Дејвид Росенхан, од Стенфорд Универзитетот, пред дванаесет години направи една класична студија.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Геј-мажите кои сакаат да се претставуваат како мажевни, ненастрани, постгеј или едноставно како обични, секојдневни дечки чија сексуална наклонетост не ги обележува како инакви од обичниот свет, инстинктивно клонат од секој аспект на машката хомосексуалност што би изразувал или би означувал женственост.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Не е важно дали сте ловец, пион или кралица, ако ви е дојдено времето да бидете одстранети, ќе бидете одстранети.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Дека долгоочекуваното историско и лично остварување на достоинствен – односно мажествен – геј-идентитет ќе излезе дека било попусто и дека геј-мажите одново ќе ги потоморат сенките на патологијата, омаловажувачките стереотипи и неизбежната родово девијантна настраност?
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Од што точно се плашат сите тие луѓе?
Дека грижливо поставената фасада на геј- мажественоста, со маки добиена благодарение на поединечен и колективен труд, ќе им се урне како кула од карти и ќе ги открие оцртите на она одвратноно Друго, самовилата или кралицата?
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Ете зошто се склони да одрекуваат секакво учество во геј- културата или секаква свест за нејзиното постоење, иако одвреме-навреме активно се вклучуваат во животот на геј- заедниците.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)