Како и во поглед на сижето овие ставови се најекстремно манифестирани во неговата „вистинска” фаза.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Инсистирањето за вистинско време не е толку воочливо кога се применува на субјект или сиже кое е доволно атрактивно само по себе да го одржува вниманието (документарно интересен настан), но кај Ворхол тоа е склопено со некои толку монотони, репетитивни сижеа (односно објекти, дејства) кога се во прашање концептуалните дела, што уште повеќе ја продлабочуваат нивната монотонија.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)