и (сврз.) - рапав (прид.)

Тие побудуваа особени асоцијации, болни и безбојни, што го ослободуваа од телото и тој се креваше невидлив како флуид, се лулаше на пајажините и го сеќаваше грубото допирање на таванот и рапавата кора на палмата, вклештена во прозорецот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Истовремено, од него дуваат „ледени ветрови“, има „рибја уста“ од која се цеди „леплива магла“; кожата на лицето му е „сипаничава и рапава“; и постојано молчи „како нетмур“ кој „никако ни да ги проголта, ни да ги исплука“ зборовите и мислите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Постојала крај него некое време, а после се наведнала и му ги лизнала со својот огромен и рапав јазик обете негови раце. Биле две крвави раце и мечката му ги полижала.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И без капа и со капа еден бас, глас груб и рапав, татнел како улав тапан.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во споредба со него, со еден збор, страчките биле оперски хор.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Јазикот го чувствува сув и рапав.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Што гледате, браќа?“, прашуваше Филозофот. „Гледаме нешто што досега не сме виделе: едно нешто остро и рапаво и друго сподобие, меко и мазно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не го спомнувам ни оној најпонижувачки дел од сонот во кој Бундев ми го стега вратот помеѓу палецот и рапавата дланка и ме држи поткренат како перце неколку педи над земјата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)