Истово и го бев забележал и на мајка ми кога за првпат го употреби овој збор во нејзиниот израз дека и наближил часот.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Јас зборувам, зборувам, мислам оти Семјон е тука, дури и дишењето како да му го сеќавам, кога наеднаш нешто ќе ми се подаде откај прозорецот, ќе ми се провре во мислата некоја сенка од сенка, или шепот од говорот на сенката, и ќе ми го засени погледот.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
По ова време веројатно е пуста.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Угоре, тоа е истата улица што води кон ридот со лозја.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Во пресметките што ги направив уште пред неколку денови утврдив дека тој прозорец се наоѓа на источната страна на затворот и оттаму може да се види само улицата што слегува кон мостот. Или грешам?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Или грешам? Добро, пресудите сами.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
- Ова го реков бидејќи ми се причини дека во тој момент овој збор се најде на невообичаено место. Или грешам?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)