и (сврз.) - топол (прид.)

Дијагонален зрак, имав обичај без некоја посебна причина да помислам, дијагонален зрак, а потоа: Агна, спиеш ли?, ќе ѝ речев, за таа да се разбуди и така мека и топла да ми седне в скут, да ме прегрне со десната рака околу вратот, и да се загледа во сонцето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
По толку години, брат ми ќе биде тука, во куќата во која сме растеле, и ќе можеме да се потсетиме на сите оние минати години, на луѓето и настаните, на нашата сиромаштија, на оскудицата која, во заедничкиот живот и топлата упатеност, се претвораше во доволност и радост.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Топлината на неповторливата насмевка на вујко ми Вангел Скендеров и топлиот поглед на дедо ми Димитар Скендеров.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Имаше сребрена коса. Долга. Сплетена во плетенка.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И постојано си го поставувам истото прашање дали ќе брзав да пораснам, ако знаев дека толку многу ќе ми недостасува патот од Мичурин до Градскиот парк на рускиот велосипед и топлиот здив на дедо ми во мојата разлетана коса? In memoriam Дедо ми Борис Кривошеев секогаш кажуваше дека за жената смртта е награда во споредба со тоа да биде силувана или да ѝ го убијат синот!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога сфативме дека таа овој пат нема да се врати (татко ми и сестра ми малку пред мене) почнавме да разговараме за тоа што нѐ мачи. За неа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ама се сеќавам на неговиот мил и топол поглед. Длабочината на очите. И на мустаќите.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
БЕШЕ убав и топол есенски ден кога од Солун тргнав кон Кавала по цариградскиот пат низ кој, уште на тргнување, минуваа многу автомобили.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Додека вака се разговараа коџабашијата и поп Ристе четите лакомо јадаа на „Студена" од донесените печени брави и топол леб, кога по ридот одозгора се зададоа двајца селани.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тоше и Милан влегоа во растот, се поздравија и со другиот четник што беше на стража и побараа да ги одведат веднаш кај војводите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Станот на ластовицата беше сув и топол.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Беше март. Денот пролетно миризлив и топол...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Со неговите заби на нејзината брадавица и топлите усни околу неа, брадата и мустаќите што ја грепкаа по дојката која одеднаш ѝ се чинеше набрекната во неговата дланка, таа се заниша наназад, но тој ја задржа со другата рака.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Наеднаш гласот му станал памучен и топол, скоро приспивен во помирливоста, и тој можел со својот јазик со кој минал преку испукнатоста на горната усна да го собере сиот пелин и јад од човечките срца во едно чинослужење од кое водовриките стануваат златножитни рамнини.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ќе испиеме, рекол гласно Онисифор Проказник. - Но најпрвин оставете нѐ да клечиме во манастиров и да се молиме за нашите мртви.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Деловите на полегнатите човечки стави како да биле поделени на студени и топли зони и додека стомачните мускули им трепетеле на тврдата земја, преку тилот и меѓу плешките им се разлевала морничава врелина, и некој, едниот или другиот Онисифор, мислел дека крвта бара пукнатина на кожата да шибне како црвен знак и да му се придружи на сонцето со брзина на светлоста ослободувајќи се еднаш засекогаш од кожурците на глупавата препаленост, на страдањата и искушенијата што некогаш биле склопец на животворен течен мерџан.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Откако се уверил дека луѓето и воловите не може да бидат видени од ниедна точка на патот, Онисифор Проказник нашол засолниште од кое сета околина му била пред очи како отворена дланка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Денот го почнува леткајќи низ растурените крошни од зрело класје... на секоја станица љубов и топлина дели... Љубов искрена и топла...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Волкот се исплаши од него. Викаше од тоа, исправен во снегот и топол.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Солени и топли, тие се збираат во длабнатините на неговите свиени усни.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Не можете да си ја претставите, може само да се има - сета е мека и топла, ќе се закопа во тебе и само те топи, растопува и те пие, пие.