и (сврз.) - ништо (прил.)

Тој имаше власт над овега никој и ништо!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Вторник Септември ...чувствата се само чувства и ништо повеќе - беа зборовите на соговорникот. Премногу самочуствие зарем не?!
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Беше само уште една жртва на љубовта, и ништо повеќе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Нема! Не дозволувам. Син ми ќе биде инженер и ништо помалку од тоа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сте ги забележале ли оние наши старички во црно везден што стојат потпрени на оградата и загледани в земи никогаш и ништо што не зборуваат?
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Ненадеен здив на попладневен ветар го смекна да не пламне, да не ја испцуе жената, навидум старица, иако постара од него само неколку години. Така е, само луѓето, тие и ништо повеќе, можеа да бидат грешка на природата, зло, свое и нејзино.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Престани да ми пишуваш песни. Ти си добар, мил, симпатичен, но си целосно незрел и ништо не разбираш.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оваа демократија е само една контрареволуција на селото врз градот, на неписмениот врз писмениот, на лошиот занаетчија врз добриот. Ете тоа се случи, и ништо повеќе, господа. Шифра: Соломон 909
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Десната рака на неговиот внук била продолжена со скршениот дел на вилата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ништо не сакам и ништо не сум барал од тебе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Додека сојот од татко му и сојот од мајка му се спојуваа во еден меѓусој, што беше тој и ништо повеќе и ништо особено.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Што не сторија Богоевци. Печени мисирки на гробот Пецов носеа, на крстот бардачиња со вино му обесуваа и ништо.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тој си го сака жолтиот балон и ништо повеќе!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Од друга страна, во тој ред на мисли го расколебуваше ситуацијата дека во државата имаше повеќе републики и ништо оттука не беше јасно!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Над главите од луѓето сонцето грееше преоблечено и чисто и ништо не можеше да го извалка во допирот со земјата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)