Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Нејзините перформанси на еден вознемирувачки начин ги комбинираат спокојните, банални, секојдневни активности, повредите и болката - голтање на гнило мелено месо додека гледа ТВ-вести во намерно неудобна положба; наизменично ранување со жилет врз стомакот, очните капаци, лицето и рацете додека си игра со тениско топче (Психа, 1974); бескрајно гргорење со млеко сѐ додека исплуканата течност не се обои со крв (Sang, Lait Chaud, 1972); искачување со незаштитени стапала и дланки низ скалички составени од жилети (Escalade Sanglante, 1971).

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

А пак јас, тежев како камен врз него, тешка од тешки мисли, тешка од ТЕШКОТО- ОРОТО, кое во мене без престан се играше, па како лута змија отровница, под срце да ми се беше завила, ми тежеа и рацете и нозете и снагата, иако не беше многу ухранета.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Но студот лиотски гризе по коските и иглесто дупи со подноктица во нозете и рацете.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Кај Батанџиовци една вечер станаа пискотници во племната.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ретко ќе се најде перо и рака да ги опишат, но отприлика изгледаа вака: — Аман ага, аман пашум, аман султанум! — пиштеше и се виткаше од ударите дедот Стојко Кусибоја налегнат во сред двор во тињата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Јас су Толе Паша арамиата. Да не се вате некој за пусат оти загинате сете! — викна Толе силно и застана да командува: — Станете сете простум и рацете горе!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Некој Мусо, ковач, Циганин, да му ги окове и рацете и нозете во железо, и пеш ли, на коњ ли, како било не ми текнува во - Скопје.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Уморни дотаму што главите им паѓаа на градите и рацете им беа како мртви во скутовите, седеа околу огнот што го беше наложил возачот и толку беа гладни што на никој не му се стануваше да донесе барем леб и некоја конзерва да стопли.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но тој чудна ука ми кажа, ми ја преподаде уката на криењето тајни а украдени нешта, и јас видов дека срцето негово веќе сосема во пороци зараснало, како нива заборавена од Господа и рака човечка.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Откако се заколнавме и рака му бакнавме на владиката кој стоеше пред излезот од црковниот двор, тргнавме да си одиме дома.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тоа биле поцрнети и исушени луѓе со опаки очи и без насмевка; некои од нив, со завиткани шамии и крпи околу главите и рацете како воскреснати чкулави Лазари што знаат дека само двапати се живее, се сеќавале на вчерашниот живот и на мракот во тој живот потежок и од умирачката, на тоа химерно џвало на кое ни стробјак ни џуџе не му бега, но светлоста на утрото обилно доаѓала од исток и ги бришела од очите на призраците суровите сеќавања.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

1 Само малку, ден неполн, поточно една ноќ по зачекорувањето на Лозан Перуника во староста што дошла по многу видени погубности, по оние умирања што се случиле во куќата на некој селанец со глува и нема ќерка, преостанатите дваесет и деветмина од дружината по изгревот стасале со двоколките во Лесново.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не сакаше триумфот да биде само негов. Сакаше да го подели со ова алабастерско бело тело, кое податно лежеше пред неговите очи и раце.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Заборавен за тоа што е околу него, паѓа на колена, вцрвенетите клепачи ги разголуваат зениците стаклено сини и раката замавнува и со секој удар во празнината ги свива силно усните.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сега длетото копа и во теснината се слуша брзото дишење и триењето на телата и рацете.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се попритискува до ѕидот и раката махинално ја стега рачката на револверот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Му ја раскина кошулата и неговите тврди прсти бргу зашетаа по градите, рамењата и рацете.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тој се оптегнува, го забодува лактот лактот и раката го стегнува длетото.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се вртам кон следните гости и со наклон и рака испружена ги канам да повелат да се фотографираат со младите, а тие се редат во групи - дедо, баба, мајка, татко и деца.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Нозете и рацете ми беа модри, грбот ме болеше како скапан, а од муви не можевме да се одбраниме.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сиот се оладувам, вели и рацеве ми се испотено железо.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе се држи за мешето и рацете и колената ќе ги собира на едно место.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама само поминуваш со раката преку устата, преку веѓите и раката ти се полни со вода.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ај, уште овој пат, си велам, па ќе се сетам, колку пати сум рекол така. И раката си ја соберувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Откако се насити со свежа салата, беше со љубов чуван и гален, неговото почетно напредување ветуваше, па со надеж си реков себеси дека пред борот во дворот да ја премине висината на покривот, Освалдовите сребренести рогови ќе се најдат во видното поле на Маргарета за да ѝ ја пренесат мојата љубезна порака; во меѓувреме, одовде среќно би можел да ја замислувам нејзината радост кога ќе го здогледа, мавтањето на плетенките и рацете.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Требаше само со едно око да се види и рацете бргу-бргу да ги ставите во џебовите.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ја повреди ногата и раката.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Започна кожата да ѝ се набира, да ожебавува, дебелите засеци на нозете и рацете да ѝ се зарамнуваат, да ѝ се смалува подбрадокот, да ѝ спласнува мевот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

