Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Светлината не е константна туку трепка како што трепка огнот под неа, но подобро некаква светлина одошто неикаква па да се ризикува да се вклучи градската струја и целот град да се запали носејќи ги животите на сите. Но не е проблемот во тоа.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ниту оној што постои надвор, големите пространства, нивите и ливадите, сите планини и целата вселена, значат нешто. Бесполезни се сега за мене.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И целиот тој беше полн и стежнат, со гола глава до високо над челото и со преостанатата коса повеќето пробелена.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Како може, слушав како мрморат за мене, да седи цел ден и цела ноќ над машина!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас го молев да ми договори ауденција кај султанот, како мухтар и како човек што ја штити државата, но и Маказар и целиот крај, зашто имаше неправди спрема рисјаните и за да има мир и слога, треба за сите да биде добро и според законите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но, по пат, изгледа, изумив да спомнам дека барајќи го проклетиот влез на зградата, каде придавката „проклет” има многу повеќе од само доопишувачка епитетна вредност, размислував за човекот кој беше толку музички талентиран што не можеше да го издржи притисокот и товарот на славата, па реши да се повлече во манастир и целата своја неродена музика, сиот талент што Бог толку дарежливо му го беше доделил, реши да му го врти нему.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Судбината на невидениот јунак чие присуство го чувствуваме во текот на целата сторија, за посетителот станува недвосмислено јасна: детето и целото негово семјество се брутално однесени од домот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И тука се потврдува: трагичната еклиптика посилно сведочи одошто непосредниот говор на појавите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Пак кајмакамот ги повика да се предадат, а овие пак одбија со истиот услов — само на конзул ќе се предадат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тука, во тој Ал-Шари, дојде Толе една есенска вечер и цела ноќ се преврќа и ги кокори очите под еден бор.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ѓузепе носеше бакенбарди и долги мустаци и кратко потстрижена коса, а природата беше го нагрдила и со црвена коса, и целата глава изгледаше како црвена маска на велики поклади.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Престанаа со пукањето и едните и другите, но Турците, таман се затемни убаво, ја запалија племната од комшијата Стевана и целото куќарче го осветлија, та Шаќир и Јован не можеа да го направат предвидениот препад зад куќата и да го скинат опсадниот обрач.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

кај станицата синџуку во токио тој петок, да беше петок, се собираа педери кои во јазикот на новото време се именуваат како хомосексуалци а нивните паради се именуваат како геј паради и навистина чиста случајност е што токму во геј улицата близу станицата синџуку во токио имаше многу бездомни кучиња, мала парада на бездомни кучиња кои никаде не брзаат а дишат испрекинато и кога зјапаат во минувачите и кога се клецкаат, да простите близу станицата синџуку се наоѓа градската куќа на токио вообразена и вообличена како бетонски нотр дам баш тука како да се разминав во врвулицата со професорот кензо танге арно ама не стасав да го поздравам од пријателите од скопје професорот кензо танге кому во токио сите му се поклонуваат сигурно горчливо ќе се насмевнеше ако успеев да му го спомнам скопје тој и онака севезден се смее, се смее и на легендата дека токио и цела јапонија се создадени од божјата насмевка и онака низ смеа професорот кензо танге кај станицата синџуку во токио шутна една празна лименка од пиво а знаеше дека го шутира испиеното минато како што знаеше дека син му кокомо кога тогаш во токио ќе сади нови јајца и на врв јајце ќе се насладува со цедени насмевки и ќе ја ишка секоја идна катастрофа пред да удрат ѕвоната на бетонскиот нотр дам.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Баш во мигов, пак, Краснојарск е домаќин на тајната конференција на сибирските алхемичари кои се договараат како, без никој да дознае, да извезат црвена боја за фустанот на сопругата на американскиот претседател за свечениот прием во Белата куќа во чест на кинескиот претседател, отшто во белата куќа меѓу сите зналци и душкала има и такви кои знаат дека џиш црвената може да џишне на незгодни места, може да џишне мнозина, а богами може да џишне и цели народи, ако алхемичарите се вљубени во џишнувањето.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Затоа и денес сечат вени по најразлични бараби од политичката, музичката и целата квази елита...

