и (сврз.) - избезумено (прил.)

- О, мајко! Мајчице мила, изгорев! Умрев, - рече и избезумено почна да бега, горе, долу, насекаде низ домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој изгледаше јадно и избезумено.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)