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Дојди, момче! Арсо пристапува напред. Кајмакамот се поткренува од столот и Арсо сеќава скокоткање по образот и топол допир на влажните усни.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Што сакаш денес да појадуваш, мило мое?“ ѝ шепотеше на уво додека онака сонлива и топла ја притискаше на своите гради будејќи ја рано, пред да замине на работа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тој има сламена шапка со црвен раб, но нема крава, црвено-бела крава, блага и топла како мајчицата господова.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Како ти е сега, синко, го прашувам. - Кај одиме сега, кај ќе одиме сега, вели и топла вода му застанува околу главата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сите беа убаво испечени и богато нарисани со плетенки од некоја источна орнаментика.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Денот беше ведар и топол и имаше многу сонце и пурпурна светлина.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Земјата веднаш ја соблече, фаќајќи ја за потпетиците, и првпат боса зачекори по свежата трева и топлиот песок.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Потребна му е како што мене ми е потребен воздухот што го дишам во оваа црвена и топла оаза, наречена „мојата соба“. Мојата таинствена светлина.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се приближија, Христина го викна Тодор, кој веднаш стана, а Томаица не можеше да се воздржи да не погледне накај Петар кој веќе гледаше во неа со неговите длабоки и топли очи насмевнувајки се нежно.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Половината на девојката во превојот на неговата рака беше мека и топла.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му даваа дури и топла вода за миење.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Околу меките и топли залисци имаше густа, црна волна. Ема не ја бричеше волната меѓу нозете.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Гази-баба го изгледа мајстор Јосиф со длабок и топол опул на разбирање.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Имаше големи, сини очи Марин Крусиќ, посини од езерската вода, меки чизми со реси, панталони набрани под колената и топла пелерина малку непотребна за овој дел од годината, и за ова поднебје, но сето тоа уште на прв поглед го издаваше неговото дубровничко потекло и работата со карваните што пренесуваа восок и волна за Леш и други градови во Албанија.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Од дувалото со векови избива сулфурна пареа и топла сулфурна вода која тече низ брегот и шири мирис на расипани јајца, на ќуќур.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Сиот се стопи и како восок се слеа. Од радост и топла милина не можеше збор од уста да испушти.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Има ли тесна и дупка пресна со вазелин, да сјае, да блеска за топли браќа со намери задни убав и згоден депилиран задник Една желба имаме пред нас розе парада и топол колбас ануси два, поп да ги венча со бериќет вечен, да посвојат деца
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Уште се гледаше едно горчливо езеро и спроти него Квечерина полека како се симнува од ридот и топли фатени за раце како се водат надолу.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Словенска антитеза Дали ветер се дигна над морето под небото дали птиците се вратија и топлите времиња дали јазикот се поднови и смислата или миговните богови збор зедоа и загинаа та преметите, луѓето и соништата безобѕирни просторот и горчината ги размножија и душата ми ја изнесоа на отворено како разговор во акропол да не смее да биде сама а да сака?!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
При зајдисонце и топла плима природен прелив со океан, медовина и сотки.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Монашки нишан: сведоштвото на Лука Блажениот 29 „Има нишани што ги следиш од рано детство без да знаеш зошто: - се будиш предзори додека сосема не се повлекла глувата сенка на ноќта кога сѐ е разбиено на безброј дробни честички сетен ситнеж кој подоцна ќе се склопи во запрепастувачки складен и топол мозаик, во фрески по ѕидовите, по подот, на сводот и сеќаваш кревкото, кршливото порозното, обезличеното се преобразува во својата виша смисла и ти се обзнанува: ни еден слом не е алогичен!; - тукушто си пркнал уште дете, стануваш аскет и заминуваш незнајно каде само (посакуваш!) да биде тивко, молебно створено и од природата, и од човека за деноноќно бдение за созерцание, вертикално понирање на веда - од небеса до подземи за живеење со жиг и жедба на монах ни горе-ни долу повеќе таму, одошто овде
