и (сврз.) - насмеан (прид.)

Посакувам да застанам под твојот прозорец, за да ја слушнам мелодијата на твојата душа, но секогаш кај тебе, таа граница меѓу разумот и срцето.. таму почнува и завршува сѐ... а толку ми е потребно да бидам, по малку луда и насмеана, по малку разиграна и заљубена... по малку дива и полна со живот... потреба да се изживее мигот со тебе...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Но таа не влезе кај него зад братучеда му, како што очекуваше, таа влезе прва и му се исправи убава и насмеана, така што тој се најде смешен во својата првобитна намера, мал и збунет пред неа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таа одеше в амбар, и така, преврзана со чкепе и насмеана, прилегаше на полна месечина.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
А младинците се враќаа дома засрамени и насмеани.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Постојано беше ведра и насмеана.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Овие патувања се одвивале во избрани места, се минувало низ „тунели” кои воделе низ избраните рајски предели, тераси- градини на ридовите, ведри и насмеани колони работници, за да кулминира пропагандата во музеите.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Од Американци најмногу сакам Афроамериканци. Љубезна и насмеана е белата Америка, но и бајаги дистанцирана од тебе.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
За миг, чиј живот е долговечен колку и една искра, колку и светлоста на ѕвездата со бела опашка, минаа пред неговиот вид призраците на една иднина независна од него: Јана со набрекнати дојки и детска количка пред себе, и тој, Иван сиот покриен со мирис на пелени и загорено млеко, и дождалците зад широкиот грб на богот Мирон, и брат му со нова и тешка кожена торба под мишка, и тие, бројките од Нојовиот ковчег, весели и насмеани победници над една рапава смеа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ме гледаа луѓето и не можеа да се изначудат на мојата преобразба, на моето среќно и насмеано расположение.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Еден слеп питач и мнозина смрзнати питачи по улиците имаа блажена насмевка на лицата, како смртта да ја чекале со нескриено задоволство и среќни и насмеани умирале. Се раѓаа и смрзнати деца.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
На син облак качен стои простум стрико Бојан Димански, ни рајски ни адски, и насмеано гледа кон земјата и кон мене и во писмото во моите раце, кое сетака чадеше и кадеше и ги гореше прстите мои.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А нашата кралица, што на работа ни правеше „штимунг“ (ете, пак германски збор), играше со другарките и марамчињата порабени со парички, весела и насмеана и преубава; нема веќе да нѐ собира пред дуќан, варејќи ни кафе секое утро.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Петар беше малку возбуден, Томаица беше горда и насмеана.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Нема да си одам додека пак не се видиме. (излегува горд, весел и насмеан, но пред да излезе од кај вратата се обѕирнува, и дава бакнеж со рака и тогаш излегува).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Малечката Пелагија беше сосема подготвена и не ѝ се виде тешко што мораше рано да станува оти во училиштето ги наоѓаше новите другарчиња и насмеаната учителка која како да им беше мајка на сите.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Еднаш реков: минатото не постои за ништо друго освен да поттикнува разговори и спомени.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А времето навистина беше веќе отворено и можеше да го листаш како оној албум со слики на братучедата Роза, и, разлистувајќи ги страниците, ако гледаш внимателно, ќе сретнеш секакви лица: и насмеани, и зачудени, и несеќидневни, и обични; само расплаканите не ги спомнувам бидејќи секој си ги брише очите пред да застане пред фотографскиот апарат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Бил истиот оној дедо Геро: весел и насмеан, секогаш со кавалче на појас, крај кубурите со килибарни дршки.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)