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Во една прилика заборавајќи да го намести своето дилдо се случи фекален дебакл и целиот 24 миљонскиот аудиториум беше сведок на буквално подкакување, но тоа не беше пречка да ја назначат за водител.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Планината и целиот крај отсекогаш биле мирни од таа страна, па момчето не се плашеше за својот живот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Изгледаше дека сивото зимско небо ги напушта своите височини и целото слегува по ридјето, падините, доловите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Димензиите на моментот се сосем различни, така на пример, моментот на создавањето на светот во Библијата трае шест (човечки ли? Божји ли? земни ли?) дена, сосем на ист начин како што објективно не се точни изразите: „еден човечки век“ - кој не трае стотина свртувања на Земјата околу Сонцето; - „уф, колку беше долг денот” - кој не потраја подолго од пропишаните 24 часа и цела низа останати изрази и фразеологизми, сврзани со индивидуалните сфаќања на времето.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Но, ќе мора да се случи и наредниот, завршен настан, со кој сите разговори и целото мое размислување ќе станат беспредметни во однос на црните луѓе.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Но јас, во својата болест (навистина мислам дека тој месец се наоѓав во еден вид бунило), што денес ја нарекувам поленово лудило (беше пролет и многу полен имаше во воздухот, и целиот свет зуеше како кошница), напишав петнаесет песни за Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И јас го принесов ковчежето кон клучалницата раширена, зјапната, црна; и го пуштив сподобието грозно, и тоа, како да се бевме договориле, зачекори право кон светлината што биеше од клучалницата, и цело се вовре низ неа, и влезе. Внатре, во тајната.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Со ноќи копнеев да ја помирисам, да ја допрам, да ѝ ја расчешлам косата; со ноќи замислував дека Луција ми е жена и дека не се делам од неа, дека правам сѐ да ја заштитам од сите; и целиот свет го замислував непријателски настроен кон нас двајцата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

По две седмици, се случи уште нешто. Беше јуни, крај на училишната година, и целата гимназија одеше на екскурзија во Стоби.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И чинев така од многу едно и од мало големо цела вечер и цела ноќ, и дури взори ја составив разбиената слика на ќерката на царот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Заминала дома со плачење, и цела ноќ ги читала моите песни; се проверувала себеси и својата партиска совест, и во песните не нашла ништо посебно штетно за Партијата и здравиот народен дух, освен што и понатаму мисли дека тие песни биле несоодветни за приредбата во училиштето.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Пак да го има секојден некако ќе се тера, ама само од пролет до есен и целата зима седење и дембелење.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Проговори... И целата покуќнина од темел ја претури од силен јад.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Би изгледало дека да се биде геј подразбира цел став и цел состав од вредности, цела културна устроеност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

За миг затворам очи и во мене се преселуваат тие празнувања со сѐ луѓе и целата нивна радост.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во џебовите наоѓавме фотографии на жени, деца, девојки и цели семејства.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во мојата кабина седнаа еднаа една од жените кои се породија и цело време бебенцето плачеше.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Од Ќафасан до Прењес патот води по остра удолница со многу кривини и цело време се вози со стегната сопирачка.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во еден миг, додека двајцата бавно чекорат по паркот, синот здогледува како градинарот отсекува неколку ружи, и целиот затреперува, неговото дотогаш тапо лице добива чувствителност, како она што го виде да повлече некоја нишка во него, некоја нишка која води кон сѐ она што за него некогаш било, а веќе го нема.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој не може да ја следи нишката назад кон она што некогаш бил, ниту пак она што некогаш бил може да дојде до она што тој сега е; тоа затреперување на нишката само растреперува некои негови чувства, како нејасно сеќавање, и тој почнува да плаче.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

