и (сврз.) - толку (прил.)

Кој има пари ќе си отвори приватна ординација, кој нема, како мене, ќе дреме таму за ич пари. Само за превоз до работа, сендвич, цигари и толку.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Смрт за балканскиот предавник! – викаа сложните балкански маси сите со ками готови да си ги збрцаат во грбот едни на други така што потоа Европа да остане осиромашена. И толку.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И плачам. Ронам едни солзи изобилни и толку слатко горешти што се трудам уште посилно да плачам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Првин било така: ако продадеш толку и толку волна, една четвртина даваш на власта.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
На моменти и толку директна во изјавите и одговорите што без малку те остава без здив, да не речам со подзината уста!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Собата, осветлена од едно кандило, искажуваше сега токму како зандана, и толку природно му се стори на Коча да го заклучат со девет катанци.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Пак си продолжуваше, значи, обичниот ред, иако знаат дека е тоа сето привремено и толку несигурно, што и во сонот го тревожи човека.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Го влече едно чувство на родител да го стори тоа, да ја посоветува дека не е злато сѐ што свети, да ѝ каже да се пази од оваа разуздена младеж, - тој треба да ѝ каже, зашто сегашниве родители се толку лекомислени и толку незагрижени за челадта.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Младата наставничка понекогаш ќе се загледаше преку прозорецот, од каде што наѕираа гранки и низ нив сино небо, и како да се загубуваше сета отсутна за миг, -на усните ќе ѝ се јави една толку лека и толку занесена усмевка, што мене просто ме принудува да ја следам и внатрешно да учествувам во неа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Душата му се лути на полјакот, дека не чува како што треба, иако се знаат, комшии се дури, и толку пати го честел со ракија и редовно му дава грозје да им носи на децата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ќе го искршиме првиот ќунк на парчиња и ќе ги раз'рваме другите по него и така ќе се промолкниме еден по друг. А ми рекоа дека надвор од двориштево ѓеризот е ѕидан со плочи, четвртаст и толку широк што не ќе има потреба да го прошируваме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Оди во Крушевица твоа; малку е подалечку од аскерот, белки не ќе се забележи толку колку овде пред носот негов! — ја повторија и потретија селаните молбата, но Толе си остана на своето и нареди преку ноќта да му се зготват пет шест кокошки и толку мазници за неговите луѓе и остана да преноќува в село.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Дури ќе бидат тука четите таинот го сакам навреме, — си ја даде наредбата кога излезе од селото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ете го мојов план накусо: ние треба да почнеме со копањето уште веднаш, та до пролет да ја свршиме оваа работа, ако сте согласни, — заврши иницијаторот на бегството Никола Каранџулов и застана да ги слушне своите другари.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
КРКАЧ - Хорор пр.: Еден крмнак мирно си кркал кори од лубеници, додека него самиот го кркале крлежи, што и не е најважно. Во еден момент кројачот Дејви Крокет му дошол на крмнакот и му го кркнал ножот. Свињата почнала да кркори, и толку.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Вистина, тие не ги познаваа загинатите овчарчиња, но настанот беше толку потресен и толку грубо се вмеша во нивниот весел, безгрижен престој во планината, што и ним ништо не им се милееше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Јас можам да скинам една, две, и толку. А ти цел ден да зобеш, не ќе се назобеш.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Уморни дотаму што главите им паѓаа на градите и рацете им беа како мртви во скутовите, седеа околу огнот што го беше наложил возачот и толку беа гладни што на никој не му се стануваше да донесе барем леб и некоја конзерва да стопли.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Јас тука, од мојот скромен поетски опит, ќе се обидам само да си ги преповторам себеси толку познатите и толку значајните белези со помош на кои поедноставно сум си ги разрешувал своите бројни дилеми во процесот на создавањето на песната.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Каци саламура накладовме и толку ни се домачи и се поиздрискавме што цели каци испонафрлавме в река.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кажуваше Филозофот собитија чудесни уште многу, а јас го слушав со уста подзината, со очи ококорени, со душа возљубена по ука; говореше дека таа топлина и самиот веќе може да ја почувствува, иако не толку јасно како слепецот од Кападокија; говореше дека огнот е праизвор на писмото, како што сонцето е извор на денот, исток негов; говореше дека огнот е и утока на писмото, крај негов, оти секое писмо во оган се претвора; книгите горат затоа што во нив има букви, и топлина огромна; оти не можеш да запалиш нешто во што топлина веќе нема, како што е тоа со каменот или водата; затоа што е потешко да запалиш камен одошто дрво и хартија; но и каменот, велеше може да согори ако на него се забележи писмо топло, и доказ за тоа се ѕвездите опашести; говореше дека сѐ на овој свет е писмо, дека целиот свет е книга; говореше чудесни нешта а јас го слушав и толку се занесов што не забележав кога вратата се отвори и влезе отец Стефан Лествичник.