и (сврз.) - тапан (имн.)

Лазор, уште позасрамен, само се вртеше во круг како уловен во стапица и чувајќи се на биде потфатен и уште веднаш, уште и незапочната борбата кутнат, (имаше скроено план ко ќе подмини борбата, за да си ги прекине маките, сам да му се предаде на противникот) со поглед, меѓу прилепските првенци, го бараше Максима.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На знак на Абдурахим Али и при уште посилно трештење на зурлите и тапанот, борбата отпочна.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Викнав гости и тапани, оти непендек е вампир на оро сака да игра.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Истовремено со нив пристигнуваа и музичарите. Надалеку ечеше звукот на зурлите и тапаните.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Истата вечер, звукот на гајдата го облеа небото, зурлите и тапаните трештеа низ кориите, одбивајќи го својот звук од младите букови стебла.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ќе си играл без свирка и тапани. Децата ќе викале: „Бегајте, иде свадбата на Караѓозо, бегајте, доаѓа лапнатиот, полудениот“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Убаво рече другарот Алајко, земете си ги мандолините, цаманмките, удрите по теловите, по барабаните и тапаните; играјте и пејте; веселете се.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кај Цепенков тогаш ја сретнав, од нечија уста прикажана, од негова рака запишана приказната на Караѓоз за свадбата и свадбарите, за свирките и тапаните, за невестата и младоженецот, за благословот и празната рака.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Три дена и три ноќи оѕвиваа свирките и тапаните во манастирот, се виткаа ората, не стивнуваше веселбата. А потоа завладеа мир и тишина во манастирот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога подзапреа свирките и тапаните, се чу пеењето на попот проследено со штракањето на кадилницата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Секоја нова естетика, што тој недограѓанет селанец не може да ја препознае како гајда или опинок, како зурла или тапан, макар таа и да произлегла од гајдата, зурлата и тапанот, за него, господа, е комунистичка естетика.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И зарем не е токму тоа кич, кога некој што израснал крај зурла, кавал и тапан сака да свири музика што не му припаѓа, туку им припаѓа на Црнците?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Дали дајрето пак се затресе? Дали зурлите и тапаните си го голтнаа здивот, та зацари таква тишина?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се слушаше „ишала“ и „машала“, а зурли и тапани сосила свиреа некаков марш, додека еден келеш од другата страна на мердевините бесно тресеше дајре.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Како што беше вистина и онаа пролетна утрина, додека на горниот крај на селото се собираше тајфата печалбари пред заминување, а тука беа и тапаните, веднаш тука, на ледината крај патот и младичите го играа Тешкото околу нив, а тој беше со татка си скраја и мајка му молчеше крај нив со црвени очи; тој беше накитен со низалки костени, јаболка и по неколку ореи, првопратено, додека мајка му му шепнуваше „Змејко сине“, а тој можеше да види како му се стегаат на татка му вилиците и како сите мускули набабруваат и се скаменуваат под поцрнетата кожа на неговото лице, исто онака, како кога беше многу лут татко му, но Змејко сега можеше добро да знае дека тоа не е од никаква лутина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но Трајан не сакаше да мине тоа така глуво, туку зеде свирки и тапани, ги собра роднините и пријателите, и кога ја донесе дома, направи свадба: се тресеше куќата, се кршеа прозорците, се вадеа вратите за да влезе свеж воздух.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
СУЛТАНА: Бев на свадба. Имаше турли, турли јадења и пијачаки и зурли и тапани и веселба до три дена.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
СУЛТАНА: Бев на свадба. Имаше турли, турли јадења и пијачки и зурли и тапани и веселба до три дена.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
- Виде ли? рече - Тоа глувченце... Не чув потаму. Неговите матни зборови ги поклопија сурлите и тапанот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)