Мора да ѝ се случуваше нешто ужасно, ја тепаа или чувствуваше дека е болна и токму кога Нора ќе запееше нешто од Форе, а јас на пијано, загледана во толку среќниот Луис Марија, налактен на крајот што му правеше нешто како рамка околу него, тој загледан во мене, задоволен, со лик на кутренце, чека да ги чуе арпеџата, двајцата толку близу и толку вљубени.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
„Ќерко, тоа беше последен пат да те молам да ме следиш на пијано. Се изрезиливме.“
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Но да се седи до пациент кој е запрепастен што слуша врева или чувствува интензивна топлина, како изворот на системот за греење да се активира низ скриените цевки, и да се дели со него оваа “реалност”, е доволно убедливо искуство кое силно ве потсетува на вашата одговорност како архитект кога ја проектирате околината за овие луѓе.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)