: Облак-утешител. глас Тешко спиеш и се криеш Во таа дрвна окарина Надвор снежи, студот тежи И зима е.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Зачудо, очите ѝ се насмевнаа, ни малку изненадени, додека ја сослушува мојата неповрзана приказна, па охрабрени, дрско ѝ велам дека снимката развиена во чудесната лабораторија на Мен Реј е само миговен отпечаток на мистеријата што, вон пролетта и зимата, постои отсекогаш.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Исидора Перуниќ ги имаше донесено нејзините асистенти од Белград и се спремаше колекцијата за следната сезона: есен и зима 1938-39.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И кацига прекрасна, на моторот има, да ја носиш Давиде, во лето и зима.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)