7. Берлинскиот договор вистина е закопан, но не од Европа, а од Бугарија, која го изврши соединувањето со Источна Румелија со насилствен преврат – без согласност на државите што го потпишаа Берлинскиот договор, а со нарушувањето на еден параграф се нарушува и целиот договор.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таа свирка му помина некако замаглено и цело време погледнуваше во тапанарот, оти му се чинеше дека тапанот се слуша погласно отколку што треба.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Држ си се како што се држи целиот народ. Држи си го името Македонец како што си го држи и целиот народ.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Но, дали е достатно да бидам самиот цел. Сам и цел? Цел, а сам?

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Можеше само уште да ги гледа сите оние букови трупци, наредени во карма до тезговиот, готови да го заземат местото на оној пред бичкијата, како и целата таа просторија да имаше стеганати вилици како него, застанат во нејзината средина, уште еден ненужен дел, отповеќен дел.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Како што рековме, овие денови ќе ти се платат по два трудодена, а да не зборуваме за тоа дека со ова ти ја задолжуваш и целана наша Задруга, а исто така и социјалистичкиот напредок на нашено село.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во градите го притискаше маѓепсната замолченост на сета вештичка шума, а колку се искачуваше погоре, празнината во стомакот почна да му се извива во една тапа болка, која одвреме навреме знаеше да му го згрчи и целото негово тело.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога би бил на нивно место тој сигурно не би можел да погледне в очи на човека и целото време би молчел, но кај нив тоа беше вакво и тој тука не може да измени ништо.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше една глува отпуштеност, таа легна во сѐ наоколу, ја исполни и целата таа просторна сала и таа чиниш се превитка во неа и се смири.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се беа свршиле свеќите и целата затворска зграда тонеше во темнина. Глигор молчеше, но не спиеше.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Пополека му се вселуваше очаеност, слабост ги зафаќаше зглобовите и целата снага.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Приказните што сакаш или не ќе ги чуеш од луѓето облечени во полу и цела црнина не можеш да ги игнорираш.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Особено страдаа француските колонијални војници. Лошо обучени, или направо жртвувани од француската команда, тие ќе јурнеа право пругоре кон окопиште, а таму Бугарите на нож ги дочекуваа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога после, при крајот на војната, српските војски, здружени со француските, се обидоа да ги прогонат, тие цело лето, целата есен и целата таа зима куртулуваа од пешадиските, артилериските и авионските напади.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тогаш отпочна еден бој, во кој многу глави распукаа и целиот снег на брегот на вирот, покрај што беше в час изгазен и со крв се ишара.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се избриков на едно џамче од скршено огледало. И целото солупено беше.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И цела снага ми чука. Леле, ќе припаднам, си мислам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На патот секој ден работиме. Од зори излегуваш и цел божји ден не смееш да ја испуштиш казмата, лопатата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А откако остана несама Уља, скрпивме уште едно куќарче крај плевната. И цело село ни помогна, што е право.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пука така ќумбето, прска жарје и целото се поткрева, подрипнува од куршумите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ја грабнуваш чашата ракија и целата в уста ја истураш. Речиси ја блиснуваш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Лицето гледам ѝ гори. И целата глава ѝ гори, ѝ чади.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Чувајте се, да не ви падне сенката во темелот, ни рече, оти ако си ја заѕидат сенката, ќе ти се одземе здравјето, вели, или некоја завист ќе ја ненавиди куќата и жената и цел живот невиден ќе се шеташ, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дури и во оние часови кога наполно згаснува петербуршкото сиво небо и целото чиновничко племе се најало и завршило со ручекот, кој како можел, во сообразност со платата што ја добива и со сопствената желба,  кога сите веќе се одмориле од канцелариското чкрипење, трчање, од својата и туѓата работа и од сѐ она што доброволно, дури и повеќе отколку што е потребно, си го поставува никогаш несмирливиот човек – кога чиновниците брзаат да се препуштат на уживање во преостанатото време: кој, од поиницијативните, брза в театар, кој в град, да го потроши времето за да се изнагледа секакви шапчиња; кој на вечеринка – да го потроши на комплименти на некоја згодна девојка, ѕвезда на неголемиот чиновнички круг; кој, и тоа се случува најчесто, оди едноставно кај сличен на себе на четвртиот или на третиот кат, во две помали соби со претсобје или кујна и со некакви модерни претензии, ламба или некој друг предмет, што чинел големи жртви, лишување од ручеци, од излегувања, – со еден збор, дури и во тоа време, кога сите чиновници се губат по малите станови на своите пријатели за да поиграат бурен вист, сркајќи чај со евтини кекси, повлекувајќи чад од долгите чибуци, раскажувајќи за време на поделбата на картите, некаква интрига што стигнала од високото општество, од коешто никогаш и во никаква состојба рускиот човек не може да се откаже, или, дури кога нема за што да се зборува, прераскажувајќи ја вечната анегдота за командантот, кому дошле да му кажат дека му е потсечена опашката на коњот од споменикот на Фалконе, – со еден збор, дури и тогаш кога сите се трудат да се забавуваат, – Акакиј Акакиевич не ѝ се предаваше на никаква забава.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тие меѓутоа ја одобруваат стратегијата која се засновува на превентива.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Тие исто така одобруваат и цела низа мерки насочени кон потполно вклучување на граѓаните во еден попродуктивен заеднички живот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