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа глетка ја гледам и најаве и во сон и мислам дека никогаш нема да успеам да се ослободам од неа и од прашањето: од каде ли толку дива и фанатична, слепа и студена, жестока и јаросна омраза и толку дивјачка жед за убивање?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Подготвувањето револуција е работа што можеби бара умствено работење, но тоа работење не е толку мачно и толку ценето колку што си мислат револуционерите – младата наш интелигенција.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Колку еден варварски, т.е. негрчки народ беше пострашен за нивната држава, толку повеќе омразата кон него беше поголема и толку неговото име добиваше подолно, попрезриво значење.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тоа знаеше честопати да застане пред излезната врата и толку бесповратно да чезне за надвор со оние свои очиња, така што тој можеше само да му отвори.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Плачело нешто во таа шума, врескало нешто толку жаловито и толку болно, што оној не можел а да не потрча кон таму по испаѓаните наврнати лимонести жолти лисја, меѓу сивите оголени стебла.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, нему му беше тешко со она, што се случуваше тука, внатре, во неговата собичка во пиланата, во кја сега беше и толку пријатно топло.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Осети, наеднаш, дека одамна ниедно негово испраќање не му било толку полно и толку вистинито.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Наеднаш тоа беше толку крајно безразлично. И толку просто, иако го изненади.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го освојуваше секое од нив споро и мачно, а кога ќе го оставаше зад себе, имаше во градите толку здив и толку радост за да продолжи да му се приближува на следното.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ќе се смешаме во нивното мноштво, си мислеше, а таму понекогаш знае да биде и толку топло.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Она пладне, кога војната беше оттатнета, а нејзините сенки сѐ уште стоеја во изгорените куќи на нивното село, и во разурнатите мостови, и во разодградените плотишта, а по селските сокаци се тркалаа празните картонски кутии од УНРРА, и селаните се облекуваа во половните американски карирани виндјакни со неминовната црвена шарка, и кога двете селски бакалници беа прекрстени во Кооперативни сектори, а секој нивни ден се завршуваше со по една фронтовска конференција, на која тие по двајца-тројца продолжуваа да се запишуваат во Задругата; она попладне, во кое исто така мнозина, продолжувајќи да немаат доверба, а и Змејко беше меѓу нив, обично молчеа, за сето време, сите тие денови, и додека се меткаа по цел ден по средселото, а и вечерта на конференциите, а дури после си се разотидуваа кон дома; она попладне, кога ќе им станеше чудно ако речеше некој дека оваа вечер нема да има конференција, толку чудно и толку пусто, што дури и самите би ја закажале неа, она додека исчекува задружниот курир - поранешениот пандур, - пак да притропа со барабанчето по сите мегдање од селото и се чудеа што уште го нема; во таа тишина, во која стоеја зачмаени на средсело сите мажи, а меѓу нив само ретко ќе пробечеше некој глас, кој можеше да бара или огон, или тутун, кој ниеднаш не кажуваше ништо повеќе: тоа пладне, во кое подоцна се насобираа сите крај една лимузина и еден џип што пристигааа од градот, носејќи уште една од сите оние делегации, што доаѓаа на конференциите и постојано им го зборуваа сѐ тоа пак тоа, сега од колите излегуваа луѓето и се поздравуваа со селаните со онаа неприфатена, одгатната фронтовска желба за приближување и Змејко уште на прв поглед го препозна онојго.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Имаше нешто дури и светечко во тоа, како објаснуваше и како веруваше во своите мисли, тој младич, имаше нешто толку ведро, а во исто време и толку аскетско во неговиот ум, тоа маѓепсуваше уште при првиот допир, уште при првата средба.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Па, во интерес на еден помалку на токсикологија, а и поради фактот дека ни ти не можеш баш да се пофалиш со интелигенција, па лесно еволуираш од глупава во поглупава... и најглупава, го удостојуваш со еден час, ама само кафе и толку.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А изборот на велосипеди се сведувал на женски и машки „точак”, фирма „РОГ“, и толку. Немаше ни боја, ни металик.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Беше зима и дефилето, бундите што се движат како на модна писта, беше ретка глетка во тој дел на градот, каде се знаеше за лажна астраганка во црна боја и толку.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Веруваа, се надеваа дека Атанас, по исплакувањето на Молитвена Вода, ќе си дојде дома и ќе каже што го натерало толку силно и толку жалоито живи да ги оплакува.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа се случило толку брзо и толку неочекувано, што тројцата железничари не стигнале дури ни да им викнат дека во погрешен воз се качуваат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но знаејќи си го Јована за штеркнат во умот, не само во тоа што не виделе ништо сомнително, туку, напротив, им станало смешно и жално за човекот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На имотов сме триесет, четириесет врзани мажи и толку возрасни момчиња, вели Лазор, тие тоа го знаат и затоа нема да нападнат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