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
потем се наслутува сѐ почесто во глувиот ноќен јасник како слана (во споредба со неа, снегот е мек и топол, Господине) во забраната да се верува во чувствувањето срам да се признае мечтаењето по неа и скришното вљубување во зазорот и распрашувањето за смислата на животот (најдолгите чудења се загушени од банални спреги) во сѐ поприсните признаци од сонот - таму кајшто живееме однапред, повторно и можеби безгранично, таму кајшто времето не се мери со просторни величини и кајшто, конечно, не се дели иако, да признаеме навиката да живееме раздвоено нѐ збунува сега едно-по-друго се подготвуваме да заспиеме да ја избереме спалната, креветот да постелеме нови чаршафи само за една, за наша употреба купуваме ноќници за истата прилика се тревожиме од наглите отворања на вратата низ којашто проблеснува вселената сѐ до неиздржливата глад по Неа.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Го срка кафето со израз на задоволство – од тивките милувки на сонцето по тилот и топлата црна течност низ грлото.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Тие, пак тие ветрови, нѐ развеваат и одвеваат за развеани некако да разбереме дека не сме народ од пердуви иако песните ни се меки и топли и најчесто ни служат како лековита напивка од шумолот од роднокрајните извори.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Оваа питома и кротка душа се топеше во твоите нежни и топли допири во долгите и студени зими.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Дај ми само уште еден гриз од убавите, вкусните и неодоливите моменти, во сочните и зрели делишес плодови на разиграните секојдневија ќе уживаме заедно.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ти си и утро и ливада, непрочитана книга со заветен наслов кој мириса на среќни луѓе свежи лилјави цветови и топла живеачка;
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Лицата, дали од сонцето или поцрнати од барутот и топлиот ветар што го веат експлозиите на бомбите и гранатите...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Господе, ако постоиш, чувај нѐ од најлошото и стори полни да ни се ранците со леб и топли чорапи да ни греат нозе, цокули дај ни здрави за да не газиме на босо, панталони и топли шинели стори да имаме сите, маршеви по студено и врнежливо нека нема, од бој да се враќаме неповредени, куршум да не не фаќа и лесни да ни се пушките и стори, Господе, што повеќе топол граф да има барем и со малку мевце, комесарот нека не вика и стори кодошите да ослепат, да оглуват и онемат... Амин...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ќе ја преораме сета руска земја, ќе ги поврземе со канали ледениот север и топлиот југ, ќе го поврземе морето со пустината, земјата со ѕвездите, порачуваше Сталин.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Го нема човекот што го познавав! Овој што го видовме го имаше само неговиот глас, мил и топол, со позната боја, ама без силина и цврстина.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Нејзината мека и топла рака се прошетува по неговото крзно и задоволен од признанието што му е оддадено навистина си заминува во својата куќичка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пела и во сонот се појавуваше како сонце, бело бело и топло а потоа таа викаше бате Дончо јас и ти сме брат и сестра нели а тој нема глас да ѝ одврати дека тие двајцата не се брат и сестра само нивните мајки во исто време ги имаат родено и оти се најдобри другари им кажуваат дека се полубрат и полусестра и сакаше да ѝ каже дека се само две деца таа момичка а тој момче нели таа женско тој машко како што има жаба машко и жаба женско како што има гугутка машко и гугутка женско како што има којн машко и којн женско како што има вол машко и вол женско и ние сме како нив и токму ска да ѝ каже во што е разликата меѓу машкото и женското го изгубува привидот на Пела сонцето и белото и ќе врекне со широко отворени очи Их, пак само сон!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ситната и топла песок што го прима неговото големо тело дозволува со саати да лежи врз неа додека од другата страна на реката сонцето полека се искачува по белото небо.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Но лицето му беше толку мирно, а очите влажни и топли.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)