и (сврз.) - засекогаш (прил.)

И кога ќе ја осетиш на својата кожа болката и неверството, јас ќе бидам единствената на која ќе помислиш кога ќе ги затвориш очите.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Нашиот свет го скрши на милион ситни парчиња кои се распрскаа низ суровата тишина и засекогаш исчезна во длабочините на времето.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сакав само фино да си поразговараме, во четири очи да ги расчистиме сметките после минатогодишното телефонско раскинување. Потоа да се простиме пријателски и засекогаш.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Де јуре, јас сум во право, еднаш и засекогаш.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Потоа одмавнаа со рацете.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тоа е јасно и засекогаш запишано.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А гласот загадочно му рекол: „Надополни го просторот меѓу коските на отецот твој со месо, обнови го целосно телото на Словото, на таткото твој, и засекогаш ќе останеш во славата на царот и логотетот, прв меѓу првите ќе бидеш во царството над сите царства земни!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И, за да не се случи тоа – да се стопи сосема и засекогаш да го снема, Дедо Мраз ги спрегна елените.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Младите беа мобилизирани и носени на фронт, беа правени списоци според кои жителите од нашиот кварт беа товарени во возови, и засекогаш одведувани од Виена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Велеа дека ги носат на присилна работа, ама ние знаевме дека ги носат во логори на смртта.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ние ќе продолжиме сѐ додека големите зборови како бесмртност и засекогаш не ја остварат својата смисла.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тоа е она што е толку богохулно големо во оваа ноќ... тоа е крајот на Гравитацијата на старите и Доба што според неа ќе ја нарекуваме, отсега и засекогаш.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тогаш ги затворија вратите и повторно се зачу гигантскиот звук на дождот што лееше, во тони и лавини, насекаде и засекогаш.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)