А кога се бакнавме, по филмот „Дејвид и Лиза“ во кинотеката дури во Рајнбек и во ноќ толку студена што ниедна бактерија или вирус не би можеле да преживеат, тоа не беше ништо повеќе од бегло допирање на усните.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
„Боже, дали виде кога тој воскликна ‘Ме допре’?
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Таа имаше капут со подигнати раменици, од вештачко крзно и плетен шешир навлечен преку веѓите, и ја бакна мојата рака кога излегувавме од салата во праскотот на ноќта.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Меѓу нив помалите, како канали, со таа војска на креатури (буква - creata!) што низовите од слики ги поврзуваат во концепт (зачнуваат едно дете-мутант!), да речеме според системот на метастази, или вируси не дај боже, за кои исто така е развиена контраиндикациската литература.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)