Со други зборови, морав да измислам или да пронајдам математички правила кои се во состојба да произведат “механички копии” на некои од деловите на стварноста - фотографија на планина или облак, мапа на најдлабоките полиња на вселената или графикон на финансиските страници на печатот.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Нели тој често ми има зборувано за тие небесни чекори што толку убаво го познаваат јазикот на оддалечувањето?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Не го бев кренал погледот но бев сигурен дека Даскалов има отшетано до некој од прозорците на чардакот и го следи животот на некои од горните патишта: можеби внимава на патот на некоја птица; или облак; а можеби и на некоја одвај видлива патека по која далечниот спомен одвај се влечка.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Всушност зборовите што втасаа од некаде ми открија дека тој сепак се наоѓа во собата.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Или сите овие претпоставки беа обични самозалажувања бидејќи изгледа токму Даскалов отстојуваше овде, а јас бев оној отскитаниот.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Тоа пееше: Облакот е голем, облакот е бел, облакот е коза или облак смел.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)