Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Читателот ќе забележи дека болдираниот текст во „приказната“ упатува на белешка кон крајот на текстот – коишто ги има околу 160 во целата книга и каде што е разработен и објаснет споменатиот правен институт, се разбира онолку колку што тоа го дозволува расположливиот простор и колку што оценивме дека е доволно за ваков тип истражување.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Порано, во еднопартискиот систем, просторијата на кооперацијата си беше секогаш иста, истиот продавач, Тоде Нунко, истите шишиња зејтин, истата сол, истата пипер за в очи, истото сточно, ако го имаше, истите наполитанки “јадро“, истите поличиња, истата паланѕа со истите тегови, сѐ урамнотежено и сите присутни урамнотежени и мирни, секој во себе со прстот на чело, што ќе каже и колку треба да каже, за да се заслужи еден живот што се живее.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Таа не е тука и јас не можам да ѝ кажам колку многу грешев и колку многу ми недостасува.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Соопштуваше возбудено и панично, па и колку и да си спокоен и студен како мраз, сепак гласот негов те каса морничаво во душата, па помислуваш дека нешто најстрашно се случува: бесење, колење, стрелање.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

И пак долго ќе се мудрува, баш тука, на плоштадот во Сиена, колку минатото постои во сегашноста и колку иднината ќе постои во минатото?

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

И пак нема точно да се знае, како што не се знаело и не се знае – има ли и колкава е разликата помеѓу шуплоглавците и полноглавците?

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Не само јадење и пиење, ами отворија и бакалница, та дури и магацин со обуш и облекло и разни ситнурии; огледалца, мониста, прстенчиња, обетчиња и којзнае какви ситни ѕрнѕурки, кои по Европа се продаваа по десет и педест за пара, а овдека Челебијата си ги определуваше цените како што сакаше и колку што сакаше.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но колку повеќе ја трупаше и ја полнеше куќата со разни работи, колку побогатски се носеше и правеше дарови и колку повеќе прикажуваа луѓето за него - толку понетрпеливо настојуваше тој да се сроди со некоја стара, прикажана фамилија...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таа пак добро мереше кој од нив колку тежи и колку може да даде за училиштето.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Потоа стави во него малку ракија од буренцето во аголот и, седејќи крај огништето, се соблече до половина и колку што можеше побрзо, и колку што можеше поубаво се намачка со ракијата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И колку таа ќе ја охрабри изненадата Најиспробаната метода што треба да ја навести победата. (Упатените ја паметат опсадата на Троја. Огромниот дрвен коњ.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Дали да се сака ближниот и колку? И колкава треба да е блискоста со оној Кој не може да ѝ послужи на корисноста?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

А јас дотогаш не знаев колку многу сум го сакала Даниел и колку сум му потребна.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Одново сега го гледам тоа стебло, се смалило, изгорело, се исушило и колку подолго се загледувам така одново го слушам тој познат глас што ги исцелува душите и од кој зацрвенуваат плодовите.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Колку што водата е погорешта и колку што крмакот е уште топол, толку полесно ќе ти биде да му ја орепаш кожата.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И колку ти е кешот во џебот, толку ти е умот во главата“, им велеше тој на брезничани.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Што уште сакаш да знаеш?“, рече. „Сакам да знам дали си спиела со Фискултурецот и колку пати“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не ќе примнам друг в постела, и колку да е убав, сѐ дури трае мојот час. Со плач ќе те смилостувам...