До ковчегот, водарник со леѓен за миење и казанче за вода обесено над него со мало славинче; стомна, ѓум, матарка што татко му во свое време ја донесе од на фронт, целата исчукана од влечкање по ровови, а потоа и овде од носење по полето и планината; тепсија на која сјајот ѝ потемнал и ги покрил арапските шари на неа; над водарникот обесено парче огледало како месечинана на погибеж, прекриено со прашина и слепо; на спротивниот крај од креветот, ниска, правоаголна печка со четири нозе од кои едната е окуцана и потпрена со тула, со две тркалца на неа, - гусани обрачи што се вадат при готвење, и целата 'рѓосана; на неа оставено газиено кандилце како на гроб; на дрвената кукалка во ќошето обесена гајдата од татко му, провисната со писката и брмчалото надолу, како обесена овца; останата по смртта негова за да му го чува последниот дуеж во неа, неговата душа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Знам и зошто мачките по цел ден и цела ноќ мјаукаат зимно време.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Потоа отиде да ми донесе две големи филии биено сирење и еден поголем топол леб.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Јас се поздравив и заминав угоре по патот и цело време си мислев дека најверојатно не ќе можам ништо да каснам зошто горе ме чекаше цела сурија гладници.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Таа одеше во прво одделение кога нѐ фати маларија и цело лето нѐ тресеше а потоа добив и температура.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Наговорила две други девојчиња да тргнат со неа, избегале од поворката и цело попладне го поминале следејќи некој непознат човек.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Постоеше дури и цела една потсекција - Порносек, како што се викаше во новоговорот - која произведуваше најдолен вид порнографија, што беше дистрибуирана во запечатени пакети и која ниту еден член на Партијата, освен оние кои работеа на неа, не смееше да ја види.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но бидејќи онака, осветлена од сонцето, и подзамижана, и целата блескотна, ги оставив веслата и, што ми стана, ја пуштив раката кон нејзиниот фустан.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Сеќавав како ми се тресат усните и целата снага.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Викендот помина. Помина и целата следна недела. И следниот викенд.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