За сѐ е нужна чиста сметка: примено олку, дадено - толку, и со букви: толку и толку уште штркови се на лице.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тој ќе ти пушти, а ти ќе му ја свртиш главата. И толку.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со два и една согласка (ама, ода), со три согласки и еден вокал (бран, крем) и повторно стихови, месечината слезе под топилница во својот полисон/корсет од нарди, детето ја гледа, ја гледа, детето упорно ја гледа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Каде живеел чиновникот што ги беше поканил, за жал, не можеме да кажеме со точност: помнењето започнува силно да нѐ изневерува, и сѐ што се однесува на Петербург, сите улици и куќи се слеале и толку се измешале во главата, што е мошне тешко да извлечеме оттаму нешто што би изгледало пристојно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Си легнав со вкус на ментол бонбона, на Boogie del Banco Rojo, на распроѕеваната и пепелава мама (каква што е таа кога се враќа од забавите, пепелава и поспана, огромна уловена риба и толку што не личи на себеси).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Ќерко, тоа беше последен пат да те молам да ме следиш на пијано. Се изрезиливме.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А стопанот е индиферентен – се прави недоветен. – Должни сте – вели – за четирите изедени парчиња толку и толку.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мора да ѝ се случуваше нешто ужасно, ја тепаа или чувствуваше дека е болна и токму кога Нора ќе запееше нешто од Форе, а јас на пијано, загледана во толку среќниот Луис Марија, налактен на крајот што му правеше нешто како рамка околу него, тој загледан во мене, задоволен, со лик на кутренце, чека да ги чуе арпеџата, двајцата толку близу и толку вљубени.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се разбира, се собра народ. Експерти. Едните велат – гризнато е, другите – не е гризнато.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Или за Хухуј, за Кецалтенанго. (Се вратив на претходните страници за да ги најдам имињава.) Не чинат, би било исто да кажам Трес Аројос, Кобе, Флорида.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мисла која се враќа како што се враќа Будимпешта, каде што сигурно има толку мостови и толку снег што се цеди.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Секогаш сѐ правиш сам и толку си навикнал на тоа, што просто се чудиш кога некој ќе го побара твоето друштво.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Но брзо се увери дека не е шега кога виде дека сите тројца играчи ги зедоа поделените гравчиња и толку динарчиња ставија во влогот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Поетскиот хуманизам (а тоа е чинам вистинскиот збор за она што ја покренува и усвитува прозата на Чинго) во името на кого авторот толку дискретно и толку ненаметливо прозборува за човечките судбини на својата избраздена пасквелска земја е само еден од видовите на растреперениот и честопати трауматизиран сензибилитет на модерниот човек пред сето она што таа иста современост во својот незапирен победнички настап го донесува како перспектива и ослободување но и како страв од нови опасности и беспаќа.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Поголемиот дел од неа беше здодевна рутина, но вклучуваше исто така и толку тешки и замрсени задачи, што човек можеше да се загуби во нив како во длабочините на некој математички проблем - деликатни парчиња од фалсификат, во кои немаше од што друго да се раководи освен од познавањето на принципите на Ангсоцот и од сопствените претпоставки што е тоа што Партијата сака да го каже.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го шмукав јазичето со мирис на ркулец заглезден во влажна почва и со киселкаст вкус на штотуку зазреана мушмула, чувствувајќи ги на образите усните со кои на горниот и долниот дел во една колку вистинска толку замислена точка, се спојуваа нозете на Ема, и тогаш ми се чинеше дека тие усни, кои никогаш не кажале ништо, ниту ќе кажат некогаш нешто, а толку многу знаат да кажат, и толку многу сакаш да ги чуеш барем еднаш да проговорат, без оглед дали ќе те фалат или ќе те кудат, ме подземаа со слузта што благо ме облеваше внесувајќи ме навнатре со сѐ позабележливото поткревање на телото што лежеше под мене, со можеби инстинктивното поткревање нагоре, и повторното спуштање, во ритам што беше дел од нашата игра, од нашиот живот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Никој не ме ебавал толку грубо, толку гнасно и толку слатко како Џон.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не оди мојата анама ни во Кизлар-амамот кај Јаја-пашината џамија, каде што се капат само моми и жени, ниту во Шеки-амамот што е во заветрина, а како што знаеш, дури во бојаџиската чаршија. Сака во Чифте-амамот и толку.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Меѓу нив двајцата врската му се чинеше толку силна и толку искрена, што одамна го прескокна времето на умилкување и игра: тоа време и не им припаѓаше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Патот доаѓаше до над куќата на Симона, и толку. Натаму одвај се распознаваше.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А толку имот е потиснат под вода и толку народ е иселен.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Станува огромна таа грижа и се изразува во еден ѕид чија градба бара толку исцедена пот и толку мисли поврзани со тоа, за на крајот да бидеме затворени.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Попот прочкрта со забите и ја заврте главата настрана да не го гледа не кадијата, ами новиот бег Јунуса, кого уште кога се предаде го позна дека е ланскиот калуѓер од света Богородица и толку го замрази, што не можеше да му го гледа суратот, па ништо не му одговори на кадијата. – Не зборуваш, а? – му се врекна кадијата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Додека мариовците пазарат, еве кај Петруша толку и толку шамии, шамивчиња, тулбени, грлувчиња, ракавчиња, капи, разни бугасии, ѓувезии, астари, што ли не; од Алекса Баба ќе кренат со оки шеќери, леблебии, суво грозје, смокви, газија и друг бакаллак; од Јашмакот — десетина дваесет рала чевли.