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Токму затоа што толку често ми кажувале колку сум никаков во бидувањето геј и колку требало да учам „како да бидам геј“, зборчињава ми имаат толку занимлива сила.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Така, потивко отколку што се очекувало додека со некаква измореност ги потпирал градите на дрвените запци, прашал: - Колку деца изделка, мркачу, со првата, покојната Коца на Трипуновци, и колку со сегашнава што ти дојде од Побожјане?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Онисифор Проказник се свртел со бавно движење.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мислеше: колку ли е лудо и колку проклето попусто да се завива, да се зрчи и да се блазни во тоа прозорче.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А едно момче во бело, со некаква чудна подуеност на модрото лице од студот, оди напред пред сите, со барјачето и со белата наметка што ги даваат во црквата за таквите редови, додека тие стојат со сонати капи крај патот, сигурно враќајќи се од училиштето во тоа зимно пладне со еден силен и црвеникаво нечист одблесок на сонцето од зад валканите облаци, и засипнатиот селски поп со извиткан тенок како штичка блед нос и со проседавени валкани сиџимки нечешлана коса, спуштени по измрсените рабови на свечената одежда пее бесчувствено и колку да помине редот одвреме навреме: „Вечнаја памјат, вечнаја памјат“, затегнувајќи на секое „а“, а потоа некое од сите тие деца крај патот вели: „Дојдете“, и тие заминуваат со поворката кон гробиштата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Па тој ме тера мене да помислам често дека сите луѓе отсекогаш краделе, а тоа е онаа неговата вистина, што тој ни ја наметна на сиве, така што дури и јас речиси заборавам многу работи, што ги знаев за животот, кога мислев дека сѐ зависи од тоа колку се сака да се создаде нешто, и колку труд ќе се вложи во тоа, и колку чесност и ќе се вложи во тоа, колку чесно и ќе се сака и ќе се создава тоа, и уште колку среќа ќе се има притоа, и дека не постои ништо друго, што би можело да влијае.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Помисли колку бргу и колку безболно ги забораваат претходните љубови.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Покорно, дури со молба (во очите трепери солза) стапнува на столче, ниско само три педи, колку да се затегне јамката и колку да допрат одвај врвовите на прстите до подиумот...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И дојдоа, во најмагливата ноќ во декември, со сопствени возила колку што вкупно во населба немаше, а мајка ѝ ќе пукнеше од мака што соседите не можат да видат колку бакшиши ѝ донесоа на „нечесницата што се дала пред брак“ и колку букети влегоа во бараката и, замисли, по два, еден за свршеницата, а еден за „госпоѓата “мајка.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ќе ги завтаса војниците, ќе им дојде со здивот зад петици, и колку да ги дрпне за ногавици, ќе подзапре, ќе нѐ почека.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го врзав Чако и колку да ја изминам воденицата, чув како тропа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И тогаш видов колкави нокти сум пуштил и колку јагниња ми пасат на ноктите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

така после и Бугарите нѐ држеа понастрана, првин ни дадоа да подработуваме околу казаните нивни, околу јадењата и Стеван Докуз стана поразговорлив, почна и тој да арчи зборови: ами судбина, Мирче, ќе ми рече, така ни било пишано, а јас ќе му одговорам: да му се мочам во писалката на тој што напиша така и Стеван ќе ја сврти главата и ќе земе да трупи дрва и да дроби компири и ќе џвака нешто-што било, - ќе прежива со устата, оти тој кога сака и колку сака може да огладне, колку што сака не може само да се најаде, гладта, ко кучка му стои на желудникот, во дупнато решето водата николку не стои,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Арно ама, времето, војните и селаните од околината, сакајќи да ги потпрат ѕидовите од своите имоти, ја разурнале камен по камен, па сеќавањето на кулата се чува само во приказните...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Најубава и колку што е можно понереална приказна, од која ќе ги заборавам родољубивите и противречните лаги од овие неколку весници што ги купив токму на брегов.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И колку што таа повеќе се бранеше, толку тоа нему причинуваше поголемо задоволство и осветата му беше помала. Се чинеше дека ќе ја разнесе.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Постојано сакаше да биде во движење, да подработува нешто или да шета или да ги движи мислите со мудрости што ги имаше донесено со себе од светот; и пиеше само вода што се движи; никогаш не пиеше вода што стои: од бунар, од вир, од локва и колку таа да беше чиста.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И колку таа го стегаше со коланот за да не е упадлив, тој при скокањето уште повеќе ѝ се испакнуваше, а чувствуваше како и зародишот игра во неа, ја клоца со нозете, мава, лутејќи се што го стега.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тие често се запираа, во групи од по два-тројца, пред некој убав коњ, вол, бик и го прашуваа пазачот чиј е, и колку пари му бара чорбаџијата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

