и (сврз.) - сон (имн.)

По Адама сите умираат, по Исуса - сите оживуваат. Ти чиј си: Исусов, Адамов? - Адамов и Аврамов, син на јамбови и сни...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Постои тој остров, тој копнеж по времето небиднина и сон, неуловлива ѕвезда во нас само ‘рти неговото семе но тој расцутува дури на прагот од бездната.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
- Пристигна ноќта и сонот - се теши чавчето и го става главчето во смирувачката топлина на пердувите.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Има ли надеж дека пак пролет ќе дојде? и пак ќе грее моето сонце и патувања одново ќе има но место на Марс, во новите коридори на животот ќе ги побараме старите траги и сладоста во која уживавме Дозволи да те заборавам и соновите во јавето да бидат заборав и минатост...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Бидејќи сѐ, што се случуваше во таа ноќ, секогаш можеше да биде и привид, и сон, на тоа тераше сета онаа невистината светлина на одблесоците и на белите безбројни искрења на снегот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не беше сигурна што е сон, а што јаве. Каде е границата меѓу допирот и сонот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Понекогаш му се чинеше дека ја загубил границата меѓу јавата и сонот. Што беше реалност?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Се испомешале во главата и соништа и стварност, и минато и сегашност.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Бојана го прибра во нејзиниот кревет (- гревче едно, зарем мислеше дека со цел памет ќе те оставам да спиеш на подот?), што малку го подсмири, дури и сонот неколку пати сакаше да го прими во неговото царство... ако Бојана за беља не почна да грчи.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Ги собрав желбата, копнежот и сонот, и ги ставив во меур од сапуница.. да се распрснат заедно со него... Да не сонувам.. Да не копнеам.. Да не посакувам...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Зато треба да се склопува со разум и одговорност, а не со некакви младешки чувства и соништа кои немат врска со реалноста.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тогаш во него како сѐ да се урна: сите страсти и соништа, сите негувани илузии, сета надеж што, во неговата претстава, требало да значи надеж, создадена делум можеби и врз основа на мојата секојдневна благост и грижа кон него.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Ако се обвистини тоа, - рече Илко, - ќе се потврди она што го кажуваше мудрецот за моќта на сонот: тој велеше дека пет нешта на светот имаат шеесетинки: огнот медот, саботата, спиењето и сонот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Добро е што не ме притисна малку повеќе па ќе морав и сонот да ѝ го кажувам во кој ја видов Пелагија а таа мене не ме виде, не само што ќе се прашуваше себе си гласно како можело да ти влезе во сонот и да не те види, туку и во неа ќе го наголемеше сомнежот околу тоа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Пред него се велеше спроти сонот и јавето Ама тој прв рече спроти јавето и сонот А после рече сонот против јавето или јавето против сонот И шуќур што јас си живеам на евкалиптус И си брстам ментолни лисја таман колку што треба А ако живеев на секвоја Секако трипати помалку ќе спиев И во долгото јаве ќе морав нешто и да работам Скраја да е секвојата и се гледа богати
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Деновиве му пишував писмо на еден мој соборец од тие тешки офанзиви, инаку угледен културно-уметнички деец: „Драг пријателе, Еве ме мене во центарот на светот што го сакаме, како одам од врата до врата нудејќи ги своите сценарија, идеи и соништа.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Сега вие гледате - и не бидете изненадени ако барајќи ја загубената нитка го пронајдете Загубениот акорд, Загубената генерација или Загубениот баталјон од Првата светска војна, десетте изгубени племиња на Израел (коишто во своите ранци ги носат двете загубени книги на првобитното Седмокнижие), загубениот континент Атлантида, Луј XVII (Загубениот дофен) од Франција, илјадниците исчезнати од латиноамериканските диктатури на нашето време, делата од класичното доба изгубени во христијанскиот мрачен Среден век, загубените ремек дела од уметноста и науката коишто веројатно би ги произвеле жртвите на нацистичкиот холокауст, загубените градови во Африка, разните загубени илузии, прилики и цели, загубената младост и сон, загубените уметности и јазици, загубеното време кое никогаш нема да биде повратено или надокнадено, целиот восок којшто Бенвенуто Челини го изгуби додека излеваше накит според методата која се вика cire perdue, а на што вашиот автор без пиетет се сеќава секогаш кога ќе ги здогледа рекламите за производите на живинарскиот концерн од Мериленд, „Франк Перду“.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Сред поле долапот се врти сал се врти се цеди од него водата се истура и шурка и сонот блика по земјата што 'рти додека човекот спотнат кон небото го турка.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
III Лежам во тревата загледана во летниот облак каде ми се изјази погледот по сенката на липата што уште трепери во споменот на небото и сонот.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
В ред, в ред, можеби присутните во оние произволни тврдења на Николина Кралева што беа изнесени во форма на неуверливи претпоставки можеби согледале вина и грдо однесување од страна на мојата по малку чудна личност божем наклонета кон тривијалности и недолично однесување; можеби им биле прифатливи и таканаречените љубовни авантури со несоответни личности (ова обвинување всушност ми годеше иако спаѓаше во оние таканаречени голи измислици со оглед на моето сиромашно љубовно искуство кое во тој период сѐ уште беше сместено во одделот желби и соништа) итн.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Словенска антитеза Дали ветер се дигна над морето под небото дали птиците се вратија и топлите времиња дали јазикот се поднови и смислата или миговните богови збор зедоа и загинаа та преметите, луѓето и соништата безобѕирни просторот и горчината ги размножија и душата ми ја изнесоа на отворено како разговор во акропол да не смее да биде сама а да сака?!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ни ветер се дигна над морето под небото ни птиците се вратија, ни топлите времиња ни јазикот се поднови, ни смислата ни миговните богови збор зедоа ни загинаа - предметите, луѓето и соништата безобѕирни просторот и горчината да ги размножат и душата да ми ја изнесат на видело како разговор во акропол та да не смее да биде сама а да сака, Но мислата ми се воздигна кога Го видов!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во градиве свои тие матачки немаат кутивче за љубов и сништа.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Принцезо на убавината и соништата, покажи ми што знаеш!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Кога листот паѓа сам сеедно во која доба, во кој час ПАЃА подеднакво и исто Просто паѓа без вид без мисла и сон.
„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)
А еве што се одиграваше во душата на малиот водоносец: После вечерниот разговор со старецот и сонот што го сони ноќта, во него како да се скрши нешто, одеднаш му се откри пред очите што станува околу него и каков подвиг означува борбата со блатото – она подводно чудовиште што го виде на сон.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Мораш со отворени очи да спиеш: и сонот и јавето да си ги гледаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)