и (сврз.) - око (имн.)

Сега додека одевме кон скалите за да се качиме горе во собата, му го видов профилот, по малку пушкиновски, подаден напред, но целото лице подолгнавесто, горниот дел кај челото и очите поизразен, а долниот пововлечен.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Вратата се отвори. На врата се појави едно момче, високо, стројно со бујна црна коса и очи, за мене познати од некаде, како да сум ги видела веќе многупати.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кметскиот тешко се издиши и очите му се овлажија.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Се заврте лево и десно, го погледна вџашениот и нем народ и очите уште толку му закрвавеа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој сега стоеше на високо и под себе гледаше непокорна раја шо се дигнала да го брка неговиот падишах, а преку него и самиот алах, та затоа сите му беа мрски и недостојни за неговото внимание.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Неговата опашка сега не мавташе весело, туку замавнуваше со големи удари, како да замавнува со сабја; розовите уши му се вкочанија над черепот и очите му светнаа. Рози направи уште еден чекор и пак застана.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Светот се прости од мојата милост. Голијат и без борба со Давид, торбоносец стана. Самсон без коса и очи.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Луција се појави точно пред полноќ. Беше облечена во црвено здолниште со бели цветови и лесна кошула; косата ѝ беше собрана во опашка и очите ѝ сјаеа на еден особен начин.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се креваше тоа грдо сподобие на прсти пред нас, и окото бело му светкаше, и насмевка на лицето му се јави.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тие раководци ги прават сите усилби да ги покажат мотивите и самото движење како што им се сака ним; ама работата е оти не само ние, ами и другите имаат разум и очи да видат и да разберат како е вистината.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Трчав и очите ги држев отворени, посебно кога трчав по западниот дел (овде сакам да му се заблагодарам на мојот пријател Павле кој за цело време ме подржуваше во трчањето).
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во темнината телото тлее и очите, загледани во решетката, истекуваат во копнеж да го здогледаат нејзиниот лик.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ви кад би могли и његову руку њему би продали, вика, и очи оног човека, опет ономе човеку би продали. Марш, мајку вам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И очите веќе не му светат. Зајдена му е светлината. Сѐ е загаснато на него.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што ѝ направив, господе, си мислам, го искубав девојчето. Ја одведувам Роса пред огништето и ја загледувам: образите ѝ се црвени и очите ѝ се црвени.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
дрво удрено од ровја, црно и го фаќам в гуша и го стегам колку што можам, а тој само потклекнува и кркори, небаре да брбори во вирче вода, пушта шапки и очите му излегуваат надвор, ко откатени ореви, бамуја, и потоа памтам само дека ме удри нешто по глава, и ми скрцка нешто во главата, мислиш некој џам ти се скрши во главата и после, кога се освестив се видов бос, ми ги собуле чевлите и чевлите ги видов на нозете од старшијата, оти после многу денови ме тепаше, ќе ме потепа, потепа, и ќе си фати настрана, и ќе се погледнува во чевлите, во ботушите, ќе се кочопери, ко петел на буниште, ама нема веќе што да ми земе, може само животот или калта од под ноктиве да ми ги земе, и сега еве се дотркалав и до ножот од брат ми...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ти си, Велико, или не си, ми вели, и очите му трепкаат како пеперужиња.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одат и очи не можеш да им видиш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ѕвездите гледаат во мене, треперат како и очиве мои.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ја префаќа кралицата, ја издигнува во височината на челото и очите и мене ми кажува: кај најдов да се родам во ова проклето време.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И вртат со муцките под опашката, се касаат, го бараат редот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ја гледа сликата и очите му се навлажнуваат, срцето му се стега, душата му се загорчува и му шири пукнатина во него.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тоа првенствено би се однесувало на проучувањето на моторичката контрола и координацијата на рацете и очите, како и на психолошките процеси што се одвиваат за време на читателовото перципирање и запомнување на знаците.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Влечеше тони камења и очите му светеа како летрици.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Да легнеш врз да ти легне овој сач на брег да легнеш да оздраве оваа лутина до разголени меса и очи дождови престорени.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Крсте го испушти надесно моливот, се наведе небаре да си го земе, ја подаде левата рака под клупата, го залепи левиот образ на самата штица и очите сами се вперија право во неа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога запреа на самиот истек на реката од Езерото, во просторот каде што се мешаа бавните и брзите води, каде што се забрзуваше минливоста, на Исток небото веќе беше заруменето и окото на сонцето се одразуваше во сините води.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Го гледам тоа тркало на тие дамнешни сништа полето како го буди врз таа земја сува и дури се вишнее класот и брегот дури листа базјето спокој и очите ги чува.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
ОБЛАК Се ведне тој над погледот и окото на светот облак голем како чудовиште сал сонот на земјата што го памети што секој час може да се истури во пределот на срцето.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
СВЕТИ ТРИФУН I Ме затворија во манастир во црква ме затворија во осама ни дождот да ме мие ни виното ни плодот на надроченото сонце под овие ридја ме врзаа за ѕидот за тулата за варот со боите на ридот со воздухот на коштаните ме врзаа млад и ме нарекоа светец а јас лозите ги сакав и очите на селските моми на гроздобер на панаѓур на сведен.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
НАЦА: (Влегува.) Проштевај, чорбаџи, саатот е крив...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: Нејќе овде па, па, туку треба ум и очи отворени!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Подоцна учителот го остави на мира: едноставно само ќе минеше крај него и очите ги вртеше настрана, зашто ако запреше кај него, голем дел од часот ќе му минеше во неврат.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Селската врева ги бакна усните замислени и очите запловија во зелените езерца на ридовите.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Светлина се растури и се разлеа наоколу, се подигна до таван, го осветли лицето и очите на Пандократорот; се пројаснија крилјата на ангелите и образите на светците.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Бреза почна да писка, но се изненади од прскањето и ја затвори устата вчудовидена. Ги затвори и очите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Танаско како одвај да ја протурка својата снага низ вратата, покриен со дебел слој снег што го истресе внатре во одајката, влезе со грбот а не со очите, оти гласот и очите го водеа гостинот Бујрум у нашта кујќа, место коуку милуваш, уште тоуку може да собере! и ѝ се обраќа на својата жена без да се заврте, сега тресејќи го снегот од гостинот Пено мори, устрау да те удри, пули кој гостин ти носам!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Зар можеше вака и вака, вели и очите ги врти ко лупени јајца.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Господе боже, зар срцето и очите секогаш заедно умираат?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оливера ми кажа дека некои деца биле уште уплашени од војната и дека не можат да спијат, а кога ќе заспијат викаат во сонот и бегаат од постела, се кријат под креветите, некои само да чујат брчење на камион или трактор, и ќе почнат да скокаат низ прозорците, си мислат авиони и тенкови идат и ќе се пикаат по грмушките, ќе се тресат ко пилиња, негователките ќе ги бараат, а тие ги затвориле ушите и очите, само устите им стојат отворени, ама пак не се оѕвиваат, не се кажуваат; оти не се оѕвиваш ми вели Горачинов, кај беше досега отидена, ме прашува, по ортомата своја, му велам, и јас не знам кај бев, а надвор се смеат, на вратите од кабините ни напишале ,То долапи ефтихијас"18 и се смеат,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)