А мислевме: и порокот и невиноста на ист начин нѐ исмејуваат.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Ме носи под земји, ме крева Над облаци, ме гори од мрак- До зори, со сласт и пороци Таа река која гори, гори Да ме согори, да ме измами Со жарот, од боговите дарот, Кога сме тажни и осамени Сами од себе заборавени?
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)