За ова време Аџи Јане ликуваше со забитот и целиот екипаж.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Знае дека сум болен... Нема душа... (Кашла). Викни му, Зафире, покроце нека чука.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Последен пат му ја стиснува раката и целата пребледнува). Ех, Симке, Симке!... (Се откинува од неа и се придружува кон групата). (Оддалеку се слуша песната на разделбата).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Првите дни Крчо се надиши слободен воздух, се најаде слободен леб, се напи слободен вода; та дури така се распеа, да се зачуди попот, и сестра му, и целото маало.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во тоа време, шест седум месеци по свршувањето на војната, останаа полни магацини со оружје, а во секоја смрека имаше по петшест пушки, револвери, бомби, та дури и цели митралези се наоѓаа ако му требаше на човек.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Пред другите дуќани веќе полсаат, некои и цел, чекаат со клучевите в раце, но тие не пијат „чај“ со командирот на полицијата, та не смеат да влезат предвреме, оти тој пак затоа седи кај Петруша, да види кој ќе се огреши од законот да му состави реферат и еве ти ги, — пукнале двете банки казна; по пет динари за присутните; банка „такцират маркаси“, што велеше Мамут ковачот, та на крајот казната излегла над педесет динари. А тоа значи, кршила глава половина франга.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Некои, уште од црква цврцнати, поведоа танец, искочија горе и целото поручек помина за сите како една минута.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И дека еден ден тоа ќе служи за разонода На широките народни маси Евентуално и како рекламна порака На некаков вињак произведен во Загреб Знаеше не дека не знаеше Цезар и за Брут Ама напати не сакаше да знае дека знае А тоа несакање си има цена Секое сакање и несакање си има цена И од тоа може да се направи еден огромен ценовник На империјалните сакања и несакања Може да се направи и цела историја На зголемувањето на цените на главите на императорите Од Цезар до денешни дни

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Брзо разгласуваш по комшии и целата зграда е у неизвесност: дали електро–инженерот што бил помошник директор у Пошта ќе успее да стане шеф на втора смена у МекДоналдс?

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Залегнува у својот омилен лигенштул, пали една од оние пури што си ги донесе од Куба и целата атмосфера ја залива со Реми Мартен....

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Сега облекуваше спортски чевли кога тргнуваше на прошетка зашто инаку, кога би носел чевли со цврсти ѓонови, би го следеле пците-скитници со своето лаење долж сиот пат, би се палеле светлата на прозорците од каде би се јавувале разни лица, и целата улица би била вчудовидена штом би видела едно- единствено лице што талка низ празната улица.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ќе го истуриш шишето во топлата вода, ќе брцнеш со рачиштето два-три пати и целата вода ќе се претвори во сапуница. Густа како најгуст бел облак.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

„Точно е. Ти и мајка ми тоа добро го знаете, но нас, твоите родени ќерки, во заблуда нѐ држеше; го држеше и целото село.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

На најсеверниот север, велат, пет или шестпати во годината, денот може да трае и цел месец.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Кога ќе им речам на моите кои шетаат надвор, среде бел ден на сретсело да ти удрат едно дваесетина стапови по голи плеќи и гол гас, тогаш ќе научиш и цел живот ќе памтиш и на другите ќе им кажуваш.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Голем пламен го гори небото и целиот срт го покрива пурпур кој преминува во кадифе, а топката сончева запаѓа зад ридот и со последното болснување, воздивнува и завршува денот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Зелените ливади зад кои се протегаа шуми беа од трите страни на селото, а од четвртата високо кон небо се издигаа големи карпи и цело едно брдо без никаква вегетација.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Мојата помисла во моментот беше дека се наоѓам во една од сликите на Ван Гог во која е прикажан чемпрес, а зад него се ѕвездите и целото небо, насликано како на крај од огномет.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Доаѓаа лекари, му даваа инјекции од кои му доаѓаше сон на очи и целата снага му снеможуваше.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Го сонуваше отец Лаврентиј: еве го, сам на вечерна ги лови буквите во воздух, додека силен ветер ги позема и ги дува накај езерото, на сите страни на светот, околу големата вода.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Едната буква од вертикалниот ред беше падната, а долната штангла, напречната, искривена и целиот круг малку поднаведнат на едната страна, како да потклекнал под тежок напор од другата страна.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не е ли еден сиров, лого- и етноцентричен гест, да се пресврти ситуацијата и маргиналноста да се претвори во општо решение?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И виде библиотекарот Филип Филиповски: лето е, 918 година, а по пустите падини на Источна Македонија ита во претсмртен час отец Лаврентиј, во искината мантија, кон Бело Езеро.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Одамна оваа грдомазна железна конструкција не светеше навечер, а преку ден стоеше изгубена меѓу покривите, на височината.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Со други зборови, можеме ли да ги претвориме неговите текстови, а со нив и целата латиноамериканска литература, во изворен надоместок, ако ми се дозволи овој оксиморон?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Човекот ги префрли обете раце преку железото, како да се распнува на него, и сега гледаше удолу без она несигурно стоење на тлото.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Секогаш кога ќе се спомене нејзната омилена розова боја, Бреза на сѐ друго заборава и целото внимание го свртува на розовиот предмет, или приказна, или ...