И дури тој се искачуваше со тројца другари по скалите за да дојде до вратата каде што беше кадијата со Анѓа, каданите, Ајша и Сефедина, другите петина се изјазија до прозорците, давајќи си грб и раце еден на друг.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Устите и рацете им се замастуваа, но не се бришеа уживајќи во вкусното месо.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Веќе ти е платното в дланка и четката и боите и раката прв пат ја чувствува изненадата на непознатите трпки.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Зашто сечејќи ја неа се преполовив себеси во труп претворајќи ја својата снага и рака.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Овошјето од еден обичен плакат го поместува тлото под душникот го лизга ровко и несопирливо и ве пренесува во детството - небаре тоа е на едниот, а вие на другиот крај небаре сте биле еден без друг вие, кои не сте смееле - повторно ја доживувате возбудата на окото и моливот кога сте цртале гроздови, круши и јаболка и сте го наслушнале разговорот меѓу мечтата и раката во којашто се влевал еросот на иднината.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

„Слушајте“, велам, допирајќи им ги лактите и рацете. Ние сме едно.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Додека не ги „фаќа“ лудилото, како што велат луѓето, тие се мирни, лежат под стреите, си подаваат цигара, се шегуваат, намнисуваат, но кога ги „фаќа“... тогаш „занаетчиите“ најмногу лудуваат, стануваат опасни, а оние што навистина се болни, лежат овде-онде, удираат со нозе и раце, копаат со петиците, со нокти си ги раскрвавуваат образите, се превртуваат и пена од устите им тече.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Но, веќе истиот момент, како на успорен филм, на човековото лице љубопитноста се замени со гроза и раката убиствено ја зграпчи патерицата...

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Додека под нашите раце бесшумно исчезнува ноќта кон наслутениот смев интимни сосема одиме Оваа постела потна е море со високи бранови што во пените на чекањето ги фрлаат нашите тела и на тој пат што мами сосема измешана плови зелена гранка од соништата и раката од пелин Па сѐ по малку сетни рацете твои како пристан тогаш сум и брод и галеб што во него ќе слета и ја наоѓам во него онаа неизбежна вистина што мавта и подмладува со рацете на ветерот

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Се расплака Дедо Мраз во земјата Дардаванија и со камен на гради, со очи испренасолзени и раце несмирени, застанал пред вртелешката, меѓу оклештените кукли, која од која поубава, која од која полична.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Во борба за невистина нова, душата своја и раката десна ја уби.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

Трепери пламенчето на масленичето, трепери и раката на Фимка подигната до чело.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Како брат ми Митре, да му се миросаат коските и Господ златен да им отсече и раце и глави на тие шо го заклаа... - се прекрсти баба и потоа ја дофати фурката и почна да преде.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И колкот на Шишман и рацете на Србина од тоа затрепереа и камчето пак затропа.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Од мишките до појасот распарани и рацете пикнати внатре. Во пресеченото.