Ова му оди во прилог на оној дизајн во чијшто домен се сликовитоста и имагинацијата.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Сето ова во најголем број случаи, поетот не мора да го знае но, тој го чувствува, тој тоа по една законитост, по силата на својот творечки инстинкт и имагинација го прави, го созадава.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Едноставно, потсвеста е таа што доживотно ќе ја прогонува личноста на поетот и ќе го возобновува архетипот, но никогаш, и покрај огромните напори, авторот нема да успее најпрецизно автентично да го репродуцира (за среќа!) туку осознавајќи го ќе го надградува со својата филозовска порака и имагинација.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Помеѓу сеќавањето и имагинацијата, се отвора просторот на фикцијата.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)