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

(Авторот е склон кон суеверие, кон откривање знаци што нешто укажуваат; така, на пример, кога при бричењето ќе се исече, верува дека е тоа некој лош знак и цел ден страхува дека може да му се случи нешто непријатно)

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Не само да ја загадуваме туку и да ја доведуваме во опасност, во таква опасност којашто се заканува да го уништи животот на планетата Земја, можеби и целиот сончев систем. Најверојатно...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кога го стави в рака мобилниот, седна на столот спроти авторот и целата расмеана: „Го имам!“ му вели на авторот и го баци телефонот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Пелагија се стаписа на местото, се стаписа од благиот глас на жената и полека, полека, со така да се рече надчовечки напори ја заврте главата и жената влезе во нејзините очи веднаш тука зад вратничката, а со неа и целата градина и куќичката со последното сонце плиснато по белината на ѕидовите, и вратничката се отвора на внатре, насмеаната жена ја влече натаму, ѝ прави пат за да влезат во градината Дојдете, златни, да си поседиме пред мојава врата, со денови, мори златна, да не речам со години, те гледам поминуваш од тука со момичево во рацете и со некоја голема болка во лицето, одамна сакав да те поканам да ми влезиш макар во градината ако не во куќата! и Пелагија нема сили да се спротивстави, таа дозволува мекиот допир на жената да ја води по патчето сѐ до поплочената ширинка пред вратата на куќарката каде што има малечка масичка и неколку столчиња без потпирачки наместени околу масичката и веќе седи на еден од нив, а на другиот до неа малечката Пела, и уште, уловува дека тетката седнува до неа без да престане да зборува Ако си калеша и со црно во срцето, ти си убава, и не знам дали има поубава од тебе, и по лицето ти се познава дека си и добра, твојата појава зрачи добрина! и во исто време претрчува внатре низ отворената врата и мислиш дека оди натаму а таа се враќа со подавалник на кои има чинивчиња со слатко и пресна вода во стаклени чаши Добро ми дојде, златна, во куќава, ајде, касни од слатково, јас самата го имам правено, онде од зад куќи, имам две дуњи, погледни, како сонцето што свети така и тоа свети, како твојата невидлива светлина, златна, како твојата невидлива добрина, златна, а тоа што свети во исто време и боли, мила, твојата невидлива болка, касни, заблажи се, ти ја знам болката, со денови, со недели, со месеци сноваш по уличкиве и бараш брлог оти онаа коруба сега е зграда, ене ја, ги надвишува сите куќи и вие морате да се иставите од таму, е, златна на тетка, не знам зошто, ама моето срце те одбра тебе, така да знаеш, те одбра тебе и оваа топка радост и оваа жолта заштита, вие да ми бидете радост на старост!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

И цело време после самата да се карам: што ми требаше да ја прашувам, што ми требаше да се будалам.