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Го зеде, покрај правните и адвокатски книги, старотурско-францускиот речник на неговиот албански сонародник Сами Фрашери, еден том од Енциклопедијата на Пјер Бејл, добиен како подарок, чија тајна за тоа како ја добил ја дознав на крајот од неговиот живот. И толку!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Фактот дека во случајот на пантерот со јазик не е воведен никаков недостиг нему му дава обележје на самодоволност која едновремено го прави толку привлечен и толку страшен.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
А можеби стаклото самото се свлече пред мојот жесток јад и пред возбудливата немоќ на стадото, кое охрабрено од моето присуство јурна да ми помогне.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Толку е вистинска а истовремено и толку жестока, без секојдневните шминки со кои толку умешно ја нагрдуваме.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но немаше да бидам божем згрозен и толку неискрен во оправдувањата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Него со ништо не го споредувај, не го заменувај - при толку светлина и толку живот! - при толку длабочини и такви ајкули! не вели Море – тоа само ќе те заплисне без илузии!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Потење; хлорид толку и толку насто; сулфати толку и толку; урински нитрат, амониум нитрат, значи: креатинин, шеќер, млечна киселина, ете!
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тоа ќе биде нешто лошо, сосема зло, толку големо и толку зло што тешко би можело да се сфати ниту да се смисли.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ќе береш по село вергија, ќе ми ја даваш и толку.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Стопати ти напишав и толку пати се избришав, но тоа беше вентил за мојата душа, исполнета со таква тешка, смртна тага која трае и се прелева од една во друга форма.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
-„Зошто Јас, зошто боли толку многу, зошто секој збор ме повредува, зошто секоја насмевка ми е толку туѓа, зошто е толку тешко да заборавам?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
За една недела, во тој и тој парк, на таа и таа клупа, во толку и толку часот.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Ние на факултет имаме историја на Англија.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Екологист, економист, астролог, астроном, сѐ исто ми е - сѐ по некоја буква различна и толку! - тетка Марија се насмеа толку слатко што големиот стомак и се затресе горе-долу.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Еднаш начу таков муабет во ходникот и толку се вознемири што беше безобразен со професорот по физика, свежо-оженетото прчле со голема брада, кое доаѓаше за време на одморот за да дискутираат за секции, задачи и часови, а патем и да си ги јадат заедно сендвичите со марула или туна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Стои една сино - зеленкаста прудолница и толку.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Десет и пол денови и толку ноќи.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Не грижете се... Страв нестрав, мора и толку.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И сѐ додека пред себе отвораше видик, таа се загреваше и толку се стопли, што ја откопча јаката од излитениот шинел, го олабави појасот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој ме погледна и строго и жаловито и, ставајќи го прстот на усните, ми просаска: - Сус, чендо... - и толку, повеќе ништо не ми рече и мене за тој ден и повеќе денови потоа ми беше доста.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се планира да се изградат толку и толку електроцентрали, фабрики, рудници. Потребни се.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Се планира да се произведе толку и толку жито, овошје, зеленчук и друго.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Авторот уште се чудеше зошто човеков така и толку се бараше околу ременот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Никогаш порано немал толку чиста и толку миризлива девојка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дали имаме толку браќа, вели, и толку љубов за сите?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Помина годината и толку.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Војниците само ме прашаа кај одам и толку.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после нѐ опколија единици на ОЗНА и толку беше нашето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ми кршне по некои споредни патишта и толку.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му догорела ѕвездата, што се вели, и толку било со Колета.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе се видиш еднаш неделно и толку, пак си сама без никој и ништо (солзи ми навреа на очите).
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
„Оваа тактика -вели Ѓ. Петров - јас ја нареков подла, откако толку крв се беше пролеала и толку другари беа истрошиле толку енергија...
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Кога ќе се разбранам и толку развилнеам та да се кренам, да стигнам насекаде, да давам секому сѐ што ветувам и како далга неукротена од брег на брег моќно да прелетувам?
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)