и (сврз.) - глув (прид.)

Ме насели пустински песок, немост и глува тишина. Глувотија.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Човекот со него ја вдишува убавината на пролетното чудо и глувиот виеж на нејзината тага.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Слеп и глув, навистина, празен како празнана лејка што виси на ќошот од попречната греда на балконот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој не им одговараше на закачките, Седеше на своето место и како да беше нем и глув.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
„Што се ќори, и така и така, ама зошто да се и глуви?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Арсо исплива од понорот на тешка и глува тишина.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И нем и глув, и вчудовиден останува неколку подолги мига без мисла и чувства.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Надвор од неа не постои ништо друго. Слеп и глув за она што постои околу него.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
На човечкиот спокој басот му бил рушител.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Оние што го слушале со домати го гаѓале. Кога пеел и глувите на грб паѓале.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Господи, со очај се мачев да разберам. Можеби само ги мислам своите прашања и можеби сум веќе безгласен и глув, мртов или пред умирање, нападнат од момчешки соништа!
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Земете, ракијава нема кој да ја пие.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но таа се наведна и, пребрза во својата нечујност, излезе од собата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сама сум, со стар и глув свекор.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се обиде да вреска и можеше да вреска силно и високо и остро во собата, како мозокот да му истечува, десното око и десното уво како да му ги отсекуваат, беше слеп и глув, сиот оган и ужас, сиот паника и сиот смрт.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
1. суша Шарите на желкината кора на земјата немо лежат во грмушките на сонот а под спарушените и глуви усни на мостовите времето носи на грб мали куќи од мов па ги рони за да ги изгради пак на своите крупни рамена без одмор времето се носи себеси
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)