Всушност, Кејџ не го порекнува постоењето на значењето, односно смислениот говор (навистина, во овие дела тој сака пред се да ги истакне оние негови потиснати, запоставени видови), но на неговата визуелна поезија и покрај тоа ѝ недостасуваат конкретноста и полноста на кинеското писмо, или музикалноста и поетичноста на говорот, на пример на Гертруда Штајн или Боб Вилсон.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)