и (сврз.) - нога (имн.)

Ние Македонците умееме, ќе можеме да влеземе низ таа врата – ако треба со заби ќе ја отвориме, со остоумноста наша, така што рацете и нозете треба многу малце да сработат, како послушни извршители, активиртаниза целосно дејствување во овој меѓу – период.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
А пак јас, тежев како камен врз него, тешка од тешки мисли, тешка од ТЕШКОТО- ОРОТО, кое во мене без престан се играше, па како лута змија отровница, под срце да ми се беше завила, ми тежеа и рацете и нозете и снагата, иако не беше многу ухранета.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ја извади желката и со прстот милозливо ја заскокотка по вратот и нозете.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Се нажалив заради баба. Толку се нажалив - дури и нозете не ме држат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Спротивно на шишкавата Катина става, дебелите а куси раце и нозе, Митра беше танка и висока, изведита и права како пушка, со долги раце и нозе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го разгори огнот, ги загреа малку рацете и нозете, па легна изѕемнат и во душата и во телото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Некој Мусо, ковач, Циганин, да му ги окове и рацете и нозете во железо, и пеш ли, на коњ ли, како било не ми текнува во - Скопје.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Му ги триеја рацете и нозете, ја гонеа крвта побрзо да струи низ жилите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Беше без колкови, или барем така изгледаше, бедрата и нозете под здолницата ѝ излегуваа како стрели од половината.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Од грижа за моралното и менталното здравје на децата, уште од мали нозе ги воспитуваа, поточно ги заплашуваа, да не убиваат птици: Ќе ти умре мајка, некој од најмилата рода, ќе онемееш, ќе ослепиш, ќе ги се фатат рацете и нозете ако убиеш птица.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ги ловеа и ги убиваа, и тоа само во врска со божиќните празници, врапците.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На исто таков начин се нацртани и нозете, само што тие раснат рамно со главата.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Но, според оние неколку редови што ни ги оставил несреќниот Мида, во центарот на клопчето-текст господарела огромна црвена буква што наликовала на нашето „Ж“, насликана како девојка-пајак, со раширени раце и нозе, како што и се гледа од ликот на самата буква.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И на жена со раширени раце и нозе, подготвена да те голтне во својата мрежа, вселена мала што е.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И потем одевме; во еден миг јас почуствував дека со мене нешто не е во ред; како да ме беше каснало нешто, како отровен пајак; почна да ми се врти, свеста ми се виеше, и нозете ми ослабеа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оти: си влегол, татко, во одајата со записот проклет, но очите не си можел да ги одвоиш од буквата Ж, буквата девојка, што зографот-краснописец ја нарисал да биде со очи питоми, со раце и нозе раширени, спремна да го познае мажот свој; Оти: си видел жена, сподобие страсно во писмо, клопче отровно, со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење; Оти: вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; Оти: твојот страстен поглед ѝ дал топлина на буквата-девојка, и таа оживеала, и скокнала од писмото-клопче, па паднала пред твоите нозе и почнала да ти ги бакнува стапалата; Оти, ти рекла: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; Оти: иако си му се заветувал на Бога по раѓањето на твојот единствен (сега ја разбирам смислата на нагласката на овој збор во говорот на Лествичникот пред логотетот!), син Лествичникот, си ѝ рекол: „О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тука, се разбира, не ги вбројувам исклучоците (имаше во циркусот и една жена што можеше, лежејќи на стомак, да се свие во половината и нозете да ги префрли до лицето; често нѐ забавуваше пушејќи во таква поза); но во циркусот имаше и поинаков став кон техниката: најмногу се работеше на техниката при изведување на точките, а при изведбата на точката техниката мораше да се заборави; во спротивно, се плаќаше со живот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Најпрвин кај нас донесоа 29 цивили со ампутирани раце и нозе, а подоцна на 8 октомври повеќе од 150 партизани, заедно со околу 2,5 илјадниот транспорт што стигна во Швиноујшче со бродот „Кошчушко“.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На крајот од спалната, во аголот, на еден кревет, лежеше Клара во бела ноќница.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во спалната во која нѐ внесе доктор Гете, на десетина кревети лежеа жени – некои неподвижни, други се превртуваа во креветите и мумлаа, една од жените беше со врзани раце и нозе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И нозете му се истанчија, му се затресоа и го испуштија човекот одозгора.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Стасувам до Скара и нозете веќе не ме ризаат. 239
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ногата одново почнува да ме клука.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Едната нога му се држи само на ногавица. Ја сечат ногавицата, ја поттргнуваат и ногата му ја извлекуваат сосе алати.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој поглед беше просто зачекнат, впиен во неговиот тил, а еднаш сосема јасно откри дека тука, на десетина чекори од него, веќе сноват и сите други издолжени прилики, на кои можеа да им бидат здогледани дури и нозете како пречекоруваат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А јас бегам и нозете се лепат на тоа сребро.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Рацете и нозете ми се во синџири.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не ги молев да ми ги ослободат рацете и нозете.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Погоди, - повтори Барбут- бег, и самиот намигнувајќи ми, но со двете очи.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Рацете и нозете ми беа врзани со дебело јаже од кое ни најмускулест орангутан не ќе се ослободеше.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ползеше и по нивјето додека мајка му работеше, гризеше тревки и растенија, гризеше земја и варовник, лижеше по камењата како овца по сол, обезбедувајќи си недостаток на калциум; го запознаваше животот околу себе фаќајќи и играјќи си со бубалки, црвчиња и секакви гадурии што му лазеа по рацете и нозете.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Зашто тие исекоа сѐ што сретнаа на својот пат - и нозете на невеселиот палјачо и коренот на маслинките.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
