Најинтересно прашање за феминизмот околу корисноста на деконструкцијата е дали, откако Ниче, Дјуи, Дерида, наполно нѐ убедија дека не постои ништо „природно“ или „научно“ или „објективно“ за која и да е дадена маскулинистичка практика или опис, и дека сите објекти (неутрони, столови, жени, мажи, литературна теорија, феминизам) се општествени градби, дали постои какво и да е понатамошно потпомагање кое што деконструкцијата може да го понуди во одлучувањето кои градби да се задржат а кои да се заменат, или во пронаоѓањето на супституенти за последните. Јас се сомневам дека постои.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)