и (сврз.) - солза (имн.)

Бабата Тода ги заспиваше сите девојчиња и Јована со песна на уста и солзи по образи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Плач, јад, и солзи во неповрат препратете, пролетта во виор претворете ја, за малку живот оковите скршете ги на депресијата која младоста во вас ја убива.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Да можам ... само да можам, да сторам да трае мојот сон кога твојот се руши... зошто не секогаш во една средба трае сиот живот а животот е мал за да го собере сето во тебе за мене... за да собере толку и смеа и солзи, и копнеж и љубов...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Седни... Ти трепери брадичето и солза под око ти стежна.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Велат дека времето лечи сѐ. Но насмевките и солзите нејни.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Оставија на срцево рани трајни. Но насмевките и солзите нејни.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со бакнежи и солзи, на големата и шумна минхенска станица, девојките се разделуваа. Нивната песна молкна уште пред Јасенице.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Имаше отец Пелазгиј една маана: кога ќе беше притеснет во расправите со параболи, почнуваше да пелтечи и солзи му идеа на очи.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Стасал со копнежот во срцето, стасал каде што треба, сега треба да се смири, да го прифати мирот, и солзите да ги избрише.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Очекуваше сцена и солзи. Место сето тоа, таа замислено рече: „Јас те сфаќав и мислев дека и ти ќе ме сфатиш.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
— И јас овде имам дете, велам и солзите веќе ми се закреваат оздола, ми капат во филџанот, во кафето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пот и солзи ми влегуваат во устата, ми се лизгаат зад ушите, под гушата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ме боли, велам, а очите ми се завраќаат, пот и солзи ми се полнат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таму, врз дланките огнени да си ги исплачеш солзите кап - кап - кап - капат студени капки - и солзи, и магла во капки престорена, и студен дождец...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Заплашувањето на првиот зимски здив внесуваше во нив бес - луташе таа мафија по улиците и оставаше зад себе јад и солзи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Разговорот секна и солзите испарија кога во кујничето се втурнаа Пела и Мурџо, очигледно и двајцата гладни.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Последни на Деспина ѝ честитаа зетот Михали и Милка, тетките Сава и Танаска редејќи подароци врз нејзините рамена, помалите сестри Митана, Василка и Елеонора ја прегрнуваа и ја бакнуваа, а кога пред неа застана мајката Роса, Деспина се наведна и ѝ бакна десна рака при што малечките очиња на Пела забележаа како нешто се префрли од дланката на баба Роса во дланката на дада Деспина, ама и објаснувањето дојде од устата на баба Роса која со растреперен глас надвладеа над вревата Ва лирта, мајкина, у р′кта ми а стави мојта мајка а у нејнта нејнта мајка на ваков ден за срејќа зравје и ск′па љубов! и сега она се посегна и ја избакна ќерка си во двата образа измешувајќи си ги истовремено и солзите.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Па сега сум море каде пустош тлее и солза сум само в зеница истината.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Кој ќе посведочи ако не ние за болките и чемерите, за плачот и лелекот, молитвите и солзите, за исчекувањата без крај, за пожарот, за викот и крикот, за ужасниот пораз, за откорнувањето и патиштата што сѐ подалеку нѐ водеа од дома и надежно ќе проречи дека по години и по времиња пак се ќе биде наше?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кога дрвото покрај кое случајно минувате со задоволство ја претрпува болката од впишувањето на две имиња врз неговата кора со нож; кога истовремената појава на дожд од небото и солзи на вашето лице не може да се нарече случајност; кога светулка се дави во вирче, прета со наводенети крилца борејќи се за живот и притоа не заборава да ве награди со светлина; кога не знаете зошто одот одеднаш ви станува куц; кога не сте пијани, а од некои темни агли на едвај осветлената улица слушате тивко завивање и цивкање на куче; кога не знаете како сте станале дел од таква ноќ... сѐ што ви преостанува е да се гризете од бол и зачуденост.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Солта се втиснала во гените во парењето и спермата во плазмата и солзата во обредот и магијата не само за да храни ни за да конзервира туку за да подјадува и самата овоплотено време да впива сѐ што ќе допре сѐ што ќе шмркне малку по малку, до крај!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)