А јас бегам и нозете се лепат на тоа сребро.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Рацете и нозете ми се во синџири.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Таа се стисна до него, ги обвитка рацете и нозете околу него како да сака да го успокои со топлината на своето тело.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас сум роден, јас ќе умрам. Имам раце и нозе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Непара си за вера, токо нека е аирлија, и ногата да ти е сурова ако изведиш некое ѓубре, како таа роспиата лани.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Одеднаш ја позна. — „Она е, она ! ... Ами сега?“ — се праша и нозете му се потсекоа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Нападнат беше од волк, но се спаси. По рацете и нозете сѐ уште има лузни.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А рацете дур летаат и нозете се јазат кон сонцето на плодот кон семките што 'ртат долапот расте во ноќта на сништата што лазат и вика тој со гласот што чкрипи тропа и чкрта.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
А Господ додаде: - Нели ќотекот господ го измислил, така тврди народната мудрост а јас ја почитувам таа мудрост и не ја доведувам во никаква врска со религијата - а потоа најде за потребно да додаде дека и оваа наша власт, иако атеистичка, ја почитува традицијата на ременот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ова, за волшебната моќ на камшикот го бев рекол јас кога спомнав дека еден силен удар на камшик може да расплетка многу смотани раце и нозе.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во влажната внатрешност беа сместени органите од бакар, месинг, сребро, алуминиум, гума и свила, пајаците испредоа златна мрежа и ја прицврстија во кожата; срцето беше сврза-но, во коскеното лежиште беше сместен мозокот од платина што ѕунеше и фрлаше искри од синкаст пламен, а низ телото, до рацете и нозете беа спроведени жици.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Гледаа во рацете и нозете, со сведнати глави.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Знаеше дека мислат оти се сеќаваат на топлината, како руменило: на лицето, на телото, на рацете и нозете и треперливите прстенца.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Беше сјајно црна, со сребрени копчиња и со сребро оковани петици на црните чизми; прилегаше како некој од темна маглина да одрежал раце и нозе и тело, со бледи ѕвездички што проблеснуваат низ неа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Не, не, сега и другата рака и нозете ми се одземаат.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Пудлица: вистинско нежно прекрасно суштество: куса глава, куса муцка, високо кренато чело, јадри очи со убави веѓи, долго влакнесто руно префрлено преку вратот и нозете како пелерина.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Па и оние остатоци: претрупените раце и нозе, завлечканите и смачкани трупови, истурената крв во тревата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сум згазила на некои одвалени камења и нозете ми избегаа, газот ме тргна надолу.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ме трае срцето побргу да го видам Никифор и нозете сами ми трчаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми ја исчистиле раната, ми ја закрпиле и ногата ми ја ставиле во гипс.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги оставиив така, прашувајќи се дали утредента ќе ги видиш и препознаеш. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 187
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Попријатно беше пешачењето до станицата Е1 чувствувајќи како дождот ја мие песокта од мојата коса и нозете, додека тој единствено се чувствуваше во препоните на кратките пантолони и со секој шмрк на чевлите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Еден блок понатаму поминав покрај пар гаќи што лежеа во еден вир и забележав дека беа моите; ми испаднале од задниот џеб додека трчавме кон твојата куќа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Првиот ден Ј се разбуди со силна болка во рацете и нозете. Се зачуди кога виде дека на себе има розеви бебешки пижами што силно ја стегаа.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Беше ранета во колкот и нозете и беа скршени.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сѐ им е тешко - и нозете што ги влечат и очните клепки што им паѓаат врз очи и шинелите и капите, освен сувото парче леб и голтката вода...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Нешто го стегна за грло, а Ѓорѓи почувствува како му се ежи косата, како ладна пот му потече по чело и лице и нозете веќе не го држат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ако си вистинска балерина, ќе играш врзана, без раце и нозе, без музика, без рефлектори. Нема не сакам, нема не можам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
- Ах, дојде, од кога те чекаме! - извика џуџето со тенко гласче како да пее, плесна со малите раце и брцна во џебот што му беше пришиен на средината од палтото и му ги покриваше целите гради, стомакот и нозете до колена.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)