- Сега е нашето, а за свадбата зетот да му мисли... - благо и радосно ги одбиваше татко ѝ на Викторија роднините, кои по секоја порачка викаа „доста е“, „многу е...“
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Андон се саштиса. Толку му беше мило и радосно во душата што не би ја пожалил во тој миг и куќата да ја запали, само да ги види однекаде градот со кого седи сега овде.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Букинистот убаво го позна, ја симна беретката од глава, се прегрна со Камилски и радосно му рече: Monsieur Clement, каква среќа што те гледам жив и здрав, мој Шпанецу, мој Балканец?
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Вртеа околу училиштето, запираа под прозорците, наштутуваа, слушаа песни, веселба и радосно шепотеа: - Убава е работата... Убава е...
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Мече за сето време стоеше настрана, гледајќи го со затаен здив сето ова, одошто на душата му стануваше светло и радосно.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Луѓето се насмеале кога попот им рекол дека животинчето му е како син и дека се вика Армодиј Давидовски и дека е заведен под реден број во црковната книга на родените, од татко Доситеј и од мајка Природа.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Веднаш оној главурдест Никодим смекнал од голтка благословено вино и од некои свои сеќавања за секакви улави старци од селата под планинската црногорица и радосно рекол дека сепак започнува моторизирањето на неговата идна дивизија - мајор е, ќе стане полковник, ќе дотера и без да го читал Марксовиот Манифест до комунистички генерал.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Горјан се напи и радосно извика: - Е, ова се вика, братче вода! Вода, балсам!
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Некои морнари, кои работеа нешто по палубата, ја забележаа и радосно извикаа: - Ехеј, имаме нов патник!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)