и (сврз.) - сестра (имн.)

Никогаш браќата и сестра ми не можеа да ги заборават мајчините битки да ги одржи своите рожби кои, поради немање лекови, исчезнуваа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Одродени, откинати од татко, мајка,од вера, од браќа и сестри, од сите свои уште како деца на воз­раст од 12 до 15 години, во името на законот, односно данокот во крв наречен девшурме (одбирање), ги учеле во Цариград, во специјални воени училишта, на сите воени вештини, па кога ќе завршеле, стапувале во елитните воени единици како јаничари.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ламбата гореше... Гоце, мајка му, татко му и сестрите седеа дома околу огништето.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Што требаше да биде тоа „Ќе ви...“? Ќе ви покажам јас вам, или ќе ви дадам отров, или ќе ви ја заебам мајката и сестрата и сѐ живо и мртво, или ќе ви стокмам слика од мене да се крстите пред неа, или ќе ви го сторам ќефот, ќе ве најадам и ќе ве напојам, или ќе ви ја земам силата, и така обесилени, ќе клечите пред мене и, тресејќи се, ќе молите и ќе чекате, оддалечени долу, под моите коленици.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога сфативме дека таа овој пат нема да се врати (татко ми и сестра ми малку пред мене) почнавме да разговараме за тоа што нѐ мачи. За неа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Јас и сестра ми си игравме негувателки.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Никој неа не можеше да ја разубеди во тоа. Еве и сега се случува истото!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тие знаеја дека ќе мине!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Само кметот со мака и со вжолтено лице се обидува нешто да им преведе на германски: „Другари и другарки, Браќа и сестри, Чукна веќе оној долгоочекуван и решителен час ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Само гората пееше некаква монотона песна која на Толета му личеше на тажна тажба од илјадници ожалостени мајки и сестри што ги оплакуваат своите несреќни рожби и браќа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Светијован и светијованка, според него, можат да спијат како брат и сестра во една постела.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И другите жени, мајки и сестри беа тажни. Тој ден сѐ беше тажно.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Нејзините домашни сѐ помалку ѝ беа од помош; старите старееја, а браќата и сестрите ги зафати бранот на градскиот успех па си ја гледаа работата и живеачката.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тие, значи, мајка му и сестра му се најале а за него не оставиле ништо!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Знаеше дека татко му отишол рано на работа, но каде се мајка му и сестра му?
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мајка ми и сестра ми ќе препукнат од радост. А поручек сигурно ќе ме поведат в кино а може и во слаткарница.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мајка ми беше излезена да му помогнеме на татка ми да го растоварат магарето со дрва, а тие, браќа ми и сестрите, којзнае каде беа забарани, а баба ми дојде со тавата на огништето да прави кавурма да ручаме.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Земанек живееше во една распадната куќарка во предградието, останата од дедо му по мајка; живееше сам таму, без мајка му и сестра му.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Дури тогаш станав; погледнав кон кругот и видов дека и Ина гледа со љубопитство кон нас двајцата, проценувајќи кој од нас е Јан Лудвик, лудакот без мерка; за да се декларирам, ѝ испратив еден бакнеж од устата со рака во воздухот; таа се закикоте, ми возврати на ист начин, возврати и сестра ѝ, и јас и Земанек излеговме од шаторот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ми ја отвори вратата (беше облечена во евтини источногермански фармерки и кошула; внатре беше и сестра ѝ, Светлана); „Добредојде во циркусот“, рече на лош англиски.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Никогаш не дознав зошто мајката и сестрата на Земанек живееја на другиот крај, во друго предградие.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мајка ми и сестра ми ќе се зачудат, ќе ги рашират очите и ќе прашуваат: „Што е, кажувај брзо?“
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
По самото стемнување, додека за преостанатите покладари, како што еднаш ги нарекле во селото терачите на двоколки, времето било изгубено, кога тие биле повеќе мртви отколку оние зад нив покрај патот, двата реда сенки се сретнале недалеку од запуштени ако не и напуштени гробишта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На вдовиците и разжалените мајки и сестри што во преѕвездената ноќ можеле да се крстат приврженички на спомени и на сеништа или очајнички без радост или надеж или вера во иднината, им се придружиле со свои тагопојки и оние што клекнувале пред своите престарени мажи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На самата асоцијација наследство во ист миг светнаа очите на трите жени: мајката, снаата и сестрата на Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- А дали имаш други браќа и сестри? - копкаше Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
По една недела од договорот во паркот зад стадионот, Томо со своето семејство, татко му, мајка му и сестра му седеа на празната трпеза во домот на Никодин.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Легната на кревет со неколку доктори и сестри околу себе во една приватна болница одгледав краткометражен филм со мене и моите црева во главна улога, како кратка реклама за колагенска крема и чај од нане на голем плазма телевизор... додека не ме фати анестезијата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
