А и персоналот носи капи од кучешки кожи за распознавање и како симбол на Пансионот.
               
             
           
            
            
              „Животраг“
               од Јован  Стрезовски 
              (1995)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  И персоналот му возвраќаше со гласно извикување: „За добро здравје и долг живот, газда Вајс!“
               
             
           
            
            
              „Животраг“
               од Јован  Стрезовски 
              (1995)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Поспаните, кои порано ги совлада сонот, беа жртви на ѓаволштините на будните речиси до самите зори, кога и наставниците како и персоналот на хотелот можеа конечно да здивнат.
               
             
           
            
            
              „Последната алка“
               од Стојан Арсиќ 
              (2013)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Затоа и персоналот при играњето му попушташе за да му ги прават миговите среќни.
               
             
           
            
            
              „Животраг“
               од Јован  Стрезовски 
              (1995)