И колку тие да ја сардисаат четата, ти удираат на овчарот Ристета и овој, колку ги видел, почнал да вика: „У ош, ош, ош! Мрчо, Шарко, Лиса, кај ватите бесот да ве вати!“

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Јемиш, зарзават, мешпајз... У оваа земја постојат чудни навики и големи разлики во начинот на кој се пазари, што се пазари и колку се пазари.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Калуѓерите запишуваат како се викаат и колку ќе останат.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Второстепениот суд ги уважи двете жалби и го врати решението на повторно разгледување на првостепениот суд, наведувајќи дека од наводите на вештото лице, се гледа дека треба да се извршат други вештачења: да се проври од стручни лица или установа какво е тлото на кое лежи куќата, неговиот геолошко-технолошки состав и колку тоа влијае на нејзиното пукање.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

А оние што му подаруваат имот на манастирот, им кажуваат на калуѓерите од кое место се, каде се наоѓа нивата или ливадата што ја подаруваат и колку е голема.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Не е чудно скоро да ти дојдеме в град, затоа направи скица каде се германските ровови и утврдувања, каде и колку јачина војска има.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Не знам, мојот млад пријател, дали и колку би можел да допре до овие мои размисли за некогашниот Пасаж? (Дури и гласовите на продавачките што некогаш шетаа зад витрините повторно се овде.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Секако дека е смешно, но мораш да се потрудиш да ја направиш својата работа вредна колку што може тоа да биде и колку што навистина вреди, инаку, по ѓаволите, зошто воопшто да се работи?

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Коста веќе четири месеци му е доделен на овој човек кој за фронтот знае онолку колку што чита во весниците и колку што му раскажуваат оние што се враќаат оттаму.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Едната камера ја снима статијата што се чита, а другата го снима погледот на испитаникот, т.е. каде му е насочено вниманието.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Мошне е важно испитаникот слободно да си го чита часописот и да се задржува каде што сака и колку што сака.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Резултатите од снимениот материјал внимателно се прегледуваат и се прави споредување меѓу степените на внимание упатено кон тест- огласот и другите огласи.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

- „И колку ниско под честа човекот може да падне?“

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Господ нека ни прости за сите наши немири.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

- Дали имате време на луѓето околу вас да им кажете колку ви се потребни и колку ги сакате?

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

- Дали сте свесни за важноста на сегашноста или упорно се обидувате да го реконструирате минатото?

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Пригушнат до гробот, тој молчи и чиниш во молчењето сака да ја најде душата на Ѓорѓевица за да ѝ каже колку му е тешко без неа, колку е несреќен во осамата и колку голема е неговата болка.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Затоа веднаш ќе ја земете и ќе ја затворите долу во зимниците ќе ѝ оставите сенце да има што да јаде и колку што можете побрзо ќе си разотидете по домовите.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

ги менуваат имињата на луѓето и на местата, на својот јазик не смееш и да се расплачеш, мртвите да ги испратиш, ако зборот му се украде на јазикот, јазикот може да биде и пресечен и откорнат, мајките им ги затнуваат устите на децата, со раце им ги затвораат, ги задушуваат; од Јужна Грција се сите служби: и учители и попови и полиција, сите ни кажуваат што треба да работиме и колку треба да работиме, но никој не ни кажува како треба да живееме, ама кога ќе победи нашата партија, ќе нема човек на човека роб, ние слободно ќе зборуваме и на својот јазик ќе учиме...