Провидно ми е телото и душата провидна, Не знам дали сум створен или измислен, Не знам дали сум сегашен или иден Штом сум провиден и невиден?
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Авантуризмот го движеше во погрешна насока, додуша, сѐ уште има такви кои мислат дека голтањето туба со темперна боја за да се прибере аплауз од публиката е херојство и невидена храброст.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Повеќето од жените на козарите првпат во животот се беа промениле во чудесните народни носии, полни срма и сребро, блеснати во преплет со прекрасни и невидени бои, од црвено-модрикава до жолто-зеленикава, бои што можеа да се видат само во планински предели.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Со тоа раскажување доаѓаше до израз сета прикриена дарба и невидена способност на баба, која имаше силно развиено нараторски талент и осет за трансформација.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
Тој најчесто на македонски, но понекогаш и на влашки јазик знај да ткај стихови со леснотија на пајажина и да ги носи луѓето околу себе во некои други, нови, убави и невидени светови.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)