На закопот беа сите жители од Потковицата, и старо и младо, и машко и женско, и свршеникот и роднините негови дојдоа од Битола, и сите на глас ја редеа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А потоа, само четири години по неа, кога и таа наврши двајсет години и кога и таа се посврши, само еден месец по свршувачката, умре и Милјана, како и сестра ѝ, одненадеж. ја закопаа во гробот Миличин, коските Миличини ѝ ги ставија од мишки на Милјана, божем требаше да ги однесе таму, на небо, кај душата нејзина.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Чупите одбија да одат и да ја чистат Латинската Црква, заедно со браќата и сестрите се противставија да се празнуваат Божиќ и Велигден, не даваа да се вапцаат јајца, одбиваа да се венчаваат в црква, со поп, туку одеа во Тополчани во општината и таму матичарот ги регистрираше.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И кон кај што одат доктурите и сестрите, таму ни одат и очите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И за проодување ѝ кажав да викне две сестри и сестрите да земат со устите вода од под воденица, пред сонце, во недела, уште неугреан денот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Браќа и сестри, се созема попот, не треба да очајувате пред болеста што ја запознавте.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Додека сестра ми на сина си, моето кумче, веднаш му купи лоз, јас сега главно се занимавам со тоа што со часови си го напрегам мозокот, размислувајќи кој од оваа генерација, која, еве расте, ќе тргне по моите стапки, кој од овие бесни, убави деца што ги изнародија браќа ми и сестри ми, ќе биде црната овца на следната генерација?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сакам да го знам тоа, да го предупредам, зашто и ние имаме свои искуства, и нашата работа има свои правила што би можел да му ги кажам нему, на мојот наследник кој засега сè уште е непознат и кој си игра со другите како волк во јагнешка кожа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
ЛУКА, Слушај ти, добро што твоите браќа и сестри ме удавија со здодевност, но сега кога те дочекав со толку желба да излеземе на прошетка, доаѓаш накисната до кожа НЕГОВИТЕ и со лице некаде меѓу боја на олово и форма на превртен чадор, кое така добро го познавам. Па не можеме така да се разјасниме, гледаш ли.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Знам веќе, семејство, но сега наместо да си на мојата страна а против нив, ти се приклонуваш не оставајќи ми време за било што, дури ни да се помирам со судбината и да се привикнам, се појавуваш вака, водата капе низ тебе, сивата вода на невремето и студенилото, обесхрабрувачко порекнување на нешто што толку го чекав додека постепено се ослободував од твоите браќа и сестри обидувајќи се да ги сочувам силата и ведрината, да имам џебови полни со пари, да смислувам каде ќе одиме, пржени компирчиња во оној ресторан под дрвата каде што е толку фино да се руча покрај птиците и девојките и стариот Клемент што го препорачува сирењето проволоне и понекогаш свири армоника и пее.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И кога Татковата мајка во 30. години заминува за Турција, да се види со своите браќа и сестри во Турција, по триесетина години откако се разделиле, неа тешко можеле да ја разберат со нејзиниот архаичен турско-арапско-персиски јазик.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И јас со задоволство ти ја признавам таа победа, оти твоето здравје и твојата лична среќа, како и на твоите браќа и сестри, ми се најважното нешто во живото.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
А таа и сестра ѝ гледаа во земја и чекаа татко им да им каже дека можат да си одат.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
На изгорениците им ставила нерастворена есенција и сестра ми се онесвестила.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таа била бебе кога татко ми нѐ селел мене и сестра ми Борка од Крњево.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ништо не недостасуваше од собата, освен мајка му и сестра му.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Влезе во собата каде беа мајка ѝ и сестрите.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога виде оти Колобан прв ги пикна Толета Бојанин во пансионот како противуслуга на протата што му го даде анот за пансион, тој си помисли: „Кога може Стоан Бојанин да биде во пансионот, кој си има и мајка, и татко, и сестра да го гледаат дома, оти пак јас да не можа шо си немам мајка?“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Првите дни Крчо се надиши слободен воздух, се најаде слободен леб, се напи слободен вода; та дури така се распеа, да се зачуди попот, и сестра му, и целото маало.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Неговиот дедо Михаило (познат по тоа што едно време бил визитинг- професор на Универзитетот во Беркли, Калифорнија) и мојата баба Добрила (позната по тоа што пред војната била избрана за мис на Врњачка Бања) се брат и сестра, родени во црковен брак од прадедото Милош (познат по тоа што во почетокот на минатиот век во Швајцарија победил на натпревар по боб-санкање така што не знаел како се кочи бобот) и прабабата Даница (позната по готвење оброци со австроунгарски имиња од типот на штрудли, шненокли и шуфнудли).
