Нивната дијалектичка интеракција кулминира со низа размени и со делумно поматување на идентитетите, со што се покажува дека естетиката и политиката, фантазијата и цврстината, пешованството и мачоизмот, машката геј-култура и машката стрејт-култура, всушност, можат многу да си понудат една на друга – барем во замислата на Пуиг.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Она што го прави Пуига интересен за нас е неговата согледба дека деловите од главнотековната култура што ги избира машката геј-култура за свои настрани цели честопати не се од оние политички најнапредните, најексперименталните и најавангардните, туку – на изненадување на оние што се надвор од таа култура, кои некако очекуваат дека геј-мажите ќе претпочитаат уметнички дела што или промовираат напредни општествени промени или остваруваат расколни, субверзивни програми со формална естетска иновативност – туку, излегува, оние најстаринските, најстаромодните, реакционерни артефакти, вклучително и некои што се најупадливо сексистички, расистички, сталежистички и хомофобични.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Уште поскандалозни се 9-те прекршочни поведенија за работодавачот кои се предвидоа во чл. 265-а, меѓу кои спаѓаат и основите ако „работодавачот се обиде да оствари или остварува забранет надзор над синдикатот“, доколку „работник кој организирал или учествувал во штрајк, организиран во согласност со закон, го стави во понеповолна положба со другите работници“, или кога „откажувањето на договорот за вработување не биде изречено во писмена форма и содржина, согласно со закон и не биде врачен“, кои претставуваат сериозни прершувања на работничите права, а за нив се предвидени најниските можни казни од само 2.000 до 3.000 ЕУР (чл. 42 од ЗИДЗРО/септ.10).
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“
од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски
(2015)