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
„Тебе, татко, браќа и сестри ти заминаа во Цариград, земји продадоа, богатства однесоа! Зар нема да ги следиме?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Останав сам крај Мајка, додека брат ми и сестра ми се растрчаа по другите сектори да бараат дерман за Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
За нив татко ми прикажуваше оти тие биле брат и сестра и ич не живееле како што рекол Господ, та беше ги колнала мајка им и татко им да се сторат пилиња и да одлетаат в поле, та да се бараат и еден други и да не се најдат.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Море колку за нив знаеме оти се сторија од брат и сестра две пилиња, му рекле сите, туку тој век друг бил, кога шетал Господ по земи и светците, да слушале луѓето што зборувале, а пак севишниот век повеќе ѓаволот шета по земјава, да од тоа тебе не те веруваме да си бил штрк.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ете тие две пилиња, синко си биле некогаш брат и сестра.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Неда, невестата му, и сестра му, тие да ја работат куќната работа, а пак Силјан ќеф имаше пазарџибашија да биде; да беше кабил катаден да оди на Прилеп на пазар, да купува вино и ракија и друзи слатки работи.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Не беше многу доцна, но родителите ги имаа облечено братот и сестрата во пижами и сите седеа во собата на долниот кат, затоа што само таа беше затоплена.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„Јас и сестра ми Ивана сме задолжени за акцијата, па сѐ запишувам и му поднесувам извештај на Томе.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
А децата, велеа, аскерот ќе ги собери и ќе ги прати по острови, како на сургун и таму ќе ги учат мајките и татковците и браќата да си ги кодошат и дека од нив ќе направат најлоши зулумџии и кољачи кои од крв мајчина ќе се ситат и сестрите ќе си ги поганат, велеа...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Откако положи цвеќе и се помоли во незадржан плач пред гробовите на својата мајка и сестра, ќе положи, на чудење на сите, китка цвеќе и на гробот на диктаторот Енвер Хоџа, кој не ѝ дозволи на светицата Мајка Тереза да си ги види своите додека беа живи, а ниту да присуствува на нивниот закоп во Тирана.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Па добро, мајчето ваше мајчино и сестра и прабаба до дете од половина кило, од каде сега вие овде, дома, кога ни жива душа од српската, војска уште не е демобилизирана, а?...
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Пела и во сонот се појавуваше како сонце, бело бело и топло а потоа таа викаше бате Дончо јас и ти сме брат и сестра нели а тој нема глас да ѝ одврати дека тие двајцата не се брат и сестра само нивните мајки во исто време ги имаат родено и оти се најдобри другари им кажуваат дека се полубрат и полусестра и сакаше да ѝ каже дека се само две деца таа момичка а тој момче нели таа женско тој машко како што има жаба машко и жаба женско како што има гугутка машко и гугутка женско како што има којн машко и којн женско како што има вол машко и вол женско и ние сме како нив и токму ска да ѝ каже во што е разликата меѓу машкото и женското го изгубува привидот на Пела сонцето и белото и ќе врекне со широко отворени очи Их, пак само сон!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
За неа Дончо на Чана како да ѝ беше братче, го викаше Големиот Бато, не се ни обидуваше да сфати дека не е возможно деца од две мајки да бидат брат и сестра.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тоа лето не само што сфати дека таа и тој не се брат и сестра, туку сфати и зошто Дончо на Чана го викаше Големиот Бато.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сум ги олабавила рацете и сестрата ми го зела детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега останав и без стрико ти, вели, брат ти и сестра ти ги криеме во Лариса...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Имам мајка, брат и сестра, велам, ама за живите ништо не знам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Почнав да ги жалам тие што немаат браќа и сестри, а најмногу ми беше жал за мене самата, го имам, а не е тука. Каква тага!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ги знам јас тие приказни од другарките што имаат поголеми браќа и сестри: седеле во своите соби по цел ден и божем учеле, а којзнае што читале и на што губеле време, па после кецови.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во тој момент завршија моите среќни денови, оние во кои уживав откако брат ми замина за Лондон.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)